بچه که بودم فکر می‌کردم آدم‌ها فقط از کسایی که دوسشون ندارند یا براشون مهم نیستند دوری می‌کنند. بزرگتر که شدم دنیا خیلی جدی جلوم قد علم کرد و گفت؛ من اونقدرهام که تو فکر می‌کنی ساده و آسون و مهربون نیستم.
بعد بارها و بارها من رو در مقابل چیزها و آدم‌هایی که دوسشون داشتم قرار داد.‌ با عقل یک آدم بزرگسال و به تلخی سر کشیدن زهر از بعضی از کارها، رویاها، آدم‌ها و حتی چیزهای دوست داشتنی و عزیزم دست کشیدم.
اوایل خیلی خشمگین می‌شدم. حس می‌کردم زندگی خیلی بی‌رحمه، حس می‌کردم این تنها منم که مجبورم با دست خودم تکه‌هایی از روح و قلبم رو از خودم جدا کنم و باز به زندگی ادامه بدم که دیدم نه!! من تنها نیستم. تقریبا اکثر آدم‌ها چنین تجربه‌هایی دارند. اصلا خاصیت زندگی و بزرگسالی انگار همینه.

حالا چرا اینا رو نوشتم؟
چون به خودم یادآوری کنم که ما آدم‌ها از لحظه‌ای که به دنیا میایم و تا لحظه‌ای که از دنیا میریم توی امتحان، تجربه، رنج، یادگیری و حتی شادی پس از رنج هستیم. که به قول دوستی؛ دنیا صورتی نیست. باید چالش‌ها و اتفاقات غیرمنتظره‌اش رو بپذیریم و دنبال راه چاره و یا حتی سازگاری باهاش باشیم.
البته با این که دنیا صورتی نیست اما خوشبختانه سیاهم نیست. دنیا یه طیف گسترده از رنگ‌های مختلفه...

همین!
@Niloofardadvar

این روزها چی شما رو به زندگی گره می‌زنه و دلیل امیدواری‌تونه؟

https://t.me/BiChatBot?start=sc-9929c2b0d7

شما وقتی به‌خاطر آدم‌های دیگه از خواسته‌های خودتون کوتاه میاین یا تن به انجام کارها و پذیرش تصمیماتی میدین که اون‌ها رو نمی‌خواین یا دوست ندارین بعد از یک مدتی آدم‌ها نمیگن شما "کوتاه اومدین" میگن شما "تصمیم گرفتین". بعد از اون شما می‌مونید و تصمیماتی که براتون…

شما وقتی به‌خاطر آدم‌های دیگه از خواسته‌های خودتون کوتاه میاین یا تن به انجام کارها و پذیرش تصمیماتی میدین که اون‌ها رو نمی‌خواین یا دوست ندارین بعد از یک مدتی آدم‌ها نمیگن شما "کوتاه اومدین" میگن شما "تصمیم گرفتین".
بعد از اون شما می‌مونید و تصمیماتی که براتون مثل زهر می‌مونن و تبعاتی که تحملش از مرگ هم سخت‌تره.
خلاصه بخاطر دیگران هر چقدر عزیز و نزدیک از تصمیم‌های درستی که می‌گیرین و خواسته‌های درست‌تون کوتاه نیاین یا تن به پذیرش چیزهایی ندین که برخلاف میل و خواسته‌ی شما است.

من آدم‌های زیادی رو می‌شناسم که دارن بخاطر خواست پدر و مادر و یا اطرافیان‌شون زندگی مشترکی رو به دوش می‌کشن که حتی تحمل دیدن طرف مقابل‌شون رو ندارن.
یا آدم‌هایی که بخاطر خانواده و یا جامعه توی رشته یا شغلی گیر کردن که اصلا مناسب اون‌ها نیست.

تنها کاری که باید انجام بدیم گرفتن بهترین تصمیم‌ها و بعد از اون شجاعت ایستادگیه.
شجاعت خیلی مهمه با این که سخت، دردناک و گاهی هم شبه‌محاله.
اگر رنج شجاعت زخمیت می‌کنه اما رنجِ ترسو بودن و کوتاه اومدن بی‌جا حتما تو رو خواهد کشت.
توی مسیر شجاعت یکی از مهم‌ترین چیزهایی که کمکت می‌کنه توکل و امید داشتن به خدا است.
و ذاتا توکل بر خدا و ایمان موحدانه به حضور و حمایت خدا به‌طرز عجیبی انسان رو محکم و شجاع می‌کنه.
وقتی بدونی خدا کنارته، ازت حمایت می‌کنه و نیرو و قدرت اون ورای تمام موجودات و اتفاقاته ناخواسته ترس‌هات ساکت میشن و تو هم در کنار قدرت خدا قوی میشی.

تو قراره توی این دنیا فقط یک بار زندگی کنی و هر تصمیم اشتباه و بزدلانه‌ای می‌تونه جرقه‌ی کوچک اما کشنده‌ای باشه توی انبار باروت زندگیت پس اول به خدا توکل کن، بعد تمام جوانب رو بررسی کن، از آدم‌های خیرخواه و ذی‌صلاح مشورت بگیر و از ملامت ملامت‌کنندگان نترس و کوتاه نیا.
آدم‌ها هر چقدر هم عزیز و نزدیک اما هیچ کدومشون در نهایت سختی‌ها، رنج‌ها و‌چالش‌های تو رو زندگی نخواهند کرد و این تنها تو خواهی بود که بار زندگی رو به دوش می‌کشی.

#یادداشت‌های_پراکنده

به شادمانی پس از معجزه، به غیرمنتظرهای زیبا و به روشنی اجابت‌ها ایمان دارم.

شب تاریک و طولانی است تو اما نور آسمان‌ها و زمینی!

داشتن تو حسرتِ بوییدن درخت سیب است برای آدمی که از ازل به سرزمین نخل تبعید شده...

نیلوفر.

دارد باران می‌زند...
خدایا تو خیلی نزدیکی نه؟