دلم دردی که دارد با که گوید؟
گنه،خود کرد تاوان از که جوید؟

دریغا نیست همدردی موافق
که بر بختِ بدم خوش خوش بموید

مرا گفتی که ترکِ ما بگفتی
به ترکِ زندگانی کس بگوید؟!

کسی کز خوانِ وصلت سیر نبوَد
چرا باید که دست از تو بشوید؟

ز صد بارو دلم روی تو بیند
ز صد فرسنگ بوی تو ببوید

گلِ وصلت فراموشم نگردد
وگر خار از سرِ گورم بروید

غمِ دردِ دلِ عطار امروز
چه فرمایی بگوید یا نگوید؟
@Persian_Literature1
#عطار

به عالم هر دلی کو هوشمند است
به زنجیرِ جنونِ عشق، بند است

به کف دارند خلقی نقدِ جانها
سرت گردم،مگر بوسی به چند است؟

حدیثِ علمِ رسمی، در خرابات
برای دفعِ چشمِ بد، سپند است

پس از مردن، غباری زآن سرِ کوی
به جای سدر و کافورم، پسند است

طمع در میوۂ وصلش، بهائی
مکن، کان میوه بر شاخِ بلند است

بهائی گرچه می‌آید ز کعبه
همان دُردی کشِ زُنّاربند است
@Persian_Literature1
#شیخ_بهایی

برو به کارِ خود ای واعظ این چه فریادست
مرا فتاد دل از ره، تو را چه افتادست؟

میانِ او که خدا آفریده است از هیچ
دقیقه‌ایست که هیچ آفریده نگشادست

به کام تا نرساند مرا لبش چون نای
نصیحتِ همه عالم، به گوشِ من بادست

گدایِ کویِ تو از هشت خُلد، مُستغنیست
اسیرِ عشقِ تو از هر دو عالم آزادست

اگر چه مستیِ عشقم خراب کرد ولی
اساسِ هستیِ من زآن خراب، آبادست

دلا مَنال ز بیداد و جورِ یار که یار
تو را نصیب همین کرد و این از آن دادست

برو فسانه مخوان و فسون مَدَم حافظ
کز این فسانه و افسون،مرا بسی یادست
@Persian_Literature1
#حافظ

همه جانی از لطافت همه عمر و زندگانی
به که نسبتت کنم من؟که به هیچکس نمانی

به سماع چون درآیی من و صدهزار چون من
همه جان در آستینها که تو دست برفشانی

تو به لب مسیحی امّا نفسی که زنده ام من
مکُشم به لطف و بنشین پس ازین دگر تودانی

ز کمالِ لطف اگر جان به درون دل کند جا
تو درونِ جان نشینی که لطیف‌تر ز جانی

ز حیاتِ خود ملولم بکُشم به یک نظاره
نه ز راهِ خشم لیکن به طریقِ مهربانی
@Persian_Literature1
#اهلی_شیرازی

زاهد به رهِ کعبه روان کاین رهِ دین است

خوش میرود اما رهِ مقصود نه این است
@Persian_Literature1
#اهلی_شیرازی

خدایا حکم کن در گوشه‌ی افلاک بنشینند

چه داری بر سرِ ما اینچنین این کدخدایان را
@Persian_Literature1
#سلیم_تهرانی

انگشت نمای همه مَردم ، شده بودم
قربانیِ یک سوء تفاهم ، شده بودم

یک قطره مسلمانی و صدحوض پر از آب
بی قدرتر از خاکِ تیمّم ، شده بودم

جرمم همه این بود که در باغِ لبِ تو
من شاهدِ یک بار تبسم ،  شده بودم

در خلوتِ دنیای خیالی ، دو سه روزی
با عشقِ تو سرگرمِ تکلّم ، شده بودم

می سوختم و هیچ نمی سوخت دلِ تو
من تشنه ی یک قطره ترحّم، شده بودم

خوشحالم از این که تو خبردار نبودی
در عالمِ دلواپسی ات ، گم شده بودم
@Persian_Literature1
#علیرضا_شیدا

بعدِ عمری که به خوابِ منِ بیدل آمد

اشک، آبی به رُخم ریخت که بیدار شدم
@Persian_Literature1
#کلیم_کاشانی

تا دیده باز شد به جهانم، جهان گذشت
تیرِ شهابِ خاطره ها از کمان گذشت

تا خواستم به مدرسۂ عشق رو کنم
دورانِ درس و مرحله امتحان گذشت

بد نامیِ حیات، دو روزی نبود بیش
آن هم کلیم با تو بگویم چه سان گذشت

یک روز، صرفِ بستنِ دل شد به این و آن
روزِ دگر به کندن دل ز این و آن گذشت
@Persian_Literature1
#کلیم_کاشانی

ز کوی میکده دوشش به دوش می بُردند

امام شهر که سجاده میکشید به دوش
@Persian_Literature1
#حافظ