فرزاد بیان گفت :« فردا که بیدار شدی وانمود کن استخدام شدی و شغلت مدیریت این آدمیه که هستی.» و من تکون خوردم.

یکی از بزرگ ترین دوگانگی های وجودم اینه که نیمه‌شب هارو دوست دارم و میتونم پروداکتیو تر باشم اما از اون طرف عاشق صبح زود بیدار شدن و نورِ اول روز و با آهنگام رقصیدن و قهوه خوردنم.

مناسب مطالعات نیمه‌شبانه.

آدم بودن زیادی داره رو دوشم سنگینی میکنه.
خستم. کاش میز بودم. کاش گربه بودم. کاش درخت بودم.

کاش خورشید خفه شه.

داشتیم قطعه‌ی «عروسیِ عشق» از «ریچارد کلایدرمن» رو کار میکریم و هر کاری میکردم با هربیانی بهش بفهمونم که داره حس قطعه رو درست نمیرسونه، بازم نمیشد. هر بار طوطی وار نت هارو رو پیانو اجرا میکرد و تهش میپرسید «الان خوب بود؟». بهش گفتم:«صبر کن. دو دقیقه عجله نکن و آروم باش. این یه قطعه‌ی عاشقانه‌ست. عاشق داره با معشوقش صحبت میکنه. سرشار از احساساته. پر از ملال و گذر و شوقی که عشق باعثش شده. فکر کن داری با کسی که دوستش داری حرف میزنی. تو خودتو مجبور میکنی که احساسات داشته باشی؟ تو حرف هات رو خشک و رباتیک میزنی و تهش بهش میگی "به اندازه کافی با احساس بود؟"
نه. از تَهِ وجودت میاد. با تمام وجودت حسش میکنی و تک تک اجزای بدنت حرف میزنه.» خندید. دوباره انجامش داد. تغییر خاصی ندیدم. با خودم گفتم:«احتمالا عاشق نیست.»

اورثینک اگه آدم بود، قطعاً شبیه منِ این روزا بود.

من قابلیت اینو دارم که خودخواه ترین و مغرور ترین باشم اما همزمان حالم از خودخواهی کردنام بهم بخوره.

دختر کوچولوی درونم داره میخنده. به منِ الان نگاه میکنه و ذوق میکنه. بهش نگاه میکنم و میگم:«دیدی؟ داریم انجامش میدیم، داریم میسازیمش.»

Ah, the beauty ✨?

@thebrowncastle