کارگاه نشانه‌شناسی
«رویکرد تحلیلی ژان بودریار»
دکتر نیلوفر آقاابراهیمی

پنج‌شنبه ۱۰ آبان
۱۶-۱۹
آنلاین
با امکان دریافت لینک کلاس ضبط‌شده

«تحلیل خود شاید عنصری سرنوشت‌ساز در فرایند یخ زدن معنا باشد.»
ژان بودریار

ثبت‌نام تا ۵ آبان
هزینه‌ی ثبت‌نام به انتخاب شماست.
هر میزان مایل بودید به شماره کارت
۶۲۲۱۰۶۱۲۰۹۱۶۶۶۲۰
به نام نیلوفر آقاابراهیمی
واریز و تصویر رسید پرداخت، نام و نام خانوادگی و شماره‌ی تلگرام خود را از طریق واتس‌اپ ارسال فرمایید:
۰۹۱۹۸۸۸۲۵۸۹

وبینار در ادوبی‌کانکت برگزار می‌شود و امکان استفاده از لینک کلاس ضبط‌شده نیز وجود دارد.

به عزیزان حاضر در وبینار گواهی حضور تقدیم خواهد شد.

با صمیمانه‌ترین احترام‌ها فقط به پیام‌هایی که شامل موارد مذکور باشند، پاسخ داده خواهد شد.

?فایل صوتی

? فلسفه تحلیلی و زیبایی‌شناسی

? کاوه بهبهانی

? فروردین ماه ۱۴۰۱

منبع: موسسه فرهنگی مطالعاتی پیدایش

⏳ یک ساعت و ۴۶ دقیقه

.
?* @sokhanranihaa ? @
? #کانال‌سخنرانی‌ها
?*

یکی از مهم‌ترین حوزه‌های دانش که پیوندی ناگسستنی با زبان‌شناسی دارد، ترجمه است. کورش صفوی در مقاله‌ای با عنوان «ترجمه و مسئله‌ی خودکارشدگی» با ارجاع به یافته‌های دانش زبان‌شناسی تلاش کرده است به پرسشی که برای همه‌ی مترجمان مطرح است، پاسخ گوید. قصد ندارم این مقاله را بازنویسی کنم، قصدم انتقادی به این مقاله است. اما پیش از مطرح کردن آن نقد، بر خود واجب می‌دانم به نکته‌ی بسیار مهمی اشاره کنم.

آیا هدف از نقد کردن توهین یا تحقیر کردن است؟ و اصلاً چرا نقد کنیم؟ بی‌گمان نقد اگر نقدی راستین، عالمانه و اجازه بدهید بگویم کانت‌وار باشد، نه برای توهین است و نه برای عقده‌گشایی. دست‌کم یگانه هدف من پاسداری از قلمرو آن دانشی است که نه به‌قدر اقیانوس اما به‌قدر یک جرعه از آن نوشیده‌ام.
چند روز پیش، ویدیویی در اینستاگرام منتشر شد که در آن استاد بسیار بزرگ و عزیزی از شعر سعدی سخن می‌گفتند، متأسفانه خوانش ایشان به‌روشنی اشتباه بود، دوستی (دکترای هنر) برای من نوشتند: «چه سوتی بدی داده ها» و دوست دیگری (کارشناسی ارشد هنر) نوشت: «خاطره‌ی بمب خنده و کلیپ‌های تفسیر شعر حافظ در ذهن‌ام زنده شد»؛ و من در پستی آن بیت غزل سعدی را شرح دادم.
چه باید کرد؟ آیا باید از کنار تحریف دانش و ادبیات گذشت و تنها به ریشخندی در خفا بسنده کرد؟ گمان نمی‌کنم این مسیر ما را به سرمنزل مقصود برساند، بنابراین، با قلمی که مگر ادب و احترام نمی‌شناسد، فقط و فقط اشتباهات را متذکر می‌شوم.

کورش صفوی در مقاله‌ی خود، واژه‌ی «یار» را در «تا یار که را خواهد و میلش به که باشد» به
‏Friend
ترجمه کرده و با همین ترجمه‌ی اشتباه شرحی برای این جمله نوشته است. چکیده‌ی شرح ایشان این است که «یار» در این جمله از معنی ضمنی «خدا» نیز برخوردار است و از آنجا که این معادل این معنای ضمنی را ندارد، ترجمه با کاهش اطلاعات همراه است.
گفتم «ترجمه‌ی اشتباه»، اما چرا؟ از‌آن‌رو که پیش از انتخاب معادل در یک زبان باید با فرهنگ آن زبان آشنا بود. ژولیا کریستوا در کتاب نازنین قصه‌های عشق، فصلی دارد با عنوان
‏God Is Love
او در این فصل درباره‌ی عشق خداوند در جهان هلنی و در مسیحیت سخن گفته است. مجال آن نیست که کلام کریستوا را بازگو کنم، فقط باید بگویم بی‌تردید معادل انتخابی اسطوره‌ی همیشه محبوبم، استاد عزیزم، کورش صفوی، اشتباه است چون در زبان انگلیسی معادلی که هم به معنای محبوب باشد و هم به معنای خداوند نیز وجود دارد.
متأسفانه کتاب «گفتارهایی در زبان‌شناسی» اشتباهات دیگری نیز دارد.