نه گریه میکنی، نه نفس میکشی، نه میتونی به چیزی فکر کنی. فقط قلبت و تک تک اعضای بدنت تیر میکشن تا بهت بفهمونن تو درد داری. ولی تو انقدر درد داری که دیگه نمیتونی چیزی بفهمی.

نمی‌دونم خاصیت سنه یا عادته شایدم یادگیری؛ ولی هرچی میگذره مامان‌گونه و باباگونه تر میشم. از راه که میام ولو نمیشم رو تخت میرم مثل بابا به پاهام آب سرد میزنم که خستگیم در بره، بعدش لباسمو عوض میکنم. دیگه وسیله‌ی روی زمین اعصابمو خورد میکنه و خسته و کوفته هرچیزی که دستم بهش برسه رو جمع میکنم. تازگیا حتی آرایشمم پاک می‌کنم؛ بعد تازه میفتم رو تختم. نمیدونم چرا ولی وقتی غمگین ترم حتی بیشتر اینجوری ام. انگار که من کنترلی روی زندگیم ندارم و فقط از پس شلختگی ها و خستگی های جسمیم برمیام تا دلم خوش باشه یه کاری کردم.

ساعت دو شب دارم رشته خوشکار با پنیر میخورم:

As arcane characters?:

همه چیز بویِ غم و دلتنگی میده.

اقا من از ادم فراریم. از ادم اشنا فراری تر.