حرفمو با یه داستان از انیمیشن مخالفان خورشیدی تموم می‌کنم. اعضا توی یه شهر گیر میفتن و نیاز دارن پول تاکسی جور کنن تا بتونن برگردن پیش ماشینشون. هر کدوم اینو یه فرصتی می‌بینن که بخوان از اول شروع کنن و برن سراغ شغلایی که دوسش دارن. جسی می‌ره مدلینگ. و توش به اوج می‌رسه ولی تهش چون اعضا رو از دست می‌ده احساس تنهایی می‌کنه و افسرده می‌شه. آخر سر به خودشون میان که ما همه‌ی اینکارارو کرده بودیم که پول تاکسی جور کنیم. هدف اصلیمون برای وارد این شغل‌ها شدن یادمون رفت.
end of story

منو می‌شناسید. اهل حرفای انگیزشی نیستم. همیشه اتفاقا اینطوری بودم که "به قول بوجک وقتی که فکر می‌کنی دیگه قلبت اونقدر شکسته که دیگه نمی‌تونه بشکنه بازم یه راهی برای شکستن پیدا می‌کنه".

اینا رو برای چی می‌گم؟ بگم من همه‌ی این بهتر شدن رو این کمتر استرس کشیدن رو از همون پوچگرایی به شکل سالمش دارم.

https://t.me/sheryher/241

Telegram

S

هیچ‌وقت توی زندگیم این حسو نداشتم?همیشه اینطوری بودم که "وای مورچه روبه‌رومو یه وقت لگد نکنم"

ولی امشب دوتا قسمت قشنگ داشت
مامانم انقدر دلش برام سوخت گفت "پاشو من جغرافی بخونم تو گوش بده ها؟"
و اینکه آبجی و داداشم که اومدن خونه‌مون رفتم بهشون سلام کنم دیدم آبجیم موهاشو فر کرده گفتم "عههه چه خوشگل شدههه" گفت "مثل موهای تو شده"
من: نه بابا..?