آکوتاگاوا توی ۲۳ سالگی راشومون رو نوشت...
و من تو ۲۳ سالگی کف اتاق دراز کشیدم و به این فکر میکنم که راحت‌تره اگه اتاقمو آتیش بزنم... تا بخوام مرتبش کنم.

وقتی گریبان عدم با دست خلقت می‌درید
وقتی ابد چشم تو را پیش از ازل می‌آفرید
وقتی زمین ناز تو را در آسمانها می‌کشید
وقتی عطش طعم تو را با اشکهایم می‌چشید

من عاشق چشمت شدم، نه عقل بود و نه دلی
چیزی نمیدانم از این دیوانگی و عاقلی
یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود
آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود

وقتی که من عاشق شدم شیطان به نامم سجده کرد
آدم زمینی‌تر شد و عالم به آدم سجده کرد
من بودم و چشمان تو، نه آتشی و نه گِلی
چیزی نمیدانم از این دیوانگی و عاقلی

من عاشق چشمت شدم شاید کمی هم بیشتر
چیزی در آنسوی یقین شاید کمی هم کیش‌تر
آغاز و ختم ماجرا لمس تماشای تو بود
دیگر فقط تصویر من در مردمکهای تو بود

من عاشق چشمت شدم...

- افشین یداللهی
#نوشته 🦄

هنر پدرسالار بین هنر و غیر هنر مرز مشخصی داره و در زمان مدرنیسم هم با تقسیم دوباره‌اش بین هنرهای فرمال و متعالی و هنرای کیچ و بی‌معنی، بیشتر مرزبندیش کردن.
توی این هنر مولف و مخاطب وجود داره و بین این دوتا رابط‌هایی هم هستن مثل مفسر و منتقد.
هنرها توی موزه‌ها به حالت کالا به نمایش درمیان و میتونن از بیرون مورد مشاهده قرار بگیرن و درک بشن.
(مثل همین هنری که الان رایجه دیگه.)

ولی در هنر مادرسالار مرزبندی‌ای وجود نداره. هنر بر پایه‌ی جاذبه و خلسه میچرخه. واسطه‌ای وجود نداره. تماشاچی از بیرون متوجه نمیشه که درون این هنر چی میگذره تا زمانی که خودش وارد اون رویداد بشه و بخشی ازش بشه. به طبیعت احترام گذاشته میشه و به پاسخی که از سمت طبیعت میگرفتن «افسانه و جادو» میگفتن و اسطوره‌ها رو میساختن تا بتونن با زبان نمادها با طبیعت ارتباط بگیرن.
و احساسات با عقل و اندیشه و عمل در هم آمیخته بوده و هیچکدوم بر ا‌ون یکی برتری نداشته‌.
پس آیا میشه بازم بهش گفت هنر؟
البته. چون آفریننده‌ی زیباییه.

بذارین مثال بزنم

حس میکنم تهگیِ این داستانتو در حالت جمع و جور تر فرو بردی توی هوبی و یونگیِ دو بازنده?

واییی?? کاش مینوشتیشش???? یونگی و تهیونگ چطور هم رو میبینن؟

نقاش‌های مورد علاقم تا الان

- گویا
- میکلانژ
- ایلیا رپین
- هاپر
- لوسین فروید
- جان اورت میلی