وصیت نامه ی حاج قاسم

نیستی؛ وقتی بودی آقا هنوز مقابل دوربین‌ها سر «اللهم انا لانعلم منهم الّا خیرا» آنطور بغض نکرده بود. نیستی؛ وقتی بودی آقا بین جمعیت، «گرم است به هم پشت رقیبان پی قتلم» نگفته بود. نیستی؛ آن‌طرفِ خط تلفنِ بچه‌شهیدها کسی دیگر نازشان را نمی‌کشد. مادرشهیدها باز پسر از دست داده‌اند. نیستی؛ ما هنوزاهنوز با ریختن خون هر شهید، یاد تو میکنیم باز. گویی که خون همه شهیدان از رگ‌های توست. تو که نیستی ما آن تابوت سبک پرچم‌پیچ را بیست‌و‌پنج میلیون‌نفری روی شانه گرفتیم و بعد از پنج سال اگر راستش را بخواهی سر شانه‌هایمان درد میکند هنوز. تو که بودی، بار روی شانه ما نبود. توی خاطره‌هایت می‌گویند چندباری در نیمه‌شب‌های مخفی بیروت جان سید را نجات داده بودی؛ نیستی؛ خون سید را در گودالی مهیب در بیروت ریختند و حتی تابوت پرچم‌پیچی از او بر شانه‌ها نرفت. توی خاطره‌هایت می‌گویند که در قلب جنگ شام وقتی همه چشم‌ها به سرانگشتت بود، مرغ و خروس‌ها را که کنج اتاق عملیات دیده‌بودی، گفته‌ بودی که هوا سرد است، تا جلسه تمام شود باید جای گرمی برایشان بسازید؛ گفته‌اند زمستان از عراق زنگ می‌زدی و نفیر گلوله‌ها به گوش می‌رسید؛ میگفتی شنیده‌ام تهران برف آمده و سرد شده، هوای آهوهای پشت پادگان سپاه را داشته باشید. حالا که نیستی، این روزها نوزادهای چندماهه‌ی نحیف در زمستان غزه یخ‌زده و مرده‌اند. می‌بینی؟ تو نیستی؛ و حالا در منطقه مردانگی نیست؛ محبت نیست؛ انسانیت نیست؛ و پناه نیست. تو همه بودی. تو که نیستی، هیچ نیست...

«مهدی مولایی»

? قابل توجه دانشجویان گرامی

❌ لینک ثبت نام تغییر کرده است ❌

فلذا در صورتیکه در پرسش نامه ی قبلی اطلاعات خود را ثبت کرده اید مجددا باید
داخل لینک جدید برای ثبت نام اقدام نمایید

گه به داد من برادر؛ گاه خواهر میرسد…
فاطمه را خواستم؛ معصومه را زائر شدم
فیض قبر مادرى؛ از قبر دختر میرسد!

?@Basij_Th

‌┈┅ ❁ـ﷽ـ❁ ┅

ای قبله حرم، حرمِ سامرای تو

بیت الولای دل حرم با صفای تو

قرآن یگانه دفتر مدح و ثنای تو

روح ملک کبوتر صحن و سرای تو

? ولادت امام حسن عسکری مبارک

?@Basij_Th

سوگند به شادی شبانگاهی قلب صاحب‌الزمان؛ سوگند به لحظه پرصلابت امضای دستور حمله توسط آیت‌الله خامنه‌ای؛ سوگند به لحظه درخشش موشک‌ها در تاریکای آسمان ناامید غزه و لبخند طفلان فلسطینی. سوگند به فریادهای «الله اکبر» و «یاعلی مدد» شیعیان بغض‌کرده و مجروح بیروت و ضاحیه؛ که ما مرد تبدیل غم‌های بزرگ به حماسه‌های جاودانیم. ما پی همه‌چیز را بر تن‌هامان مالیده‌ایم. فکر همه‌جایش را کرده‌ایم. نه امشب؛ که از چهل سال قبل. از شب بیعت با خمینی فکر آخرش را کردیم؛ و او از بین دو انگشتانش عاقبت ما را و عاقبت شما را نشانمان داده. عمله‌های فارسی زبانتان را بی‌جهت مأمور نکنید که خوف پاسخ احتمالی شما را بین خلق بیندازند. ورق برگشته؛ نظم‌ جدید منطقه را نه سربازان پوشک‌بسته‌ی پناهگاه‌های حیفا، که فرزندان پرصلابت و سبزپوش خامنه‌ای تعیین می‌کنند. پس چشم باز کنید و گشوده‌شدن دروازه جهنم در آسمان‌تان را تماشا کنید.
مهدی مولایی
? @basij_th

مگر چگونه شکستند تُنگ عطرت را؟
که سنگ سنگ بیابان غریق عطر تو بود?

شب عاشورا سخن از «نمیخواهم ،احتیاج ندارم ، بروید بیعتم را برداشتم» میگوید
ولی روز عاشورا میفرماید
«هَلْ مِنْ ناصِرٍ یَنْصُرُنی؟»
(آیا یاوری هست که مرا یاری کند؟)
شب آنطور گفت تا مبادا خبیثی در بین
طیب ها باشد و روز آنگونه در خواست یاری کرد
تا مبادا طیبی در بین خبیث ها مانده باشد.
شب، غربال میکند تا فقط صالحان بمانند
و روز غربال میکند تا فقط اشقیا در مقابل
او ایستاده باشند. شب برای پس زدن نا اهل ها
بود و روز برای جذب خودی هایی که از بدِ
روزگار و بدِ خودشان به خودشان ، در لشکر
عمر بن سعد ایستاده بودند.
|آیینه تمام نما|

پیغام علقمه به نجف بُرد جبرئیل؛
ای آفتاب دین، قَمری داشتی چه شد؟!