?#دیوان_عظین_شیروانی
? فخرآذر
⏰ چاپ ۱۳۷۴
? ۱۰۰ هزار تومن
قطع وزیری - جلد گالینگور - نو

https://t.me/ketabkhan0

کتاب خردکشی، روشنفکران و انقلاب اکتبر
✍نویسنده: #خسرو_ناقد
?ناشر: نی
?راوی: #مهسا_بدیعی
فایل صوتی شماره (۶)

https://t.me/ketabkhan0

#محمود_افشار_یزدی

(زاده سال ۱۲۷۲ یزد – درگذشته ۲۸ آذر ۱۳۶۲ تهران) دولتمرد، نویسنده، شاعر و روزنامه‌نگار

https://t.me/ketabkhan0

او در سیزده سالگی برای تحصیل نزد عمویش محمدباقر به شهر بمبئی در هند اعزام شد و در آنجا مقدمات علوم جدید، زبان انگلیسی و تجارت را فراگرفت و پس از سه سال به تهران بازگشت و در مدرسه علوم سیاسی به تحصیل پرداخت. در نوزده سالگی به قصد ادامه تحصیل، راهی سویس شد و در هفت سال، دوره لیسانس و دکتری حقوق را به پایان برد و از دانشکده علوم سیاسی دانشگاه لوزان، درجه دکتری دریافت کرد. اما چون زمان اقامت وی در اروپا مقارن با پایان جنگ جهانی اول شد و موضوع قرارداد ۱۹۱۹ مطرح بود، در جراید سویس مقالاتی در دفاع از حقوق ایران نوشت. در همین دوره بین او و علی‌اکبر داور که او نیز در سویس مشغول به تحصیل بود، دوستی و نزدیکی ایجاد شد.
وی در سال ۱۳۰۰ به ایران بازگشت. چندی در مدرسه علوم سیاسی به تدریس تاریخ اشتغال داشت و زمانی که داور عهده‌دار وزارت فواید عامه شد، او را به همکاری دعوت کرد و ریاست مدرسه تجارت را که تازه تأسیس شده بود به وی سپرد. او اساس مدرسه مزبور را مطابق با مدارس اروپایی پی‌ریزی کرد. در سال ۱۳۰۵ به دعوت داور وارد تشکیلات نوین قضایی شد و به مستشاری استیناف تهران منصوب شد.
وی در زمان وزارت دارایی حسن تقی‌زاده به آن وزارتخانه منتقل شد و ریاست اداره اقتصادی و حقوقی را که از مهم‌ترین ادارات بود به او سپردند و تا سال ۱۳۱۲ در آنجا خدمت می‌کرد و سپس به دادگستری بازگشت. ابتدا به مقام دادیاری دیوان عالی رسید و چندی بعد مقام مستشاری یافت. در سال ۱۳۲۲ از خدمت در وزارت دادگستری انصراف داد و به وزارت فرهنگ منتقل شد. در آبان ۱۳۲۳ در دوره وزارت باقر کاظمی "مهذب‌الدوله" به معاونت وزارت فرهنگ منصوب شد و این سمت را درکابینه بعدی در وزارت فرهنگ دکتر عیسی صدیق نیز حفظ کرد اما در فروردین ۱۳۲۴ از این سمت استعفا داد و این آخرین موقعیت اداری او بود.
دکتر محمود افشار از سال ۱۳۰۰ وارد عرصه مطبوعات شد. در سال ۱۳۰۴ مجله آینده را تأسیس کرد که ابتدا دو سال (۲۴ شماره) منتشر شد، سپس از سال ۱۳۲۳ انتشار آن را از سر گرفت و ۱۶ شماره مجله طبع شد. انتشار مجله آینده را یک بار دیگر در سال ۱۳۳۸ تجدید کرد و تنها ۶ شماره انتشار داد. دوره جدید مجله آینده در سال ۱۳۵۸ توسط فرزندش ایرج افشار آغاز به انتشار کرد.
از اقدامات دیگر وی ایجاد بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار است.
همچنین قسمتی از مستغلات خود را در باغ فردوس شمیران وقف مؤسسه لغت‌نامه دهخدا کرد.
دکتر محمود افشار مستغلاتش را در باغ فردوس و دیگر نقاط تهران وقف زبان فارسی و تمامیت ارضی ایران کرده‌ که شرح مفصل آن در کتاب پنج وقفنامه دکتر محمود افشار یزدی آمده است.  ازجمله قبل از مرگش، زمین بزرگ خود را که در میرداماد کنونی است، وقف دبستان و راهنمایی و دبیرستان کرد.

‎

https://t.me/ketabkhan0

https://t.me/ketabkhan0

#غلامحسین_ساعدی:
"

https://t.me/ketabkhan0

قسمت اول
نمونه‌ای از نویسنده‌ی برجسته و روشنفکر ناپخته"
دکتر غلامحسین ساعدی( ۱۳۱۴- ۱۳۶۴) روانپزشک، نویسنده و نمایش‌نویس مشهور معاصر از تاثیرگذارترین نویسندگان ایران است که آثار ماندگاری در داستان و نمایش‌نویسی از خود به یادگار گذاشت از جمله: چوب به دست‌های ورزیل، عزارداران بیل، پنج نمایش‌نامه از انقلاب مشروطیت،  آی باکلاه، آی بی‌کلاه، و...
ساعدی نیز مجله‌ی الفبا را که گاهنامه‌ی فرهنگی و ادبی به زبان فارسی بود در دوره‌ی اول از ۱۳۵۲ تا ۱۳۵۶ در تهران و دوره‌ی دوم آن را از ۱۳۶۱ تا ۱۳۶۴ در پاریس منتشر کرد و البته یک شماره در ۱۳۶۵ چاپ شد.
دکتر ساعدی از پیشگامان نمایش‌نامه نویسی در ایران است چنان‌که محمود دولت‌آبادی در این باره می‌گوید:" ساعدی، بهرام بیضایی و اکبر رادی سه ضلع نمایش‌‌نامه نویسی زبان فارسی به شمار می‌آیند."
شاهکار ساعدی در نمایش‌نامه نویسی اثر" عزاداران بیل" است که در سال ۱۳۴۳ نوشته شد‌. این مجموعه از هشت داستان پیوسته با شخصیت‌های یکسان که ماجرای آن در روستایی کوچک و در حال نابودی به نام بیل اتفاق می‌افتد و فیلم مشهور "گاو " زنده‌یاد داریوش مهرجویی بر اساس داستان چهارم این کتاب ساخته شد. همچنین این کارگردان، فیلم "دایره‌ی مینا" را بر اساس داستان  "آشغالدونی" ساعدی به تصویر درآورد و ناصر تقوایی  نیزفیلم" آرامش در حضور دیگران" را از داستانی به همین نام ساعدی ساخت.
اوج درخشش ساعدی در دهه‌ی چهل خورشیدی بود که با نوشتن داستان و نمایش‌نامه نامش را به عنوان یک نویسنده‌ی خلاق و برجسته در ادبیات داستانی مطرح کرد. اما شوربختانه بعدها به علت طرفداری از اندیشه‌ها و گروه‌های چپ و آلوده‌شدن به این مبانی فکری و فعالیت سیاسی، از نوآوری و خلاقیت ادبی او کاسته شد و پس  از به زندان افتادن در سال ۵۳ که به وسیله‌ی ساواک دستگیر شد که بعداً با اعتراف اجباری در تلویزیون و با تلاش‌های سیمین دانشور از زندان آزاد شد. اما به گفته‌ی شاملو پس از آزادی دیگر آن ساعدی سابق نبود و خلاقیت ادبی در او از بین رفته بود.
در حقیقت پربارترین سال‌های عمر ادبی ساعدی از  ۱۳۴۲ تا ۱۳۴۶ است که در آثار خودش به ویژه" چوب به دست‌های ورزیل" که انعکاس کابوس‌های مردم و محیط اجتماعی آن روز ایران را بازگو می‌کند که نشانه‌هایی از سورئالیستی در آن‌ها دیده می‌شود.
یکی از آسیب‌های بیشتر نویسندگان و شاعران معاصر ایران، تاثیرپذیری از اندیشه‌های مخرب چپ بود اگرچه کسانی مانند ساعدی، کسرایی، بزرگ علوی، سایه و... آثار ادبی درخشانی از خود به یادگار گذاشتند اما به مرور در گذر زمان، دچار پسرفت و عقب‌ماندگی در خلاقیت ادبی شدند و نتوانستند در همان سطح باقی بمانند و به تعبیر هوشنگ گلشیری" دچار جوانمردگی در ادبیات شوند. شوربختانه بیشتر شاعران و نویسندگان برجسته‌ی ایرانی دچار این مشکل شده‌اند. به ویژه کسانی از ایران مهاجرت کردند و یا به علت سانسور، فعالیت‌های سیاسی و طرفداری از تفکرات چپ، ایدئولوژیکی و... خلاقیت ادبی خود را از دست داده‌اند.
غلامحسین ساعدی پس از وارد شدن به فعالیت سیاسی بیشتر تمرکزش به سیاست شد و از نوآوریش در داستان و نمایش‌نویسی کاسته شد و  در سال ۱۳۶۰ که از ایران رفت و چهار سال بعد که در پاریس درگذشت اگرچه نوشتن را رها نکرد و آثاری را از جمله" اتللو در سرزمین عجایب" را منتشر کرد دیگر آن ساعدی دهه‌ی چهل نبود. دوری از وطن باعث گوشه نشینی و افسردگی‌اش شد و به الکل پناه کرد که نتیجه‌ی آن  بستری شدن در بیمارستان و مرگش بود.
شوربختانه ساعدی مانند برخی از روشنفکرنماها در اواخر عمرش دچار اشتباه وحشتناکی شد و از جریان‌های سیاسی تروریستی و ضد ایرانی که با عراق در جنگ علیه ایران متحد شده بودند حمایت کرد و در نشریه‌ی آن‌ها چند مقاله نوشت ساعدی بعدها گفت که افکارش با آنها همخوانی ندارد و به خواهش یک از دوستانش در نشریه‌ی‌ آن گروه ضد ملی مقاله نوشت که این پاسخش چندان قانع‌کننده نبود و این عامل، باعث دوری اغلب دوستانش از او شد و  منزوی گردید چنان‌که در نامه‌ای به همسرش بدری لنکرانی می‌گوید:" ناامید ناامید شده‌ام اگر خودکشی نمی‌کنم به خاطر توست و الا یک‌باره دست می‌کشیدم از این زندگی و خودم را راحت می‌کردم از همه چیز خسته‌ام بزرگترین عشق من که نوشتن است برایم مضحک شده، نمی‌فهمم چه خاکی بر سرم بکنم."
داریوش آشوری درباره‌ی آخرین دیدارش با ساعدی می‌گوید:" با مترو خانه‌اش را در پاریس پیدا کردم در را باز کرد مرا در آغوش گرفت و از صورت پف‌کرده‌ی او یکه خوردم. گفت خودم می‌دانم کارم دیگر تمام است و گریه کرد."
ادامه دارد

https://t.me/ketabkhan0