پنجر‌ه‌ی محبوبم.

بنظرم که بذاریم زمان کار خودش رو انجام بده.

من آدمی هستم که به چیز‌هایی که هیچ‌وقت اتفاق نمی‌افتند فکر می‌کنم. چندین بار تو ذهنم آدم‌هایی رو که دوست دارم رو کشتم و بالا سر جنازشون گریه کردم. به چیز‌هایی که بنظر بی‌اهمیت‌اند اهمیت می‌دم و در نهایت این من بودم که کشته شدم. من بودم که قربانی اصلی بود. صحبت و نوشتن درباره‌ی این موضوع به اندازه‌ی درک و فهمیدنش و حس کردنش برام سخت بود. در نهایت یک روز یک جایی به خودت می‌گی خواهش می‌کنم. امیدوارم اون روز نمرده باشی.

مدام به خودم قول می‌دم فعال باشم اینجا و بیشتر بنویسم یا عکس‌ها رو بذارم. یک روز می‌ذارم و بعدش خدانگهدار.

بخش زیادش مربوط به علاقه هستش من صحبتی از برتری نکردم. صرفا نظر خودم رو گفتم.

یعنی ادبیات بهتره؟