هنگامی‌که همه روزها یکسان باشد، معنایش آن است که آدم دیگر نمی‌تواند رخدادهای نیکی را که با هر بار گردش خورشید در آسمان در زندگی‌اش رخ می‌دهد، درک نمی‌کند

تفنگتون فقط یه وسیله است،
اون چیزی که میکشه یه قلب خشنه
Full Metal Jacket - 1987

‌
تقصیر میبافت که به گردنم بیاندازد؛
لابد خودش هم میخواست صندلی را بِکِشد.

شبِ کم‌نظیری بود. از آن شب‌ها که فقط در شورِ شباب ممکن است.
آسمان به‌ قدری پرستاره و روشن بود که وقتی به آن نگاه می‌کردی بی‌اختیار می‌پرسیدی آیا ممکن است چنین آسمانی این همه آدم‌هایِ بدخُلق و بوالهوس زیر چادرِ خود داشته باشد؟!

از چه هراس داری  ؟ انسان نیز شبیه درخت است. هرچه بیشتر سر‌میکشد به بلندی و نور، ریشه هایش را محکم تر فرو می‌برد در زمین، در اعماق، در تردستی .... به سوی زشتی.

دانستنِ زیاد واقعا بیماری است، یک مرض حقیقی و تمام‌عیار.
برای گذران زندگی، فقط اندکی دانش بشری کفایت می‌کند؛ یعنی نصف یا حدوداً یک‌چهارم آگاهی یک انسان مترقی.

هیچ‌چیز، هیچ‌چیز اهمیت نداشت و من خوب می‌دانستم چرا، او هم می‌دانست چرا. در تمام این زندگیِ پوچی که سر کرده بودم، از آن تهِ تهِ آینده‌ام، از آن سر سال‌هایی که هنوز نیامده بودند، همیشه یک نَفَس تیره به‌طرفم می‌آمد، نَفَس تیره‌ای که سر راهش هر چیزی را که آن موقع به من وعده می‌دادند بی‌تفاوت می‌کرد، وعده‌هایی برای سال‌هایی که هیچ واقعی‌تر از سال‌هایی نبودند که همین حالا زندگی‌شان می‌کردم.



‏همه غذاها بی‌مزن، آهنگا گوش خراش شدن، فیلم و سریالا حوصله سربرن، آدما بیش از حد مزخرف شدن، فحش‌ها حق مطلبو ادا نمی‌کنن، روابط آبکی شدن، خونه دلگیره، بیرون زیادی شلوغه، زمان متوقف شده و کارا سخت و طاقت فرسان، دیگه با هیچی حال نمی‌کنم.