بعضی از رفتن‌ها مقدسه. باید پذیرفت گاهی نمیشه موند و ساخت. با کشورت، با والدینت، با کسی که دوستش داری.

اما‌ دردناک‌تر از تحمل این‌همه رنج، این است که ببینی دنیا کوچک‌ترین اهمیتی هم به رنجی که می‌بری نمی‌دهد.

از خودم معذرت می‌خواهم، برای تمام لحظاتی که باید می‌رفتم، اما ماندم.

یه سکوتی هم هست که مال‌ِ بعد از شنیدنِ
یه سری حرفاییه که نباید میشنیدی!
ببین حسِ عجیبیه! بیرونش سکوته ولی از درونت هی صدایِ شکستن میاد...

من آدمایی رو گذاشتم کنار که اگه همین الان بگن برو جاش بمیر، می‌میرم، ولی خب گذاشتم کنار، بودن بعضی آدما تو دلمون قشنگ تره تا توی زندگیمون.

‏تنها چیزی که میتونه این شرایط کوفتی رو یکم قابل تحمل کنه،دوست داشتن فردی هستش که میدونی اونم تو رو دوست داره.

آدما به اندازه عذرخواهی‌ هایی که بدهکارن بی‌ارزش میشن؛ یه بار دیگه از اول بخون.

از بینِ آدما کفایت کنید به اونایی که حالتونو خوب می‌کنن .

کاش هیچوقت خوب بودن حالمون رو وابسته به بودن یه نفر نکنیم چون هیچ تضمینی وجود نداره که اون همیشه بمونه.

از یجا به بعد انقدر بی اعتماد میشی که دیگه تمایل نداری به باور کردن کسی حتی نزدیکترین آدمای زندگیت و دقیقا همونجاست که قدرِ " تنها بودن" رو میدونی.