یادم می‌آید دوران استاجری و روتیشن قلب رزیدنت سال دو آن دوران ازم در مورد تامپوناد سوالی پرسید که جوابش می‌شد پریکاردیوسنتز. من اما هرچه فکر کردم اصطلاح علمی‌اش به خاطرم نیامد و به‌جای آن گفتم با سوزن مایع را تخلیه می‌کنیم. رزیدنت بهم توپید و تشر زد که این چه مدل گفتن است؟! از ترمینولوژی پزشکی استفاده کن و این داستان‌ها. امروز اما من اگر دلم بخواهد همچنان به پریکاردیوسنتز می‌گویم کشیدن مایع ولی با این تفاوت که الآن خودم رزیدنت قلبی جایی هستم که آن رزیدنت سال دو آرزویش را داشته. از این داستان سه نتیجه می‌گیریم؛ نخست در قید و بند اسامی نباشید. شما اصلا به‌جای مثلا منیر بگو منیره و به‌جای AUB بگو ایوب ولی بدانی چی هست و تشخیص و درمانش چیست سگش شرف دارد که تلفظ و ترمینولوژی درستش را بلد باشی اما ندانی چیست. دوم اگر چیزی را بلد نیستی نگران و ناامید نباشی. کمی کونت را جمع و تنگ کنی روزی تو هم می‌توانی در همان موضوع حرفی برای گفتن داشته باشی. سوم هم این‌که هیچ‌وقت کسی را به دیده‌ی تحقیر و کوچکی نگاه نکن یک‌هو می‌بینی از جایی که گمان نمی‌بری می‌رود درت.

یادم می‌آید یک زمانی با دختری معاشرت کلامی داشتم و گه‌گاهی چت می‌کردیم که پدرش آن‌قدر پول‌دار بود و خانه‌شان آن‌قدر شمال شهر که اگر می‌خواستم تا خانه‌شان بروم باید از حد ترخص می‌گذشتم. یک‌بار بحث در مورد پدر و ثروتش بود و البته جدی‌تر شدن ارتباط. من به هر لطایف الحیلی بهش فهماندم البته که ثروت پدرش یک فاکتور مهم است و ته دلم هم رویش حساب باز می‌کنم.😂 آن زمان دختره خیلی ناراحت شد و گفت دلش را شکسته‌ام و همان چت و ارتباط نیم‌بند هم همان موقع‌ها تمام شد. حالا کاری ندارم که من کلا از جایی که پول زیادی باشد فرار می‌کنم و دختر پول‌دار کادوپیچ شده را هم به دلایل متعدد قبول نمی‌کنم و یا آن زمان چه‌قدر حرف‌هایم واقعی بود و چه‌قدرش الکی و برای سیک‌زدن طرف و یا اصلا چه‌قدر از حرف‌هایم بد برداشت شده بود، اما الآن که یادم آمد به این فکر کردم من اگر جای دختره بودم و پسری می‌آمد و صادقانه می‌گفت به پول پدرش هم فکر می‌کند حلوا حلواش می‌کردم و روی سرم جایش می‌دادم و از دستش نمی‌دادم. ولی دختره مثل اکثر دخترهای دیگر عقل درست‌وحسابی نداشت و بهش برخورد. والا! حالا انگار بقیه که بخواهند بهش نزدیک شوند صرفا برای شخصیت و وقار و متانتش و رفتارش پا پیش می‌گذاشتند. یا اگر وضعیت برعکس بود دختره نگاهی به پول توی جیبم اهمیتی نمی‌داد و صرفا بابت اخلاق حسنه‌ام باهام می‌ماند. دوستی می‌گفت که دخترها قسمت فرونتال¹ مغز ندارند و چیزی که دارند فقط لیمبیک² است. یعنی آن‌چیزی که توی فرونتال هم هست لیمبیک است.

کلمات و ترکیبات تازه:
۱. قسمت جلویی مغز که عمده‌ی فعالیتش تصمیم‌گیری و قضاوت و این‌جور کارهای منطقی و اجرایی است.
۲. متشکل از چند قسمت است و عملکردش بیشتر در حوزه‌ی هیجان و عاطفه و احساسات است.

از وقتی که نوشتن را با وبلاگ‌‌نویسی شروع کردم و به بعدها به تناوب مدیوم‌ها و پلتفرم‌های مختلفی را تست کردم و تا همین حالا که چنل‌نویسی را ادامه می‌دهم، همیشه تعدادی ممبر وجود داشته و دارند که از یک جایی به بعد دیگر برایشان نوشته‌هایم اهمیتش را از دست می‌دهد و صرفا مطالب این‌جا را می‌خوانند چون «من» آن‌ها را را می‌نویسم و دیگر این من بودم که دنبال می‌شد و نه مثلا پست‌ها و نوشته‌هایم. به زبان ساده‌تر از مطالب دچار سوءتفاهم می‌شدند که من چه آدم خفن و خاصی هستم و برایم اکلیلی می‌شوند. حالا بیا و ثابت کن که نوشتن صرفا یک جنبه از زندگی طرف است، نه کلش و بهترین نویسنده‌های جهان هم در زندگیشان یکی از یکی تخمی‌تر و کرسی‌شرتر بودند و هستند گوش کسی بدهکار نیست. البته که منطقا، عرفا و شرعا من بابت این خیس‌شدن‌ها مسئول نیستم و ذمه‌ای برگردنم نیست، چرا که نه قصد این کار را داشتم و نه در بسیاری موارد متوجه چنین چیزهایی شده‌ام. با این حال از آن‌جایی که این دنیا خارکسده‌تر ار این حرف‌ها است، من حس می‌کنم یک روزی بابت همه‌ی موارد تقاص پس می‌دهم و بگا می‌روم، هرچند نادانسته و بی‌گناه. حالا این کی اتفاق بیفتد آی دونت نو!

توی اورژانس وقتی علل اصلی درد قفسه‌ی سینه را رول‌اوت می‌کنیم و به علت سایکولوژیک نزدیک می‌شویم من اگر بیمار جوان و مخصوصا زن باشد ویرم می‌گیرد که از وضعیت اعصاب و روانش هم سوال بپرسم. وقتی که می‌پرسم تقریبا در ۹۹ درصد موارد جواب می‌گیرم: «خیلی خرابه/داغونه/افتضاحه». بعد من هم نگاه شماتت‌باری به شوهر/پارتنر همراهش می‌اندازم که یعنی تقصیر او است و زن هم گل از گلش می‌شکفد که بالاخره یکی مشکلش را فهمیده و درک می‌کند که چه می‌کشد و یک حامی پیدا کرده شروع می‌کند به درد دل‌کردن و بعد هم من کمی شوخی و جدی شلنگ را می‌گیرم روی مرده که دست از سر کچل زن بردارد و زنه گناه نکرده که بهش بله را گفته و زنش شده و او زن گرفته، اسیری که نگرفته و از این حرف‌ها. بعد هم زن را خوشحال و خندان و مرد را نادم و سر‌به‌زیر از اتاق می‌فرستم بیرون. یک جلسه‌ی یک دقیقه‌ای تراپی تحت نظر دکتر کاردیولوگ بهتر و موثرتر از همه‌ی تراپیست‌های ادایی و تراپی‌های بی‌فایده‌ی دیگر. بعد هم شما به‌دردنخورها هم هی به من هیت بدهید که ضد زن هستم و زنان را درک نمی‌کنم و این اباطیل و حرف‌های پوچ صدمن یک غاز.?

به عنوان کسی که برای سال‌ها هفته‌ای بالغ بر یک تا دو کتاب و سالی نزدیک به صد جلد کتاب گوناگون در زمینه‌های مختلف خواندم و مدت‌ها لایف‌استایل ادبی‌طوری داشتم و با نویسنده و کتاب و کتاب‌خوان دمخور بودم و پای ثابت گعده‌های کتاب‌خوانی بودم باید بگویم که مجموعه‌ی کتاب‌باز در گذشته و مجموعه‌ی «اکنون» در حال حاضر زیادی ادایی، اُبی‌طور و کونی‌مآبانه است و دارد سبک زندگی مزخرف، به‌دردنخور و خطرناکی را تبلیغ می‌کند. یعنی سروتهش را بزنی چهار کلمه حرف درست‌وحسابی از تویش درنمی‌آید و مجری و مهمانش انگاری که توی دنیای دیگری سیر می‌کنند و وقتی پای حرف‌هاشان می‌نشینی فکر می‌کنی دارند در مورد یک مکان و زمان دیگری حرف می‌زنند. البته که سازندگانش دارند از این کرسی‌شعرها پولی سر سفره زن و بچه‌شان می‌برند و برشان حرجی نیست اما فن‌های این برنامه‌ها و آن‌هایی که برایشان اکلیلی می‌شوند و کلیپ‌هایشان در اینستاگرام شیر و استوری می‌کنند با غلظت بسیار بالایی OB+ و باسنی و البته کصخل هستند.

خانم جوانی با پست‌مدیکال قلبی آمده بود با شکایت تهوع. در کنار ورک‌آپ‌های قلبی گفتم در مورد احتمال حاملگیش هم سوال بپرسم و این مورد را هم رول‌اوت کنم. پرسیدم «متاهلی؟» دستپاچه شد و گفت «نه اما یه دختر دارم» و جوری این را گفت که حس کردم انگار می‌خواهم ازش خواستگاری کنم. فکر کنم اشتباه من بود که زیادی حیا به خرج دادم و خواستم از تاهلش به صورت غیرمستقیم احتمال حاملگیش را بررسی کنم. یادم باشد دفعه‌ی بعدی مستقیما از بیمارها بپرسم «تازگی‌ها دادی یا نه؟»

می‌گوید «شنیدی رزیدنت سال یک ارتوپدی خودکشی کرده؟» می‌گویم «نه». می‌گوید: «الآن من نگرانت شدم و از حالا می‌خوام سعی کنم بیشتر حواسم بهت باشه و چکت کنم.» می‌گویم: «خیالت راحت، من خودکشی نمی‌کنم. بکنم هم بابت تنهایی خودکشی نمی‌کنم. اتفاقا اگه چیزی باعث خودکشیم بشه اون معاشرت بیش از حد با مردم احمق و نادان و به‌دردنخوره.» حالا این که شوخی بود اما خودکشی را جدی بگیرید دوستان! این‌جوری نیست که طرف خوشی زده باشد زیر دلش و تا تقی به توقی خورده تصمیم گرفته باشد خودش را بکشد. خودکشی وقتی اتفاق می‌افتد که فرد فکر می‌کند در چاه بی‌انتهای سیاهی افتاده و نه راه فراری دارد و نه کسی هست که کمکش کند، به خاطر همین است که تحقیقات نشان داده که نود درصد افرادی که اقدام به خودکشی می‌کنند دارای افسردگی ماژور بوده‌اند و نزدیک به پنجاه درصد این اقدامات نه به قصد مرگ که به قصد رساندن فریاد کمک‌خواهی خود به دیگران انجام می‌شود. به‌جز این مورد یک‌سری آلارم‌ساین‌ها و علائم هشدار قبل از خودکشی در فرد وجود دارد که بد نیست باهاش آشنا باشیم. مواردی مثل ۱. صحبت در مورد خودکشی و استفاده از عباراتی مثل من می‌خواهم خودم را بکشم یا کاش مرده بودم، ۲. خرید ابزار خودکشی مثل تعداد بیش از حد از یک داروی خاص، ۳. ایزوله‌کردن خود و دوری از جامعه و ارتباط با مردم، ۴. علاقه‌ی بیش از حد به مفاهیمی مثل مرگ و خودکشی و خشونت، ۵. ابراز احساس سربار بودن برای دیگران ۶. احساس به دام افتادن یا ناامیدی در یک موقعیت یا مشکل، ۷. خداحافظی با مردم به گونه ای که انگار این‌ها آخرین خداحافظی است. پس از حالا اگه با استوری، پیام یا حرفی که یکی از آلارم‌ساین‌های بالا را داشت روبه‌رو شدید فکر نکنید که این لزوما یک چس‌ناله‌ی عادی است و خودکشی فقط مال همسایه است و قرار نیست در اطرافیانتان رخ دهد. گوشی را بردارید و با یک ریپلای، پیام و یا حتی یک تماس ساده بهش واکنش نشان بدهید. شاید شما ارزش این کارتان را درک نکنید اما همین یک کار ساده حکم آن طنابی را دارد که از بالای چاه برای نجات دادنش پرت کرده‌اید پایین. و به خاطر داشته باشید که خودکشی فقط مرگ یک شخص نیست، مرگ یک خانواده و اجتماع هم است و زندگی هرچه‌قدر تخمی باشد باز هم مجوزی برای خودکشی نیست.

چه‌قدر بدم می‌آید از کسی که با همه خوب است و برای همه می‌مالد. اصلا مگر می‌شود؟ تو اگر مومن باشی باید با ملحد مشکل داشته باشی. آتئیست باشی باید با دئیست‌ها آبت توی یک جوب نرود. به لیبرالیسم معتقد باشی باید با طرفداران سوسیالیسم و کمونیسم و‌ کاپیتالیسم زاویه داشته باشی. اگر اخلاق‌گرا باشی باید با دروغگو و شارلاتان مخالف باشی. اگر قانونمند باشی باید از هرچه بی‌قانونی و قانون‌شکن متنفر باشی. باهوش باشی باید حوصله‌ات از افراد کودن سر برود و... اصلا هرکسی به کوچک‌ترین چیزی باور داشته و برایش مهم باشد، باید با کسی که در تضاد با باورهایش رفتار می‌کند بالاخره یک کنتاکتی داشته باشد. وقتی کسی با همه خوب است و با هیچ‌کسی زاویه ندارد یا پخمه است یا دورو و منافق. حالت سومی هم ندارد.

سربازی و بعدش درس‌خواندن برای رزیدنتی باعث شد که نتوانم زیاد کار کنم، برای همین پول چندانی ندارم. هنوز ماشین شخصی ندارم و با اسنپ و اتوبوس و بی‌آرتی و مترو جابه‌جا می‌شوم. به زحمت توانسته‌ام یک خانه‌ی نقلی در یک جای معمولی شهر اجاره کنم و همیشه دغدغه‌ی افزایش رهن و اجاره‌ی سالانه را دارم. حقوق رزیدنتی صرفا کفاف یک زندگی بخور و نمیر را می‌دهد. هفته‌ای سه‌تا کشیک سنگین دارم و بالغ‌بر صد ساعت کار می‌کنم و می‌دانم این وضعیت تا چهارسال آینده کمابیش ادامه دارد و هزار و یک مشکل ریز و درشت دیگر. اما با همه‌ی این وجود از این‌که بلاگر یا پزشک زیبایی نشدم و توی اینستاگرام دلقک‌بازی در نیاوردم و در مورد ژل و بوتاکس و فیلر و این چرت‌وپرت‌ها پست نگذاشتم و از این راه پولی به جیب نزدم راضی‌ام که به قول سعدی: «گرچه درویشم بحمدالله مخنث نیستم...»