تصور کن وسط مسواک زدن فهمیدی مسواک خودت نیست، من این حس‌و هر روز نسبت به زندگی‌م دارم.

و اگر آرزویی داشته باشم، غریبه شدنِ همه برای منه

وقتی برای توصیف وضعیت و حالت به کلمات جدیدی پناه می‌بری، یعنی یه سطح از حال فعلی، دورتری، و یه پله از احساساتت، پایین‌تر. گاهی تنها کاری که از دستم برمیاد «از این بیشتر پایین‌تر نرفتنه»، البته اگه بربیاد، که پای همین واژه‌های الانم «بمونم» و قانع باشم، که فکر کنم توصیف شدم، که خیال کنم وزن خودم روی شونه‌های اوناست، که حداقل سنگین‌تر از این نشم، نمی‌دونم چقدر تقلا برای باخبر شدن کافیه تا دنیا دیگه ازت توقعی نداشته باشه، با من که راضی نشد، اما گاهی هیچی رو بیشتر ندون، حتی در گدایی‌کردن شونه‌ها از کلماتت.

هی جلوش ویرگول گذاشتم، چیزی که یه کلمه هم نداشت، فقط و فقط ادامه دادم،،،،،،،، ،،،، ،،، معنی نمی‌داد، مفهوم نداشت، «هیچی» نبود! بس بود دیگه، من خیلی‌ی‌ی‌‌ی‌‌ی‌ی دیر رها کردم، تا ابد «ی» بذار.
ولی بالاخره نقطه.

شاید به‌جای دوری، باید فقط بهشون می‌گفتم چی ازشون می‌خواستم، ولی دوست ندارم از فعل ماضی استفاده کنم، چون تا جایی که تونستم باهاشون مستمر رفتار کردم و نفهمیدن.

شاید اومدم که «وقتی از چشم خودشون میوفتن، بگیرم‌شون».

هیچ استعاره‌ای به درد نمی‌خوره، هیچ تشبیهی به چیز دیگه‌ای وصلت نمی‌کنه، هیچ تناسبی باعث درک بیشتر‌ نمی‌شه، با هیچ کنایه‌ای نمی‌تونی خودتو آروم کنی، بعضی وقتا با تکرار، ساده باید بگی نمی‌تونم

کاش بخوابم، صبحی که ۷۰ سالمه چشمام رو باز کنم.

می‌خوام به یکی فرار کنم.

برای فرار کردن "از" داریم، "به" نه.