سلام
مدت زیادی میگذره از بسته شدن این چنل و الان محبوب من یه چنل زده که با همکاری خودم و خودش هستش؛ اگه خواستید بیایین یه حمایت ریز بکنید و مارو مثل قبل داشته باشید.
تشکر فرواااااان"
@mryellowofasal

دوم شخص مفرد؛ pinned «دوستان توی این چنل دیگه هیچ فعالیتی انجام نمیشه و ممنونم که تا اینجا همراه بودین. دلم نمیاد چنلو پاک کنم یا بدم به کسی میزارم همینجوری بمونه و بازم ممنون. خدافظ.»

دوستان توی این چنل دیگه هیچ فعالیتی انجام نمیشه و ممنونم که تا اینجا همراه بودین. دلم نمیاد چنلو پاک کنم یا بدم به کسی میزارم همینجوری بمونه و بازم ممنون.
خدافظ.

حالا باید رفته باشی توی رختخوابت، با تنی که دریغم کردی و عطر‌ی که تمام روز آرزو میکردم نفس بکشمش.

زیاد که با خودت حرف بزنی از یه جایی به بعد میشی دو نفر؛ دو نفر که خیلی محکمن، دو نفر که همیشه پشت هم هستن.

این همه ما نوشتیم واسه بقیه؛ این همه نوشتیم سرد شد، گرم شد، تاریک شد، روشن شد اما یک بار واسه ما ننوشتن، ننوشتن وسط این همه سرد و گرم شدنمون یه بنده خداهایی بودن که جای خودشون حواسشون به حال ما بود، یه بار ننوشتن اونا این همه توی کلمه‌ها تصدق ما شدن بزار ما یه بار دوتا کلمه بگیم شادشون کنیم... یه بار ننوشتن که دلتنگن و اصلا دلتنگی رو بلدن، ما هی نوشتیم و نوشیتم که تموم هست و نیستمون شد دلتنگی، وجود فعلیمون روی همین تختم شد دلتنگی اما یه بار نیومدن دو کلمه بنویسن که زنده بودن مارو ثابت کنن. انگار که مرده باشیم. هی کلماتو لا به لای کتابا و دفترا پیدا میکنم اما چیزی ثابت نمیکنه که ما زنده‌ایم. لااقل یه بار نشد بیان بنویسن یه بدبخت بیچاره‌ای هست که بیست چهاری از ما مینویسه اما ما ارزش قائل نمیشیم.

دلتنگی یه تیغ گرفته دستش گذاشته زیر گردنم و هی باهاش نوازشم میکنه و لبخند میزنه... نه کامل فرو میکنه توی پوستم و نه ولم میکنه، فقط میخواد آرامش نداشته باشم.

‏به اون مرحله از دوست داشتن رسیدم که اگه هر لحظه‌ از زندگیم بوی تو رو نده حوصله سر بر و تلف شده‌ست.

یکی یه دونه مجسمه از همه آدمهایی که یه زمانی مهم بودن و دیگه نیستن تو‌ی سمت راست دلم هست که الان نمایشگاهی شده واسه خودش؛ جای خالی رو باید با مجسمه پُر کرد.

چقدر امروز درگیر و مسموم کننده‌س؛ شکایتی نیست چون بدتر از این‌ها هم بوده. روزهایی بوده که مدام خیره بودم. گاهی این خیرگی انقدر طول می‌کشید که باور نمی‌کردم می‌تونم تکون بخورم و فقط اندازه‌ی حرف زدن هوشیارم. توی این دنیا فراموشی به همه‌ی آدم‌ها رخنه کرده؛ بعد از مرگم هیچکس یادش نمیمونه من وجود داشتم و زندگی می‌کردم. شاید اگر امروز اون روز باشه هیچکس متوجه نشه. من هنوز هم شب‌ها به دیوارا التماس میکنم وقتی بی‌حرکت شدم روی من آوار شن و نابودم کنن. بعضی شب‌ها امید و رویاهامو از خواب بیدارشون می‌کنم و از میل به نابود شدنم براشون میگم. کاش فرار کنن برن از پیش من، من خیلی وقته که رفته‌م از این زندگی.