[غزل شماره ۴۰۵، سعدی.]
هزار جهد بکردم که سرّ عشق بپوشم
نبود بر سر آتش میسرم که نجوشم
به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم
شمایل تو بدیدم نه صبر ماند و نه هوشم
حکایتی ز دهانت به گوش جان من آمد
دگر نصیحت مردم حکایت است به گوشم
مگر تو روی بپوشی و فتنه بازنشانی
که من قرار ندارم که دیده از تو بپوشم
من رمیده‌دل آن به که در سماع نیایم
که گر به پای درآیم به در برند به دوشم
بیا به صلح من امروز در کنار من امشب
که دیده خواب نکرده‌ست از انتظار تو دوشم
مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم
که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم
به زخم‌خورده حکایت کنم ز دست جراحت
که تندرست، ملامت کند چو من بخروشم
مرا مگوی که سعدی طریق عشق رها کن
سخن چه فایده گفتن چو پند می‌ننیوشم؟
به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل
و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم

همه من رو با «حافظه‌م» می‌شناسن.
چندوقت پیش یه چیزی این بچه گفت، همون لحظه یادم اومد و وقتی بهش اشاره کردم، تعجب کرد که هنوز تو ذهنمه.
دوستم پریشب یه سوالی پرسید و گفت: «حدس بزن، می‌خوام حافظه‌ت رو بسنجم.» درست جواب دادم، و باز هم ثابت شد که جزئیات همین‌طوری تو ذهنم می‌مونن.
دختر دایی‌م هنوزم گاهی می‌پرسه که چطور فلان چیز رو حفظ کردی و بعد از این‌همه سال هنوز یادشه و متعجب.
همیشه این ویژگی یه جور امضای شخصی برای من بوده.
حس خوبیه که با یه چیز مشخص توی ذهن آدم‌ها یادآوری بشی.

کتابِ فضلِ تو را آبِ بحر کافی نیست
که تَر کنند سرِ انگشت و صفحه بشمارند

No grave
can hold my body down
I'll crawl home to her. ?**

دیگه این موضوع رو که یه چیزهایی توی قلبمون هیچ‌وقت درست نمی‌شه رو قبول دارید؟

دلم برای همه چی تنگه. برای همه چی غیر از آدم‌ها.

به‌به هوا سرد و دلچسبه و خانم مهستی می‌خونه خیال نکن همیشه دلم برات می‌میره، یه روزی بر می‌گردی که دیگه خیلی دیره...

‏آدم‌هایی که نظم دارن، مفیدن و تلاش می‌کنن، برام جذابن. حس زندگی می‌دن، ارزش لحظه‌ها رو می‌دونن.