ولی در عین حال برای طولانی مدت این سبک زندگی کردن هم ساید افکت های خودش رو داره (برای من حداقل).
وقتی چشمت به کار/برنامه/ هدف هاییه که برات ارزش دارن و زیادی سر آدم خلوت نباشه، خیلی جزئیات بیهوده رو ناخودآگاه ایگنور می کنی.

چند ماهی می شه، از زمان فارغ التحصیلی، که روزها آرام، تقریبا بدون چالش (در مقایسه با اینترنی) و بعضی روزهام بدون اینکه کاری بکنم و حتی کسالت آور می گذرن.
اگر دو سال پیش بود به هر آب و آتیشی می زدم که روزهام رو تغییر بدم، پروداکتیوتر کنم، حاصلی داشته باشه که به چشمم بیاد دارم مفید زندگی می کنم.

ولی به طرز عجیبی راضیم از این روزها. از روزهایی که تماما به هیچ کاری نکردن می گذره. این حس که بعضی روزها حین برگشتن از کار به خونه می دونم تا شب هیچ برنامه و کار از پیش تعیین شده ای ندارم. نیازی نیست بدو بدو برای درسی بخونم یا نگران کاری برای فردا باشم. خیلی روانم رو آروم می کنه.

حالا که فکر می کنم می بینم که سال هاست دارم می دوم، دنبال کار، دنبال دانشگاه و کشیک و درس و روابط اجتماعی و آینده و گذشته. حتی دنبال مفید تفریح کردن و خیلی چیزها.
ولی این چندماه؛ برام حکم پاگرد بین پله رو داشت.
این چندماه که دوباره رها کردن و در همین جا و همین لحظه زندگی کردن برام یادآوری شد. چند ماهی که به معنی خیلی چیزها توی زندگیم فکر کردم.
راضیم در کل.

????

یک سناریوی تکراری ناراحت کننده که تقریبا هرروز شاهدش هستم، مادر بارداریه که با شکایت از عفونت ادراری و شکایت های دیگه یا سرماخوردگی بچه ی دیگه ش مراجعه می کنه و میگن خانم دکتر دارو یا آزمایش ننویس هزینه ش رو ندارم. نمی دونم کسی که هزینه ی تهیه ی یک قلم داروی…

یک سناریوی تکراری ناراحت کننده که تقریبا هرروز شاهدش هستم، مادر بارداریه که با شکایت از عفونت ادراری و شکایت های دیگه یا سرماخوردگی بچه ی دیگه ش مراجعه می کنه و میگن خانم دکتر دارو یا آزمایش ننویس هزینه ش رو ندارم.
نمی دونم کسی که هزینه ی تهیه ی یک قلم داروی ضروری ارزان قیمتو نداره چطور می خواد یه بچه ی دیگه رو به دنیا بیاره و تامینش کنه. فقر همه جای این مملکت ریشه دوونده، این حقیقت تلخ رو توی پزشکی خیلی خوب میتونی از نزدیک لمس کنی.

۱۳ آذر ۰۳?

امروز داشتم از محل کارم بر می گشتم خونه و اسنپ گرفته بودم. از خیابون رو به روی مدرسه ی دوران راهنمایی دبیرستانم رد شدیم و مدرسه تازه تعطیل شده بود. کلی بچه ی راهنمایی دبیرستانی با همون روپوشی که ما می پوشیدیم؛ حتی مدلش هم آنچنان تغییری نکرده بود.
حس عجیبی بود، من این طرف خیابون بودم و مدرسه طرف دیگه ی خیابون ولی فاصله مون عرض یک خیابون نبود، ۱۰ سال بود.
انیسی که تازه ابتداییش رو تموم کرده بود، انیسِ دانش آموز و کنکوری از این خیابون گذشته بود. انیس دانشجو، تنها، عاشق، شاد، غمگین، فارغ التحصیل و شاغل. همه ی این ورژن های من بارها و بارها حین گذشتن از این خیابون، به مدرسه نگاه کردن.

نگاه کردن به خودِ کوچولوم از آینده حس عجیبیه. عجیب و دوست داشتنی ✨

۱۱ آذر ۰۳?

از نظر روحی نیاز دارم گلفروش باشم. دیگه زیادی برای بحث کردن با بیمارها و مردم پیر شدم :)))
رابطه م با پزشکی مثل یه رابطه ی تاکسیک شده که علاقه چشمامو کور کرده و نمی تونم طلاقش بدم :))

من از درمان رفتم بهداشت که یکم روانم از خستگی دربیاد، الان نیاز دارم چندتا کشیک درمان برم که تاثیرات بهداشتو بشوره ببره :)))
عالی.

از جمله کانال های مورد علاقه م ✨