|یادبود...|

آتش گرفت... کلماتی‌که سال‌ها در سینه حبس بودند و ماند خاکستری‌که یادبود آن‌ها را می‌کند.
#بهشته_محمایی

_️﷽_ ناب ترین کانال های تلگرامی را امشب برای تان آوردیم جاین شوید?❤️ ‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌…

Telegram

🥰دلبرانه❤️‍🩹

ما نمیگویم بهترین هستیم اما کوشش میکنیم بهترین باشیم ***🤗*** ما کوشش میکنیم بهترین مطالب چه آموزشی و چه سرگرمی و خنده آور را برای شما پست نمایم و امید واریم خوش شما بیاید***❤️******😊*** از شما خواهشمندیم دوستان خود را دعوت نماید تا با ما یکجا شوند ***😍*** با احترام مدیران شما

_️﷽_

ناب ترین کانال های تلگرامی را امشب برای تان آوردیم جاین شوید?❤️
‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌
برای عضویت در کانال‌ها روی اسم‌شان کلیک کنید.
『 @parwaz_b_m 』
?
『 @book_read2023 』
?
『 @khanom_e_nawissanda 』
❤️‍?
『 @BeHeShT_MuHaMmaYee 』

|مثبت‌ومنفی|

رنج‌وخوشی، همانندِ سیم‌هایی مثبت‌ومنفی هستندکه اگر یکی این‌دوسیم در زندگی نباشد، آن یکی دیگر هم ناقص می‌شود.
این حقیقتی‌ست‌که باید بپذیریم: رنج‌وخوشی باهم‌اند و جدا نمی‌شوند! شبی را دیدید‌که صبح نداشته‌باشد و صبحی را که شب؟ در عوض‌کردنِ این موضوع ناتوانیم، ولی می‌توانیم با همین شرایط دوست باشیم؛ این‌که رنج‌وخوشی را به‌آغوش کشیده، شجاعانه کنار بیاییم. هیچ‌رنجی را ندیدم‌که لای‌اش خوشی نداشته‌باشد. از رنج‌هایی‌مان فرار نکنیم‌که روزِ خوش‌مان خواهد رسید، خوشی همین دَم است‌که تو این متن را می‌خوانی، اما این را زمانی درک خواهد کردی‌که این حقیقت را بپذیری.
#بهشته_محمایی?

زیرِ درختِ پاییزی‌ باشم
بارانِ شعر ببارد
کتابم را برگ‌ها شکل دهند
و برگه‌هایم در هوایِ پاییزی بچرخند.

#بهشته_محمایی

|سکوتِ برگ|

خبری از رنگِ‌آبی آسمان نبود. ابرها در آسمان غوغا کرده، هریک به‌سلیقه‌یی خود، خودش را طرح‌داده‌بود. پاییز فضایی را که نقاشی می‌کند، مرا مدام جذبِ خود کرده‌ست. گوشه‌یی دنج‌ام را رها کرده، با قدم‌هایی محکمم بیرون شدم. خیابان، در برگ‌ها نهان شده‌، رنگِ آفتاب را به‌خود گرفته‌بود. برای خودم‌هم معماست‌که چرا این‌قدر دلبسته‌یی برگ‌ها هستم در اصل مرموزبودن‌شان، مرا سمتِ آن‌ها می‌کشاند. برگ‌ها، ساکت بودند، حتی صدایی ایجاد نمی‌کردند؛ آن خِش‌خِش‌ها هم تقصیر باد بود. آن‌ها نمی‌خواستند تحرکی داشته‌باشند، ولی باد زورش بیش‌تر بود. یافتم‌که به‌هراندازه اندوه زیاد باشد، به‌همان اندازه سکوت بیش‌تر می‌شود. برگ را ببین، او از اصل‌اش جدا شده، آواره می‌شود، اما صدایی از خودش در نمی‌آورد و به‌همان حالت مدارا می‌کند. دلم نمی‌خواست بالای برگ‌ها قدم بگذارم، گوشه‌ای نشستم و به‌فکرهایم ادامه‌دادم...
#بهشته_محمایی?