غزل ۲۹۱
#حافظ_خوانی

@rira1990

غزل ۲۹۱ حافظ

ما آزموده‌ایم در این شهر بختِ خویش
بیرون کشید باید از این وَرطه رَختِ خویش

از بس که دست می‌گَزَم و آه می‌کشم
آتش زدم چو گُل به تنِ لَخت لَختِ خویش

دوشم ز بلبلی چه خوش آمد که می‌سرود
گل گوش پهن کرده ز شاخِ درختِ خویش

کای دل تو شاد باش که آن یارِ تندخو
بسیار تندروی نشیند ز بختِ خویش

خواهی که سخت و سست جهان بر تو بگذرد
بگذر ز عهدِ سست و سخن‌هایِ سختِ خویش

وقت است کز فراقِ تو وز سوزِ اندرون
آتش درافکنم به همه رَخت و پَختِ خویش

ای «حافظ» ار مراد مُیَسَّر شدی مدام
جمشید نیز دور نماندی ز تخت خویش

#حافظ
#یک_جرعه_عشق

@rira1990

ماییم که اصل شادی و کانِ* غمیم
سرمایه‌ی دادیم و نهاد ستمیم
پستیم و بلندیم و کمالیم و کمیم
آئینه‌ی زنگ‌خورده و جام جمیم

#خیام

*کان: معدن

@rira1990

منزلِ آسایشِ من، محو در خود گشتن است
گردبادی می‌تواند راهبر باشد مرا

#صائب_تبریزی

@rira1990

زلف مشکین تو یک عمر تأمّل دارد
نتوان سرسری از معنی پیچیده گذشت

#صائب_تبریزی

@rira1990

صاحبِ اشکِ ندامت غم دوزخ نخورد
می‌توان سالم از آتش به همین آب گذشت

#صائب_تبریزی

@rira1990

سختی ایّام نتواند مرا خاموش کرد
خنده‌ها چون کبک در کوه و کمر باشد مرا

#صائب_تبریزی

@rira1990

باده نتواند برون بردن مرا از فکر یار
دست دائم چون سبو در زیر سر باشد مرا

#صائب_تبریزی

@rira1990

هرکه قالب تهی از جلوه‌ی قدّ تو کند
راست چون سرو برندش به خیابان بهشت

#صائب_تبریزی

@rira1990