???آکادمی مردم‌نگاری برگزار می‌کند:

?️ترم پاییز ۱۴۰۳ (آنلاین)
با اصغر ایزدی جیران

?️فهم و نگارش سبک‌های زندگی
?️تجربه‌ای از تلفیق علم و هنر

?️ کلاس‌های نظری
- مبانی مردم‌شناسی
- مکاتب نظری مردم‌شناسی

?️ کارگاه‌های عملی
- مردم‌نگاری: مقدماتی، متوسط، پیشرفته

?️ مستر کلاس‌ها
- تجربه کار میدانی
- پیکربندی متن اتنوگرافیک
- آنالیز اثر

برای جزییات بیشتر و ثبت‌نام به آی دی @a_atefeh در تلگرام یا شماره ۰۹۳۶۶۰۱۳۰۹۵ در تلگرام و واتساپ پیام دهید.

@academy_mardomneghari

? دعوت به مشارکت و همکاری

? گروه مطالعات میدانی و مردم‌نگاری از میان اساتید، دانشجویان، پژوهشگران، و علاقمندان دعوت به مشارکت و همکاری در برنامه‌ها و فعالیت‌های این گروه می‌نماید.

برنامه‌ی اصلی گروه برگزاری نشست‌های ماهانه (عمدتا مجازی) در محورهای زیر است:
1️⃣ داستان کار میدانی: ارایه‌ی تجربیات و مسائل مربوط به یک تحقیق میدانی توأم با مشاهده‌ی مشارکت‌آمیز
2️⃣ معرفی آثار مردم‌نگارانه‌ی خارجی، مثل آثار برنده جایزه ویکتور ترنر
3️⃣ تحولات معاصر در مردم‌نگاری، به‌طور خاص با تمرکز بر شیوه‌های نوشتار و عمل مردم‌شناختی در میدان
4️⃣ پنل گروهی تجربیات پژوهش مردم‌نگارانه در یک شاخه از مردم‌شناسی
5️⃣ نقد و بررسی آثار ترجمه‌شده در خصوص مردم‌نگاری

? علاقمندان می‌توانند جهت عضویت و مشارکت در گروه به آی‌دی تلگرامی @AJeiran پیام دهند.

گروه مطالعات میدانی و مردم‌نگاری از گروه‌های علمی- تخصصی انجمن ایرانی مطالعات فرهنگی و ارتباطات است.

صفحه گروه در سایت انجمنپیج اینستاگرام گروه? @FieldStudies_Ethnography

? نمود امر شخصی در مردم‌‌نگاری: با نگاهی به کتاب مشاهده‌گر آسیب‌پذیر، اثر روث بِهار

? سخنران: شیوا علی‌نقیان

در سال ۱۹۸۵ اُمیرا سانچر دختر نوجوان کلمبیایی در طوفان گل فرو رفت و چند روز بعد در اثر همین حادثه جان داد. تصاویر او در حالی‌که در تلی از گل و لای مانده بود، تلاش بیهوده‌ی امدادگران، انفعال تماشاگران و نگاه خیره‌ی خبرنگاران به او، بحثی عمومی را پیرامون مفهوم «مشاهده‌گری» به راه انداخت و زمینه‌ساز آن شد تا برخی از نخبگان پیرامون انفعال خود در مواجه با بحران‌های انسانی بنویسند. روث بِهار مردم‌شناس آمریکایی-کوبایی از جمله‌ی همین افراد بود. او در کتاب مهم خود «مشاهده‌گرِ آسیب‌پذیر» چگونگی نگاه خیره، خنثی و منفعت طلبانه‌ی انسان به دیگری را مسئله‌دار کرد و نشان داد که گرایش مردم‌شناسان به داشتن ارتباط خنثی و غیرشخصی با میدان، مرزکشی دقیق میان خود و دیگری، جستجو برای به دست آوردن بدنه عظیمی از دیتا که به درد سیاستمداران بخورد، یا حتی پیگیری ارزش های میدان در ‌«ایسم‌های بزرگ»، یا استفاده صرف از آرشیو و ارجاع به تاریخ، نیاز امروز جهان به مردم‌شناسان را تامین نمی‌کند. او طی مباحث نظری که از درگیری با خاطرات و مواجهات میدانی خود بر می‌آید نشان می‌دهد که ما امروز به مردم‌شناسانی نیاز داریم که از حاشیه امن خود بیرون بیایند و خطر کنند.
در این جلسه مفهوم «آسیب‌پذیریِ مردم‌نگار» از نگاه و تجربه‌ی روث بِهار را به گفتگو خواهیم نشست.

? @FieldStudies_Ethnography

خیابان و خاطرات جمعی: داستان یک پژوهش مردم‌نگارانهسخنران: سارا ثابت

ارتباط میان خاطرات و فضاهای شهری از جمله دغدغه‎هایی است که در دهه‎های اخیر مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است. در این میان، وقایع و رویدادهای اجتماعی و سیاسی نقش ویژه‎ای در شکل‎گیری خاطرات مردم در فضاهای شهری دارند. در رشته‎های معماری و طراحی شهری بیشتر از دریچه «حس مکان» به خاطرات پرداخته شده است و منظر شهر و حافظه فرهنگی آن مورد توجه بوده است. این در حالی است که در رشته‎های علوم انسانی همچون مردم‎شناسی بیشتر به محتوای ذهنی افراد و گروه‎ها از خاطره، تصویر ذهنی آنان و مفاهیم متاثر از آن تمرکز شده است. همچنین رشته مطالعات حافظه که زیرمجموعه رشته ارتباطات و رسانه قرار گرفته است به جنبه‎های کنش‎گری و اثرگذاری حافظه معطوف شده است.
پژوهش مردم‌نگارانه حاضر با رویکردی میان‎رشته‎ای تلاش کرده است تا به ارتباط میان فضاهای شهری و خاطرات جمعی بپردازد. تمرکز این پژوهش بر وجوه کمتر روایت‌شده از منظر رسمی بوده است. تریبون‎های رسمی همچون رسانه‎ها و نظم مستقر در تلاش هستند تا تصویری یکدست و منسجم از فضاهای شهری ارائه دهند. این تلاش‎ها در معماری و شهرسازی، گرافیک و دیوارنگاری فضاها نیز منعکس می‎شود. با این حال ذهن شهروندان تصاویری چندپاره و متفاوت از فضاهای شهری ارائه می‎دهد. فضاهای مهم شهری همچون خیابان انقلاب، در این زمینه سرآمد هستند و تفاوت تصویر رسمی و غیررسمی آنها به یک شکاف تبدیل شده است. با این حال، ابعاد پنهان و غیررسمی هویت فضا نقشی اثرگذار در حیات یک فضای شهری ایفا می‎کنند. این تحقیق میدانی تلاش کرده است تا با تمرکز بر عناصر موجود در خاطرات پراکنده مردمی که در این خیابان تردد یا زندگی می‎کنند، به لایه‎های تاریخی خیابان نزدیک شود و ارتباطی بین فضای کالبدی و هزارتوی خاطرات پیدا کند.

@FieldStudies_Ethnography

روستاییان حاشیه‌نشین: گزارش یک پژوهش مردم‌شناختی در تبریز

سخنران: اصغر ایزدی جیران

در پنجمین جلسه از سلسله نشست‌های داستان کار میدانی، اصغر ایزدی جیران، استادیار مردم‌شناسی دانشگاه تبریز، روند تحقیق طولانی‌مدت خود در یکی از محله‌های حاشیه‌نشین تبریز را ارایه می‌دهد. او دوره‌های مختلفی بین سال‌های ۱۳۹۴ تا ۱۳۹۹ را با مردمان قُپانلار زیسته است. هدف پژوهش مردم‌نگارانه‌ی ایزدی جیران فهم شیوه‌ی زندگی کسانی بوده که از ریشه‌های اجدادی‌شان در روستاهای منطقه‌ی قره‌داغ در آذربایجان کنده شده و به دامنه‌های کوه عینالی در شمال شهر تبریز کوچ کرده‌اند.
از آنجایی‌که ایزدی جیران برای اولین‌بار جهت انجام پایان‌نامه‌ی کارشناسی خود در سال‌های ۱۳۸۴ و ۱۳۸۵ به میان مردمان قُپانلار رفته بود، توانسته تغییرات زندگی آن‌ها را در فاصله‌ی یک دهه ببیند. تحقیق میدانی او گاه به تنهایی به‌عنوان پژوهشگر و استاد دانشگاه و گاه به‌عنوان عضوی از تیم مددکاری یک ان‌جی‌او یا دفتر تسهیلگری محلی صورت گرفته است. ایزدی جیران با طی کردن فرایندهای کسب اعتماد وارد قلمروهای عمومی و خصوصی قُپانلاری‌ها شده و مشاهدات، شنیده‌ها، و تجربیات را در سطوح جمعی و فردی ثبت کرده است.
در نهایت، اکنون او در حال نگارش نهایی کتابش «روستاییان حاشیه‌نشین: یک تحقیق مردم‌شناختی در تبریز» است. فصول آغازین کتاب از فقر اجدادی و ریشه‌کن شدن شروع می‌شوند، موج‌های مهاجرتی به دره‌ها و تپه‌های قُپانلار را دنبال می‌کنند، و بنیاد گرفتن جامعه و فرهنگ دوگانه‌ای را شرح می‌دهند. سپس کارگری، فرشبافی، و ضایعات همچون شیوه‌های تامین معیشت قُپانلاری‌ها توصیف می‌شوند. در فصلی دیگر، مفهوم نژادگرایی فرهنگی به‌عنوان منطق برخورد و رویارویی متن‌نشینان تبریز با حاشیه‌نشینانش صورت‌بندی می‌شود. فصول میانی کتاب به بررسی دو گروه اجتماعی کودکان و نوجوان‌ها اختصاص دارد و مسأله‌ی نیازها و اخلاق در قلب بحث‌ها قرار می‌گیرند. دوربین مردم‌نگار در فصول پایانی کتاب به اشخاص و به روایت‌ها در درون خانه‌های بالای کوچه‌های صدپله‌ای نزدیک می‌شود و صحنه‌های مریض شدن، بدن، و کردارهای تاب‌آوری را نشان می‌دهد.
ایزدی جیران در سراسر کتابش تقلا کرده تا نوشتار توصیفی و تحلیلی را همزمان پیش ببرد، با امکان کشیدن مخاطب به درون صحنه‌ها و تصویرهایی که از زندگی مردمان قُپانلاری خلق می‌کند.

@FieldStudies_Ethnography

ویتا: زندگی در منطقه‌ی رهاشدگیِ اجتماعینویسنده: ژائو بیل
معرفی و ارایه: زینب رضازاده

ویتا آسایشگاهی در برزیل است مختص طردشدگان؛ مکانی که در آن افراد بی‌خانمان، بیماران روانی، فقرا و سایر افرادی که به نوعی داغ ننگ خورده‌اند، بدون این‌که دیده‌شوند در حال رنج کشیدن و مرگند. ژائو بیل، مردم‌شناس برزیلی و استاد دانشگاه پرینستون، در مردم‌نگاری درخشان خود با همراهی چهارساله زنی به نام کاتارینا که از ساکنین ویتا است، روایت زندگی او را به شبکه‌های وسیع‌تر خویشاوندی، سیاسی، اقتصادی و پزشکی پیوند زده و نشان می‌دهد که ساختارهای اجتماعی چگونه موجب طرد و رنج افرادی می‌شود که به نوعی «مشکل‌ساز» تلقی شده‌اند؛ افرادی که علی‌رغم وجود فیزیکی، از نظر اجتماعی مُرده پنداشته شده و دیگر «حضور» ندارند. نویسنده از خلال زندگی کاتارینا، خوانندگان را به لایه‌های پیچیده و عمیق نابرابری‌های اجتماعی برده و آشکار می‌کند که ناکارآمدی سیستم پزشکی و بهداشتِ عمومی چگونه بر بقای جامعه و رفاه جسمی و روانی افراد اثرگذار است. کاتارینا در روایت‌های پزشکی و عُرفی «دیوانه» پنداشته می‌شود؛ و تلاش بیل در سرتاسر کتاب این است که از طریق کلمات رمزآلود و شاعرانه وی نشان دهد که چقدر میل به مطلوب بودن و پرهیز از فراموشی در این «انسانِ طردشده» وجود دارد. مرگ اجتماعی، سیستم‌های مراقبت، نابرابری‌های ساختاری و پزشکی شدنِ امر اجتماعی از محوری‌ترین مسائلی است که در این مردم‌نگاری به آن‌ها پرداخته شده؛ همچنین، تک‌نفره بودن جامعه مورد مطالعه در این پژوهش، از ویژگی‌هایی است که آن را منحصربه‌فرد کرده است.

?@FieldStudies_Ethnography

ژائو بیل. 2005. ویتا: زندگی در منطقه‌ی رهاشدگیِ اجتماعی

?@FieldStudies_Ethnography