همه جانی از لطافت همه عمر و زندگانی
به که نسبتت کنم من؟که به هیچکس نمانی

به سماع چون درآیی من و صدهزار چون من
همه جان در آستینها که تو دست برفشانی

تو به لب مسیحی امّا نفسی که زنده ام من
مکُشم به لطف و بنشین پس ازین دگر تودانی

ز کمالِ لطف اگر جان به درون دل کند جا
تو درونِ جان نشینی که لطیف‌تر ز جانی

ز حیاتِ خود ملولم بکُشم به یک نظاره
نه ز راهِ خشم لیکن به طریقِ مهربانی
@Persian_Literature1
#اهلی_شیرازی

زاهد به رهِ کعبه روان کاین رهِ دین است

خوش میرود اما رهِ مقصود نه این است
@Persian_Literature1
#اهلی_شیرازی

خدایا حکم کن در گوشه‌ی افلاک بنشینند

چه داری بر سرِ ما اینچنین این کدخدایان را
@Persian_Literature1
#سلیم_تهرانی

انگشت نمای همه مَردم ، شده بودم
قربانیِ یک سوء تفاهم ، شده بودم

یک قطره مسلمانی و صدحوض پر از آب
بی قدرتر از خاکِ تیمّم ، شده بودم

جرمم همه این بود که در باغِ لبِ تو
من شاهدِ یک بار تبسم ،  شده بودم

در خلوتِ دنیای خیالی ، دو سه روزی
با عشقِ تو سرگرمِ تکلّم ، شده بودم

می سوختم و هیچ نمی سوخت دلِ تو
من تشنه ی یک قطره ترحّم، شده بودم

خوشحالم از این که تو خبردار نبودی
در عالمِ دلواپسی ات ، گم شده بودم
@Persian_Literature1
#علیرضا_شیدا

بعدِ عمری که به خوابِ منِ بیدل آمد

اشک، آبی به رُخم ریخت که بیدار شدم
@Persian_Literature1
#کلیم_کاشانی

تا دیده باز شد به جهانم، جهان گذشت
تیرِ شهابِ خاطره ها از کمان گذشت

تا خواستم به مدرسۂ عشق رو کنم
دورانِ درس و مرحله امتحان گذشت

بد نامیِ حیات، دو روزی نبود بیش
آن هم کلیم با تو بگویم چه سان گذشت

یک روز، صرفِ بستنِ دل شد به این و آن
روزِ دگر به کندن دل ز این و آن گذشت
@Persian_Literature1
#کلیم_کاشانی

ز کوی میکده دوشش به دوش می بُردند

امام شهر که سجاده میکشید به دوش
@Persian_Literature1
#حافظ

هر آن نصیبه که پیش از وجود ننهادست
هر آن که در طلبش سعی می‌کند بادست

سرِ قبول بباید نهاد و گردنِ طوع
که هرچه حاکمِ عادل کند نه بیدادست

به چشمِ طایفه‌ای کژ همی نماید نقش
گمان برند که نقاش،غیرِ اُستادست

اگر تو دیده‌وری نیک و بد ز حق بینی
دو بینی از قِبَلِ چشمِ اَحوَل افتادست

چو نیک درنگری آنکه می‌کند فریاد
ز دستِ خوی بدِ خویشتن به فریادست

تو پاک باش و مدار ای برادر از کس باک
به یاد دار که این پندم از پدر یادست

گر اهلِ معرفتی دل در آخرت بندی
نه در خرابهٔ دنیا که محنت آبادست

به خاک، بر مرو ای آدمی به کشّی و ناز
که خاکِ پایِ تو همچون تو آدمیزادست

جهان، بر آب نهاده‌ست و عاقلان دانند
که رویِ آب، نه جای قرار و بنیادست

رضا به حکم قضا اختیار کن سعدی
که هرکه بندهٔ فرمانِ حق شد آزادست
@Persian_Literature1
#سعدی

مباش بندهٔ آن کز غمِ تو آزادست
غمش مخور که به غم خوردن تو دلشادست

مریز آبِ دو چشم از برای او بر خاک
که گر بر آتشِ سوزنده دَر شوی بادست

کجا دلِ تو نگه دارد؟ آنکه از شوخی
هزار بار دلِ خود به دیگران دادست

به خلوت ارچه نِشیند برِ تو، شاد مباش
که یارش اوست که بیرونِ خلوت اِستادست

اگرچه پیش تو گردن نهد به شاگردی
مباش بی‌خبر از حیلتش،که اُستادست

کجا به نالهٔ زارِ تو گوش دارد شب؟
که تا سحر ز غمِ دیگری به فریادست

مده به شاهدِ دنیا عنانِ دل، زنهار!
که این عجوزه عروسِ هزار دامادست

ز روی خوب وفا جوی،که اهلِ معنی را
دل از تعلق این صوت و صورت آزادست

جماعتی که بدادند دادِ زیبایی
اگر نه دادِ دلی می‌دهند بیدادست

نموده‌ای که: دگر عهد می‌کند با ما
مکن حکایت عهدش،که سست بنیادست

نصیحتی که کنم یادگیر و بعد از من
بگوی راست که: اینم ز اوحدی یادست
@Persian_Literature1
#اوحدی_مراغه_ای

چنان به فکرِ تو در خویشتن فرو رفتیم

که خشک شد چو سبو دست زیرِ سر ما را
@Persian_Literature1
#صائب