روز تعطیل بعد از مدت‌ها نشستم خونه و دارم به این فکر می‌کنم واقعا ته تهش که اینطوری نمی‌تونه باشه. نباید باشه اصلا.

۲۲ سالگی به بعد زندگی یک روی دیگه از خودش رو بهت نشون می‌ده. با آدم‌های جدید آشنا می‌شی، آدم‌های قدیم رو دیگه نمی‌بینی. علایق جدید کشف می‌کنی و برای آینده بیشتر دست و پا میزنی. به صورت جدی‌تر به مهاجرت فکر می‌کنی و از بیکاری متنفر می‌شی.

البته گاهی فکر می‌کنم کاش می‌شد قلبت رو دربیاری بذاری تو اون کمد یا جعبه‌ای که اکسسوری‌هات‌ رو توش نگه می‌داری.

هوا عجیبه. با پلیور و شورتک نشستم وسط خونه این تعادل بهم بخوره یا سردم می‌شه یا گرم.

یادته گفتم «اگر یک روزی فکر کردی داری از غم می‌میری نمی‌میری؟» نمی‌میری.

Hi

بنظرم که بذاریم زمان کار خودش رو انجام بده.