Дәл осындай сәттерге һәям жеген патриоттық жалауларын ұстап алып, “сүйегі далада қалатын болды”, “өз елін сүймеген”, тағы да басқа әңгімелермен халық күстәналап еді. Бүгін Дулат Исабековтың:”әлі біраз айтысамыз деп ойлап едім, қайғыра отырып Мұхтардың әруағына кешірім сұраймын” деген сұхбатына “ақылды боп көрінгісі келетіндер тағы жиналыпты! “Тірі кезінде сұрамаған кешірімді, өлгеннен соң сұрап не керек” деп *(боғауыз) жеген екен. Өздері өлсе де тыныштық бермей, алпауыт тұлғаның сүйегіне түкіргендерімен хабарлары жоқ. Оның қасында Исабеков ұлылығы мен кішілігін қатар көрсетіп отырған жоқ па?!

Қазақ болып қайғырудың орнына, кешегі жоғалтқан қазынамыз Мұхтар Мағауинге ауызына келгенде құсып отырғандарды көріп сәл ауырып қалдым

Кейде өлеңдерімде өлгеннен соң ғана тыныштық табатын шығармын деуші ем…
Бұл қазақ өлгеннен соң да тыныштық бермейді екен)

Бүкіл Қазақ халқына қайғыра көңіл айтамын! Бізден бірдей екі дәуір көшті💔

Осы бір биік кісілердің көзін көріп, қолын алу көп адамға арман еді. Асыл қазыналарымыз азайып жатыр. Өте өкінішті…

Мұхтар Мағауин атамыздың қайғысынан есеңгіреп жатқанда, ес жинатқызбай тағы бір қаралы хабар жетті💔

Иманды болсын🙌🏽

Қазақ әдебиетінде орны толмас қайғы орын алды💔

Иманды болсын🙌🏽

Режимнің екі әріпін шығардым)

Жаңа жылдарыңмен❤️

Жыл қорытындысы болмайды!
Хәям да бітірмедім)

Ауырып қалдым мына өлеңге