از صبح حوصلم سر رفته
هوا ابریه و نه از اونایی که دوست دارم، از اون نارنجی و خاکیا که دلگیرن
به خودم میام می‌بینم رفتم رو یه سری عکسا و پیاما و دارم گوشه به گوشه‌شونو نگاه می‌کنم و به این فکر می‌کنم که آینده چه شکلیه؟
به این فکر می‌کنم که چرا دو ساله جوری پیش میرم که به هرچی می‌خوام نمیرسم و رفته رفته بیشتر به فنا میرم؟
به این فکر می‌کنم که کی قراره بمیرم، کی قراره آرزوهامو زندگی کنم... اصلا بهشون میرسم؟ حس گم شدن عمیقی تو وجودمه، قلبم، احساساتم، افکارم همگی گیج و منگن و نمی‌دونم از این زندگی چی بخوام تا بدون سرویس کردن دهنم، بهم بدتش... همین اول راهی از بزرگسالی خسته شدم و حسرت داره ذره به ذره‌ی وجودمو می‌بلعه
و این حین که سردرگم و گمشده وسط جمعیت آدمای اطرافم وایستادم، نمی‌دونم که اونام همین حسو دارن یا نه؟ اگه قبلاً داشتن چجوری ازش خلاص شدن؟ یا نه، فقط منم که دو ساله غم به تار و پودم رخنه کرده و بیرون نمیره...

حالا منم که عاشق استقلال و این چیزام، هیچی دیگه باید بشینم و گذر عمرو تماشا کنم :|

وقتی کوچیکتر بودم همه‌جا می‌گفتن قبل از ۱۷-۱۸ سالگی سعی کنید حتماً حداقل یه حرفه رو یاد بگیرید تا در آینده به دردتون بخوره
الان پر از حرفه‌های به درد بخورم اما همچنان هیچکدومشون به مستقل شدن کمک نمی‌کنن!

انیوی
خوشحالم الان فقط خودمم و خودم
دیگه میشیم یه فمنیست بی‌اعصاب?‍↔️? به پرنسسعلی و بقیه پسرا هم اصلا نه نگاه می‌کنیم نه فکر، فقط کار و تلاش و پیشرفت

یه چیز آخر شبی بگم... این نقاشی، در واقع خودمم چند ماه گذشته، همینقدر از لحاظ روحی داغون بودم گاهی به خودم دروغ می‌گفتم که نه من خیلیم خوبم، گور بابای فلانی ولی واقعیت اینه ته ته دلم، هر روز که از خواب پا میشم تا شب که خوابم ببره، حسرت تو دلمه... حسرت اینکه…

دلم گرفته یکم زیاد چرت و پرت میگم
ببخشونید?

و شب‌ها سکوت و بی‌حوصلگی و بی‌خوابی