و شبم که اجرای آخر بود و دوست داشتم...
قراره خیلی غمگین شم میدونین، هفت شب پشت هم اجرا بود و من جدی حس میکنم وابسته ی تموم اتفاقای این هفت شب شدم!
دوستام، پارتنرم، خود اجرا...
چقدر غمگینم که دیگه قرار نیست حس قبل اجرا رو داشته باشم...
وقتایی که مبین برام آب نبات می گرفت و آخرشم همه رو میداد به خودم، یا وقتایی که امیر بهم یاد میداد چجوری در بطری رو با یه انگشت پرت کنم اینور اونور، وقتایی که اشکان غر میزد بدو خط چشم دوست پسرتو بکش دیره باید دستاشو رنگ کنم، من دلم برای کوبیدن دستای بچه ها روی سازام و رقصیدنشون تنگ میشه....
من دلم برای گردن پارتنرم و بغلایی که قبل هر اجرا بهم میداد تنگ میشه....
من دلم برای خط چشم کشیدن براش تنگ میشه...
من دلم برای همه چیز تنگ میشه :)

جوری که جونگ کوک داره با جذابیتش پارم میکنه:

-دویست سال پیش پسری شبیه من دست در دست پسری شبیه تو راه میرفت!
منِ دویست‌ سال پیش انعکاس آتش‌ بازی در چشمان تو را تماشا میکرد... دویست‌ سال پیش پالتوی کِرِمی تو پاییز مرا گرم می‌کرد!
صدای آهنگِ جعبه‌ ی موسیقی کوچکم در گوش‌ه های اتاقم می‌ پیچید و منِ قبلی مانند منِ الان در حسرت تکرار تو نبود...
موسیو... موسیو... موسیو
بر نخواهی گشت؟...
من از کلیشه‌ ی زمزمه‌ی نامت و نشنیدن " بله اوژونی" ها خسته‌ ام.
تنها مینویسم " دلتنگت هستم‌ "

ولی ماه امشب عجیب منو یاد تو انداخت.

امشب کلا روی موتور خوشگل عموم جولان دادم و کل خیابونارو متر کردم و خوب؟ حالم بهتر است.

واییییییییی