سوخت‌گیری هوایی (یا سوخت‌رسانی هوایی) به فرایند انتقال سوخت از یک هواپیما به هواپیمای دیگر در آسمان و در حین پرواز گفته می‌شود.

این فرایند به هواپیما امکان می‌دهد مدت زمان بیشتری در هوا بماند و برد عملیاتی آن افزایش یابد 👈زیرا مصرف سوخت در هنگام برخاستن از زمین و اوج‌گیری بسیار بالاست.

روش‌ها:

روش Boom: در این روش، یک لوله تلسکوپی سخت و انعطاف‌ناپذیر به نام «آوند» وجود دارد که در زیر آن دو بال کوچک قرار دارند. این بال‌ها آوند را در زوایای محدودی هدایت می‌کنند و متصدی داخل هواپیمای سوخت‌رسان، آن را به داخل میله‌گیر هواپیمای سوخت‌گیر متصل می‌کند. این روش ظرفیت انتقال سوخت بالایی دارد و برای سوخت‌رسانی به هواپیماهای دوربرد یا بزرگ‌تر از جنگنده‌های معمولی مناسب است.

روش Probe and Drogue: در این روش، یک شلنگ به نام «کاوند» به مخزن آئرودینامیکی و تانکر سوخت متصل است. قسمت دیگر شلنگ یک مهار چتری (قیف) دارد که هواپیمای گیرنده با میله‌ای که از آن خارج می‌شود، به آن متصل می‌گردد. این روش امکان سوخت‌رسانی همزمان به چند هواپیما را فراهم می‌کند. هواپیمای سوخت‌رسان به‌صورت مستقیم و تراز پرواز می‌کند و شلنگ یا مهار چتری را خارج می‌کند.

در ویدئو بالا سوخت‌گیری هوایی جنگنده F-15E را از هواپیمای سوخت‌رسان Boeing KC-135 Stratotanker مشاهده می‌کنید.

نکات ایمنی جالب در پرواز با هواپیمای مسافربری:

بر اساس مطالعات و تحلیل‌های مختلف، ایمن‌ترین بخش هواپیما معمولاً صندلی‌های قسمت انتهایی (نزدیک دم) آن است. این بخش در بسیاری از #سوانح هوایی کمترین میزان تلفات را داشته و نرخ بقای مسافران در آن حدود 69 درصد گزارش شده است.

از بین صندلی‌های انتهایی هم آن‌ها که وسط‌تر هستند و فاصله‌ی بیشتری با پنجره‌ها دارند ایمن‌ترند!

همچنین صندلی‌های نزدیک به درب‌های خروج اضطراری به دلیل دسترسی سریع‌تر ایمنی بیشتری دارند. با این حال، امنیت نهایی به نوع حادثه و شرایط محیطی بستگی دارد.

ضمناً جهت داشتن برآوردی از میزان ایمنی سفر هوایی خوب است بدانید در سال ۲۰۲۳ از ۳۷.۷ میلیون پرواز تنها کمتر از ۱۰ (۵ الی ۷) حادثه مرگبار گزارش شده.