اگر واقعا بخوای بری دیگه هیچی نگهت نمی‌داره

فکر می‌کنی چیزهایی هستن که نگهت می‌دارن ولی وقتی تصمیم می‌گیری بری می‌بینی همه‌ی اون چیزها بودن فقط چون تو مونده بودی

عزیز دور از من؛ هر روز به‌ این فکر می‌کنم که برای تو بنویسم‌، انقدر بنویسم که دیگه چیزی توی قلبم نمونه. انقدر که دوست‌داشتنم کلمه‌هارو منفجر کنه و موجش تموم غم‌هات رو از بین ببره. انقدر که دیگه کلمه‌ای جز خداحافظی نمونه. یعنی بالاخره می‌تونم؟ بعد از گفتن خداحافظ زندگیم قراره تغییر کنه؟ یعنی چشم‌هامو می‌بندم و فردا که آفتاب بزنه باعث می‌شه قیافه‌ت تنها نورِ سفیدی توی ذهنم باشه؟ شاید فقط باعث شد به یاد بیارم خداحافظی برای من، شروعِ دوباره‌ای از حضورِ توئه. خداحافظی باعث نمی‌شه من همون آدمی باشم که قبل تو بودم. می‌شه؟ واقعیتش اینه که من با تو خودم رو پیدا کردم، قبل تو چی بودم؟ قبل تو احساسی داشتم؟ کسی می‌تونه احساسی که تو به من دادی رو بده؟ دوست داشتم این‌هارو از تو می‌پرسیدم و بعد لبخندتو می‌دیدم و می‌فهمیدم تو هنوز این‌جایی. می‌فهمیدم که خداحافظی برای من و تو بی‌معنیه؛ چون‌که در آخر همیشه کلماتی پیدا می‌شن که دلتنگیِ من‌ به تورو نشون بدن.

به خودم دوباره یادآوری کردم شرایط تغییر می‌کنه و همراه با شرایط آدم‌ها تغییر می‌کنن به‌خاطر همین شانس دوباره (به هرچیزی حتی به زندگی) منطقی به‌نظر میاد.

بحث این نبود که دارم "تحمل" می‌کنم.. فقط میخواستم به‌خاطرش کنار بیام. و هیچکسی به اندازه من قرار نیست به‌خاطرش کنار بیاد. هیچکسی قرار نیست به اندازه من چشماشو ببنده و بهش بگه اشکال نداره. و این‌رو می‌فهمه، یه روزی.

ME WHEN "WHY WON'T YOU COME AND SAVE ME FROM THIS PLACE TODAY?"