هر بار که به تو فکر می کنم
بدل به پنجره ای می شوم
میان آسمان و جنگل

#حسین_رسول_زاده
@neveshtankhanemanast

‍ میراث بوکاچیو و کرونا
#حسین_رسول_زاده

**گویی جیوانی بوکاچیو در قرن چهاردهم میلادی، داستان های " دکامرون" را برای قرن بیست و یکم که جهان به طاعون ِ کرونا گرفتار شد، نوشته بود !
در آغاز سال ۱۳۴۸ میلادی به ناگاه طاعون، ایتالیا را فتح می کند و از آنجا جهان غرب را در می نوردد. مردم می میرند. و بیماری از طریقِ " دست" ، دست به دست می شود. طوفانِ طاعون، انسان ها را همچون "برگ خزان" بر زمین می ریزد. هیچ جا امن نیست۰۰۰

در این بین هفت زن -- که سپس سه مرد جوان آنها را همراهی می کنند -- تصمیم می گیرند برای گریز از وزشِ طاعون، به گوشه خلوتی پناه ببرند...

قرار می شود در مدتی که آنجا هستند، هر کدام داستانی روایت کند...

شاید ما در مقابله با همه گیری کرونا، قدرت داستان را دست کم گرفتیم ...*🔺متن کامل جُستار در فایل👆*
@neveshtankhanemanast

@neveshtankhanemanast

@neveshtankhanemanast

مرا به دور دست ها
بازگردان
به آنجا که هنوز
چنین تکیده نشده بودم از
دانستنِ تو
@neveshtankhanemanast

@neveshtankhanemanast

روزهای بی قرار

علیرضا قربانی
آهنگساز: حسام ناصری
شعر: حسین غیاثی
ناشر: موسسه فرهنگی هنری شهر آفتاب و موسسه فرهنگی هنری آهنگ
@neveshtankhanemanast

**موریس بلانشو در « پس از واقعه » از قول استفان مالارمه نقل می کند: نویسنده ای از او خواسته بود مقدمه ای برای کتابش بنویسد و او در پاسخ گفته بود از پیشگفتارهایی که خود نویسندگان بر کارشان می نویسند متنفر است اما از پیشگفتار هایی که کسی دیگر می نویسد، بیشتر متنفر است زیرا « یک کتاب واقعی به معرفی نیاز ندارد، همچون وحی، غیر منتطر است...»

با این حال پنداری بی راه خواهد بود اگر تصور شود مقدمه چیزی خارج از متن است. به گمانم مقدمه، نوشتاری جدا از متن نیست هر چند که کاملا هم جزو آن نیست. مقدمه هم بخشی و هم نه بخشی از اثر است. هم فارغ است و نیز فارق، یک فراغ/ قت. بنابراین نباید به مقدمه صرفا به عنوان یک معارفه در لابی متن یا شیوه نامه ای نگاه کرد که قرار است همچون بروشوری، نحوه ی مصرف دارو= متن را برای خواننده شرح دهد یا چنان که در سنت های مقاله نگاری آکادمیک مرسوم و مجبور است آنچه را قرار است در متن بیافریند، در مقدمه اثبات کند.
مقدمه مثل نام اثر است که بیرون از متن است اما جزئی از متن نیز است. سودای تعریف متن را می پروراند اما خود، حاصل متن است. مقدمه حتا مقدم بر متن نیست بلکه خود قدمی ست در متن.

کتابی که پیشاروی خواننده است حاصل یک هم جوشی ست. تعدادی از این گزین گفتارها پیش تر در کتاب " تاملات ناگهانی " مجموع شده بود و اکنون با گزین گفت های دیگری در آمیخته اند و " یادداشت های بی سرانجام " را ساخته اند. گویی آن تاملات، ناگهان به بستری رسیده اند که بی سرانجام شوند. و راستی کدام متن است که در رویای بی سرانجامی نباشد. گاهی گمان می کنم متن که رویای بی سرانجامی را در سر دارد از اثر که در پی لذتِ سرانجامی ست، می گریزد...همواره می گریزد...

گزین گفتارها به ظاهر چنان به مولف چسبیده اند که گویی در جیب های او جای دارند اما به واقع این گفتارها، پرنده هایی هستند که به ناگاه در دست های مولف می رویند. هیچ اثری به قدر گزین گفتارها در ترک مولف تعجیل ندارند.
گزین گفتارها به گفته ی دریدا " نا به هنگام اند "**

یادداشت های بی سرانجام#حسین_رسول_زاده
ناشر : حکمت کلمه
@neveshtankhanemanast

بنابر این یادداشت های بی سرانجام  با یک مقدمه منتشر شد،
مقدمه ای که خود متنی خودبسند شد :
@neveshtankhanemanast

چرخش زاویه دید ؛ افولِ دانای کل#حسین_رسول_زاده
( منتشر در مجله کارنامه، شماره ۲۰، سال ۱۳۸۰ )

داستان نویسی نوین با گسست از بیان گری، واقعیت را همچون کلیتی یک پارچه و تمامیت یافته و منتظم به مخاطره انداخته است. پیش تر در نظام زیبایی شناسی کلاسیک، واقعیت، کلی ی تمام شده ای بود که داستان را به تقلید از خود، فرا می خواند. جهان با قطعیتی استوار، بیرون از داستان به پایان رسیده بود و متن وظیفه ی تکرار و بازنمایی آن را بر عهده داشت. زبان ماضی، داستان را به مثابه جهانی تمام شده و قطعی باز می ساخت و راوی دانای کل، اقتدار خود را بر متن از طریق زبان ماضی _ زبانی که « گذشته » را بر قطعیت دلالت هایش گواه می گیرد_ تحقق می بخشید.در این مقاله برای نخستین بار میان زبان ماضی و زمان ماضی، تفاوت گذارده می شود.
مطالعه این تفاوت و بررسی گسست های ساختاری در رمان مدرن و ... در فایل?
@neveshtankhanemanast