من از آن تافته‌های جدا بافته نبودم که هر توهینی را ببخشایم، اما همیشه در آخر کار آن را از یاد می‌بردم. آن کس که تصور میکرد که من از او نفرت دارم چون میدید که با لبخندی صمیمی به او سلام می‌گویم غرق در شگفتی ‌می‌شد و نمیتواست باور کند. در این حال، بر حسب خلق و خوی خودش، یا بزرگواریم را تحسین و یا بی‌غیرتی‌ام را تحقیر میکرد، بی آنکه فکر کند که انگیزه‌ی من ساده تر از این‌ها بوده است، من همه چیز حتی نام او را از یاد برده بودم.
‌( آلبر کامو - سقوط )

زنهار که خون می‌چکد از گفتهٔ سعدی ، هر که این همه نشتر بخورد خون بچکاند

هر که چیزی دوست دارد، جان‌ودل بر وی گمارد / هر که محرابش تو باشی، سر ز خلوت بر نیارد

گفته بودی که چرا خوب به پایان نرسید، راستش زور منِ خسته به طوفان نرسید