هیچوقت کسی از دور ما رو نزد، شاید چون دستش نمی‌رسید. ما از اون آدمای امن دور و برمون خوردیم.

هرچی بیشتر درباره حیوانات وحشی اطلاعات به دست میارم بیشتر دلیل رفتارهای داداشم رو می‌فهمم.

کاش یک قاشق زیتون‌خوریِ الکی بودم که توی بوفه زندگی می‌کند.

"کسی که یک بار و حتی فقط یک بار بی‌اعتبار بودن وضعيت موجود را تجربه کرده است، کسی که یک بار و حتی فقط یک بار با خیال راحت به دیواری تکیه داده، آن دیوار فرو ریخته و پشتش را خالی کرده است می‌داند من از چه حرف می‌زنم.
تجربه‌ی سوگ یک لایه‌ی نامرئی اما محسوس و واقعی روی همه چیز دنیای آدم می‌کشد؛ مثل لاک بی‌رنگ، مثل وِرنی روی جلد، مثل سلفون روی غذا، مثل شیشه‌ی شفاف تمام‌قدی که توی فرودگاه بین ما و مسافرمان کشیده‌ شده است، مثل چیزی که نیست اما هست.
ما می‌دانیم که دیگر هیچ‌گاه به تمامی شاد نخواهیم بود، که هرگاه دستمان را پیش آوریم تا شادی را لمس کنیم حتی از نزدیک حتی در آغوشش هم که باشیم، انگشتانمان لایه‌ی نامرئی از غم را لمس خواهد کرد.
غم نه یک اتفاق زمانی یا حالت انسانی است، موجودی است جاندار که نفس می‌کشد و در کنار ما زندگی می‌کند.
آنگاه که خسته از روزمرگی بر صندلی اتوبوس نشسته‌ایم، یا در جمع شاد همراهان یک‌دل رها شده‌ایم، یا پس از سرخوشی و مهمانی شبانه پای ظرفشویی ایستاده‌ایم و بشقاب‌ها و لیوان‌ها را به کف آغشته‌ایم و شادمان آهنگی را زمزمه می‌کنیم، غم می‌آید و آرام روی صندلی، لبه‌ی تخت، روی زمین یا پشت میز آشپزخانه می‌نشیند. با صبری وصف‌ناشدنی به ما خیره می‌شود و آنقدر منتظر می‌ماند تا تیزی حضورش از حباب نازک انکار ما بگذرد.
آنگاه به آرامی برای هردویمان چای می‌ریزد. ما نمی‌خواهیم سهمی به غم بدهیم. با خودمان می‌گوییم مگر چقدر در زندگی زمان داریم که سهمی از آن را هم به غم ببخشیم؟
اما من با خودم می‌اندیشم کاش شادی را درنیاندازیم با غم.
شادی عدم غم نیست، شادی کنار آمدن با غم است. دعوت کردن رسمی است از غم که بیاید و با ما باشد، با ما خودمانی شود، معاشرت کند، معرفی‌اش کنیم به دوستانمان، دوستان غمِ من، غمِ من دوستان و بعد موسیقی گوش کنیم، بگوییم، برقصیم، بخندیم به سلامتی غم، این وفادار همیشگی.
بعد ببریمش خانه، بیاید با ما خیره شود در آینه، بخندد، مسواک بزند، برود جایش را بیاندازد آرام و نجیب شب‌بخیر بگوید و صبح که چشم باز می‌کنیم یادمان بیاید که تنها نیستیم و لبخند بزنیم چون غم و تنها غم است که ما را تنها نمی‌گذارد."

-کتاب دالِ دوست داشتن
در ستایش غم

حتی اگه تهش نشد، چقدر مهمه که بتونیم بگیم من تمام تلاشم رو کردم.

"گر مرد رهی میان خون باید رفت
از پای فتاده، سرنگون باید رفت
تو پای به راه دَرنِه و هیچ مپرس
خود راه بگویدت که چون باید رفت"

با اولین گربه‌ای که دیدم در مورد این قضیه صحبت می‌کنم.
: ایانته

باگ شدت متمرکز شدن من اونجاست که اگه یک روز بخوام خیلی روی درس تمرکز کنم یادم میره چیزی بخورم.
بله همینقدر احمقانه.

نیت خوب لحن بد رو نمی‌پوشونه، حالا هی قسم بخور هیچی تو دلم نبوده.

انگار من برای این درس خلق شده‌ام.