برای آرزوهای محال خویش می‌گریم
اگر اشکی نماند، در خیال خویش می‌گریم
-فاضل نظری

متنفرم از اینکه ادما فکر میکنن هرغلطی بخوان میتونن بکنن و من هم ببخشمشون
یا اینکه فکر میکنن میتونن برن دوراشونو بزنن و بعد بیان سراغ من
وقتی همه کیرشون کردن یادشون بیوفته منی وجود داره
من به هر ادمی تا جایی که جا داشته باشه فرصت میدم و میبخشم
اما بعد اون دیگه حتی رو به رومم بشینه نمیبینمش

در گرمای دست‌هایش پیچیده شده بودم،
با لمسِ بوسه‌هایش به اوج رسیده،
و با آن نگاه دل‌نوازش معنای زندگی را فهمیدم.

من هرگز لایقِ عشقی که بهم می‌دادی نبودم.

دلتنگی حس عجیبی‌ست
گویی خواهی مرد اما زنده‌ای.

روشنیِ قلبِ منی.

فارق از هر چه که ناراحتم میکند،
از بابت تو خوشحالم.

روا بود که چنین بی حساب دل ببری؟

شرحِ غمِ دل‌سوختگان، کار سخن نیست.

پذیرفتن اینکه انقدر از هم دوریم که دیگه هیچوقت دستم بهت نمیرسه، آسیب زننده بود، مثل اینکه یه تیکه از وجودم ازم دور شده و دیگه هیچوقت قرار نیست برگرده. التهابش از بین رفت، جای زخمش هم کاملا خوب شده. اما یه جای خالی مونده، نمیدونم با چی و با کی پرش کنم، انگار هر آدمی میاد پازلش اندازه‌ی اون جای خالی نیست.
گاهی وقتا ازم شکایت میکنه، میگه تقصیر توعه، میگه تو گذاشتی بیاد و یه بخشی از من بشه بعد بره و یه تیکه از منو با خودش ببره.