نقطهٔ پایانِ درمانده بودن آنجاست که نمی‌دانی دوستش داری یا به رویاپردازی عادت کرده‌ای.

من دارم نقش دو نفر رو بازی می‌کنم، شاید سه نفر، بیشتر، چهار نفر، اصلا به ازای هر یک شخص که باهاش در ارتباط‌ام تغییر می‌کنم، و تنها کسی که توی این فیلم نقشی نداره خودِ واقعیِ منم، هیچکس اون منِ واقعی رو ندیده، هیچکس برای اون بخش از وجودم ذره‌ای علاقه نشون نداده و این روند واقعاً خسته کننده‌ست.

من نمیخوامش ولی ازش متنفر نیستم، من ناراحتم ازش ولی دوست ندارم ناراحت باشه، من سرم گرمه ولی نمیتونم بهش فکر نکنم، من برنامهام پره ولی خاطره‌هامو باهاش مرور میکنم، من دورم پره ولی جای خالیشو حس میکنم، من بی‌احساسم ولی اگه حالش خوب نباشه دلم آشوب میشه، من دیگه نمیخواستم ببینمش ولی دلم براش تنگ شده، من حالم خوبه ولی یکم غمگینم.

‏وَ إِن أَخَذَنی الموت ولَم نَلتقی فَلاتَنسی إِنّی تَمنيت لِقائک كَثيراً

‏وَ إِن أَخَذَنی الموت ولَم نَلتقی
فَلاتَنسی إِنّی تَمنيت لِقائک كَثيراً

• این قیافه رو به خودت نگیر خواهش میکنم انقدر درمونده بنظر نیا ..
  - چرا نمیشه فقط اون آدم تو باشی ؟ 
  Given-

اگر روزی برسد که از هم جدا شویم و آخرین کلماتم “دوستت دارم” نبود بدان که
وقت کافی برای گفتنش نداشته ام...

~> @Gumuservi_2

شاید هم تو واقعا خیالات من هستی، شاید اصلا کسی به اسم تو وجود نداره، اما چه خیال قشنگی...

به غم کسی اسیرم که ز من خبر ندارد
عجب از محبت من که در او اثر ندارد
غلط است اینکه گوید بدلی ره است دلرا
دل من ز غصه خون شد ، دل او خبر ندارد.
بافقی-

Ah sen, virane hayallerin sebebi
Çıkmaz yolların gölgesi
Bir ölüm kalım meselesiydin
Uzak dursun