‌ در شرایطی که به‌طور فزاینده‌ای از ”سطحی‌نگری و نشانه‌های جعلی فضیلت“ تجلیل می‌شود، ما خود را در میان فضایی مسموم از اخلاقیات کاذب و اصول اخلاقی اغراق‌آمیز می‌یابیم. این فقط یک تِرِند اجتماعی نیست، این ”یک‌بیماری“ است که ساختار فضیلت‌واقعی را تضعیف می‌کند.

«قدرت‌واقعی در کسب ارزش‌های اصیل نهفته است!» اما ما توسط هجمه‌ای از حالت‌های اخلاقی پوچ بمباران می‌شویم که به‌دنبال بالا بردن ارزش چیزهای بی‌اهمیت و در عین‌حال سرکوب اعتقادات واقعی هستند. وقت آن است که این توهم را کالبدشکافی کنیم و جوهر اخلاق واقعی را بازیابی کنیم.

اخلاقیات‌کاذب چیزی جز یک ”پوسته توخالی“ نیستند. –کسانی که از تایید و پذیرش ناامید هستند از این پوشش استفاده می‌کنند.– مشخصه آن پایبندی‌به اصولی مبالغه‌آمیز است که اغلب فاقد اصالت و صداقت است. «این افراد، خودپسندی خود را چنان به‌نمایش می‌گذارند که گویی ”نشان‌افتخار“ است!»

پشت این پوسته نمایشی یک ضعف‌عمیق نهفته است. آن‌ها به اوج اخلاقیاتی می‌چسبند که فقط آن‌ها را از دیگران متمایز می‌کند، تفاوتی که ریشه در ناامنی دارد تا یک‌پارچگی! صداقت در رفتار این افراد، عمل‌کردی نمایشی است و فاقد ارزش‌های اصیلی است که شخصیت‌واقعی را تعریف می‌کند.

فضیلت‌واقعی مستلزم ظرافت و اصالت است. این مستلزم این است که اصول‌خود را موشکافی کنیم و اطمینان حاصل‌کنیم که آن‌ها صرفاً بازتابی از ”کنش‌های اجتماعی ابتذال‌طلب“ نیستند. این در مورد ایجاد یک کد رفتاری شخصی است! کدی که در آزمون زمان به‌ایستد و از ”افکار عمومی زودگذر“ فراتر رود.

در حالی‌که اخلاقیات کاذب به‌عنوان برتری اخلاقی ظاهر می‌شوند، اخلاق‌مداری واقعی شامل درک عمیق‌تری از درست و غلط است که از طریق کسب تجربه در طول سالیان متمادی، پرداخته و پخته شده و با احساس تزلزل‌ناپذیر از اجرای عدالت، اقناع می‌شود.

وقتی پایبندی‌به ”اصول اغراق‌آمیز اخلاقی“ قضاوت ما را مختل می‌کند، ما در خطر بی‌ارزش کردن فضیلت‌واقعی هستیم! این یک فرهنگ ریاکارانه را ایجاد می‌کند که در آن مردم بیشتر به پردازش تصویری که از خود ارائه می‌دهند، اهمیت می‌دهند تا ارزش‌هایی که در واقع تجسمی از آن‌ها هستند.

اخلاق‌مداری جعلی فقط برای یکپارچگی فردی در جامعه مضر نیست، بلکه جامعه را به‌عنوان یک کل، فرسایش می‌دهد. جامعه‌ای که بر اساس اخلاقیات توخالی بنا شده، جامعه‌ای ضعیف است. جایی که رهبران واقعی غایب هستند و قدرت به‌خاطر هم‌نوایی قربانی می‌شود.

پایبندی‌به اخلاقیات واقعی به‌معنای شناخت خطرِ ”ارزشمند شدن اصول نادرست“ و داشتن اعتقاد راسخ برای رد آن‌هاست و به این معناست که به‌خاطر معیارهایی که بر اساس آن زندگی می‌کنید عذرخواهی نکنید و در مقابل فشارها برای انطباق با آرمان‌های ناآگاه توده‌ها، محکم ایستادگی کنید.

قدرت‌حقیقی این نیست که در ”چارچوب‌های متنوع“ جای بگیرد! بلکه در مورد پذیرفتن باورهای خود و دفاع بی‌امان از آن‌هاست. –حتی زمانی که نامحبوب یا ناراحت کننده باشند!– ما باید در وضعیت موجود، لایه‌های فضیلت کاذب و اصول مبالغه‌آمیز را که گفتمان اصیل را خفه می‌کنند، از بین ببریم.

شخصیت واقعی افراد در گرماگرم نبرد، زمانی که هنجارهای اجتماعی ما را وادار می‌کنند تا باورهای خود را به‌خطر بیاندازیم، آشکار می‌شود. در این لحظات باید مصمم باشیم. در عصری که بلندترین صداها اغلب اصول و تفکر جمعی را سرکوب می‌کند، اجازه دهید قدرت فضیلت واقعی را بازیابی کنیم.

زمان آن فرا رسیده که اخلاق‌گرایی کاذب و اصول اغراق‌آمیز را کنار بگذاریم و در عوض، قدرت خامی را که در اصالت نهفته است گداخته و پرداخت کنیم. مردان واقعی نه با حالت‌های اخلاقی که برای تایید اتخاذ می‌کنند، بلکه با تعهد تزلزل ناپذیرشان به ارزش‌های‌شان تعریف می‌شوند.

ارزش‌هایی که در آزمون‌زمان مقاومت و بقا پیدا می‌کنند و روایت‌های سطحی عصر ما را به‌چالش می‌کشند، منجر به استواری ریشه‌های قدرت و سرافرازی پیروان‌شان می‌شوند. «به دنیا بفهمانید که نمی‌تواند شما را تحت‌تأثیر لفاظی‌های توخالی خود قرار دهد.» قدرت شما در حقیقت شماست!

@nemigozarim_mardanegi_bemirad

#DailyLessonsOfWisdom

فضای مجازی، در کنار خوبی‌های بی‌شمار خود، اندک بدی‌هایی هم دارد که یکی از آن‌ها دادن تریبون به افرادیست که در حالت عادی جایشان در آسایشگاه بیماران روانی بود؛ به عنوان مثال در این فضا طالبان از حقوق بشر سخن می‌گوید و فمینیست از منطق و زیبایی باطن و ظاهر!!

جنبش می‌تو به عنوان یکی از بیشمار نطفه‌های حرامِ والده‌ی بدکاره‌اش، فمینیسم، همواره دشمنی خود را با مفاهیمی مانند انسانیت، منطق، مردانگی و به ویژه اصل برائت در سراسر دنیا ثابت کرده است.

فمینیسم (داعش صورتی) که کارنامه‌ی درخشان پیامبران ایرانی و غیر ایرانی آن (نظیر سیمون دوبوار، امبر هرد، کیوان امام و ...) در زمینه‌ی خشونت، تجاوز و تحقیر جنسی بر هیچ کس پوشیده نیست، بارها و بارها در قالب همین جنبش می‌تو اقدام به افترا، تخریب وجهه‌ی اجتماعی و شغلی و حتی ابعاد خانوادگی قربانیان خود نموده که تقریبا در تمام دفعات هم عروس تعریفی شلخته درآمده و بی‌اساس بودن این ادعاها دیر یا زود اثبات شده است.

حال، این جنبش در تازه‌ترین یاوه‌گویی خود به علی شمس نازنین (نویسنده و کارگردان تئاتر) تاخته و او را متهم به تجاوز جنسی کرده است.

در ابتدا کفتارهای مجازی کریه‌المنظر و زشت‌سیرت گمان می‌بردند شکار راحتی پیدا کرده‌اند که هم معروف بوده و هم با توجه به شخصیت و سابقه‌ی هنری خود فاقد روحیه‌ی جنگندگی باشد. غافل از این که حریفشان این بار شیر نری است که از موضع قدرت (و نه ضعف) به صورت موازی از فضای مجازی و مجراهای قانونی به یاوه‌گویانِ ضعیف‌کشِ پشمالوی چرکینِ کفتارصفتِ بوزینه‌صورت حمله می‌برد.

واکنش آقای شمس عزیز به حدی محکم و دشمن‌افکن بود که پس از (و حتی پیش از) اعترافِ شخص به ظاهر قربانی به این که تهمت تجاوز به ایشان دروغ و بی‌پایه و اساس بوده، اعضای فرقه‌ی داعشِ صورتی که بنا به عادت و مصلحت، از ماتحت سنت و مدرنیته به صورت همزمان کسب روزی می‌کنند، به صورت نامحسوس و ملو، استوری و پست‌های خود در این خصوص را پاک کرده و انگار نه خانی آمده و نه خانی رفته!

حال، سؤالات زیادی در این راستا برای حقیقت‌جویان پیش می‌آید که دو مورد از آن‌ها را مطرح می‌کنیم:

١) چه زمانی قرار است قوانین مربوط به افترا در فضای مجازی اصلاح شوند و مرتکبین به افترا که به راحتی با جان، مال و آبروی افراد بازی می‌کنند، در صورت عدم توانایی در اثبات ادعای خود با مجازات مناسب مواجه شوند؟

٢) اعضای فرقه‌ی فمینیسم که چند سالی می‌شود در فضای مجازی ارتش سایبری به راه انداخته و با هر کاربری که در مورد مسائلی مانند چاقی افراطی، انحرافات جنسی و ... کامنتی جز تعریف و ستایش می‌فرستد، برخورد چکشی می‌کنند، چرا با مطالب شامل افترا و ادعاهای بی‌پایه مشکلی ندارند؟

نکند در این مذهب ضاله، بر خلاف ادعاهایش، زدن برچسب متجاوز جنسی به افراد وزنی سبک‌تر از برچسب‌هایی مانند چاق، همجنسباز یا پدوفیل دارد؟

#علی_شمس
#میتو

@nemigozarim_mardanegi_bemirad

در دنیای امروز، بسیاری به‌دنبال کسب تایید دیگران هستند. –آن‌ها به‌جلو خم می‌شوند، رفتار خود را تغییر می‌دهند و ارزش‌های خود را به‌خطر می‌اندازند، با این امید گمراه‌کننده که ”مورد پسند“ واقع شوند!– گویی که این جایزه‌نهایی است! اما حقیقتِ‌تلخ اینجاست: «تاییدطلبی ”نشانه ضعف“ است!»

«قدرت‌واقعی این نیست که ”تنها مرد محبوب“ اتاق باشید!» بلکه در مورد کسب احترام، فرمان دادن با اقتدار و زندگی براساس اصولی است که دیگران آن را تعقیب می‌کنند. وقتی به‌جای این‌که ناامیدانه به‌دنبال اعتبار تأیید باشید، بر ”کسب احترام“ تمرکز کنید، به رشد ریشه‌های عمیق‌تری از قدرت و نفوذ می‌رسید.

«احترام از شخصیت، صداقت و اعمالی ناشی می‌شود که بلندتر از کلمات‌پوچ صحبت می‌کنند.» احترام براساس ”ارزش‌های سازش‌ناپذیری“ ساخته شده که ”تصمیمات اصلی“ را هدایت می‌کند، نه هوس‌های زودگذر که مد روز است یا آن‌چه شما را دوست‌داشتنی‌تر می‌کند! اگر چه ”محبت زودگذر“ ممکن است در لحظه احساس‌خوبی داشته باشد.

«مردی که برای دفاع‌از ارزش‌های خود محکم می‌ایستد، نیرویی نفوذکننده و نفوذناپذیر است.» او در مواجهه با چالش‌ها عقب‌نشینی نمی‌کند، زیرا می‌داند پیروزی در تقابلی که اصول او را به‌چالش می‌کشد، ریشه‌های اعتبار و احترام او را تقویت می‌کند. در این لحظات درگیری، احترام ”قدرت واقعی“ خود را نشان می‌دهد.

«احترام از طریق اقدامات و تصمیمات منسجمی ساخته می‌شود که با باورهای اصلی ”هم‌سو“ هستند.» –این درمورد رفتارها و عادت‌های ساختگی، اصول و چارچوب‌هایی ضداجتماعی نیست!– هنگامی‌که براساس اصول‌خود زندگی می‌کنید و ”قدرت شخصیت‌خود“ را نشان می‌دهید، طبیعتاً مورد احترام قرار می‌گیرید.

«هدف این است که ”قابل احترام باشید“ نه مورد پسند!» لحظه‌ای که احترام را بر تایید اولویت دهید، در مسیر کسب‌قدرت قدم می‌گذارید. در دنیایی که بسیاری‌از افراد کورکورانه [برای کسب جایگاه ‌اجتماعی] از هر ایده ضد بشری پیروی می‌کنند، مردی که با ”امتناع از کسب تایید دیگران“ مرزهای خود را مشخص می‌کند، ”تجسم اصالت“ است.

«نیاز به تایید دیگران را از بین ببرید!» قدرتی که در زندگی‌واقعی و ”پایبندی‌به باورهای خود“ یافت می‌شود را بپذیرید. بر کسب احترامی که ریشه در شخصیت‌واقعی و عزم تسلیم‌ناپذیر دارد، تمرکز کنید چراکه نحوه درک دیگران از شما را شکل می‌دهد. این همان جایی است که قدرت واقعی شما نهفته است.

@nemigozarim_mardanegi_bemirad

#DailyLessonsOfWisdom