ساعت یک، دو بعدازظهر بود که جلسه روز اول کار جدید تموم شد و منم که اون روز وقت نکرده بودم درست حسابی چیزی بخورم، برگشتم سمت خونه، بین راه فکر کردم از بیرون غذا بگیرم و ببرم خونه... طبق محاسباتم، اگه تا یک دقیقه دیگه غذارو می‌گرفتم به اتوبوس می‌رسیدم و ده دقیقه دیگه خونه بودم ووو که غذا سر یک دقیقه نرسید و اتوبوس از جلوی چشمم رد شد و مجبور شدم بیست دقیقه در سرما، پیاده برم سمت خونه. توی راه چیزی در من عصبانی بود، غر میزد و قفسه سینه‌ام رو تنگ کرده بود. صمیمانه نگاهش می‌کردم و به غرهاش گوش می‌دادم وقتی داشت کل زندگیم رو زیر سوال می‌برد؛ چرا باید در این سن و سال پیاده بری خونه؟ چرا اومدی این کشور که هنوز زبونشون رو بلد نیستی؟ چرا اصلا این دوره آموزشی رو شروع کردی؟ چرا خودت رو دوباره توی این موقعیت قرار دادی که چیزی رو از نو شروع کنی؟ چرا لباس گرمتر نپوشیدی؟ الان غذا سرد میشه.... چرا توی رستوران محل کار چیزی نخوردی..
یادم اومد دیشب خوب نخوابیده بودم و گرسنگی و خستگی بی‌خوابی دیشب ظرفیتم رو برای تحمل از دست دادن اتوبوس محدود کرده بود. خونه که رسیدم و غذا خوردم، آن چیز عصبانی محو شد.
یادمه بیست و یکی دو سالم بود که برای اولین بار خاطره تروماتیکی که در کودکی برام اتفاق افتاده بود، به یادم اومد. چندین ماه یا حتی چند سال طول کشید که از بین مه مغزی، گیجی و ناباوری به این نتیجه برسم که این تکه پاره‌های آن خاطره که به ذهنم میرسه واقعیه و واقعا آن اتفاق رو تجربه کردم و خواب و خیال نیست. یادآوری آن خاطره زمانی برام ممکن شد که شرایط زندگیم دیگه عوض شده بود، دانشگاه می‌رفتم، زندگی فردی و اجتماعی خودم رو داشتم ووو به عبارتی ظرفیت روانی و اجتماعی بیشتری برای مواجهه با آن تجربه تروماتیک دوران کودکی داشتم.
ظرفیت روانی و منابع ارتباطی و محیطی ما مدام در طول روز و در بازه زمانی عمر کم و زیاد میشه. خیلی طبیعیه وقتی استرس و تروما غالبه، لایه‌هایی از درون غالب شوند که فقط میتونن از یک زاویه شرایط رو ببینند، هیجان شدید داشته باشن و یک پاسخ خشک و انعطاف‌ناپذیر نشون بدن؛ چون ظرفیت درونی ما محدود شده و اکثر نیروی توجه و ادراک صرف مقابله با فشار پیش رو است.
پاسخهای استرسی و تروماتیک به صورت غریزی کمک می‌کنند تا در شرایط دشوار با صرفه‌جویی از انرژی باقیمونده استفاده کنیم تا بتونیم از دوره فشار عبور کنیم، اما این معنیش این نیست که ما اسیر فشار درونی و بیرونی هستیم، بلکه می‌تونیم فعالانه و آگاهانه کاری کنیم تا از ظرفیت محدود شده خود و دیگری مراقبت کنیم تا از دوره فشار خودمون بگذریم...

پروسه تغییر چیز عجیبیه، یه خط مستقیم الف به ب نیست، در این تعریف خطی از تغییر، وقتی هدف مشخصی در ذهن یا در دل داریم و می‌خواهیم بهش برسیم، در سطح فردی و جمعی، اغلب باید خیلی زور بزنیم، دست و پا زدن‌های زیاد، فشارهای شدید به خود و دیگران، سرزنش خود و دیگری، ناامیدی از نتیجه گرفتن، احساس شکست ووو بخشی از این نوع اعمال تغییره... منظور از این نوع تغییر ایجاد کردن همون مدلیه که یه چیزی به نظرمون در واقعیت خرابه، کار نمی‌کنه، حتی داره آسیب می‌زنه و ما تصوری داریم در ذهن که این چیز باید چطور باشه که درست بشه، کار کنه، آسیب نزنه بلکه حالمون رو خوب کنه... در نتیجه برنامه می‌ریزیم و قدم‌هایی در ذهن طراحی می‌کنیم که قراره مارو از نقطه الف بد به نقطه ب خوب برسونه... بین راه الف تا ب در این سبک از تغییر، خیلی اوقات، خیلی سخت می‌گذره، خودمون و دیگران را تحت فشارهای شدید قرار می‌دیم تا تغییر ممکن بشه و ما بتونیم بالاخره نفس بکشیم...
تغییر اما یه پروسه جادوییه، منطقش از جنس خطی نیست، تجربه بهم نشون داده تغییر واقعی مستلزم فشار آوردن‌ به خود و دیگران نیست... تغییر از جنس فهمه، چرا چیزها اینطور که هستند، به نظر می‌رسند و چه کاربردی داشتند که تا امروز دوام آوردند... تغییر از جنس بازنگری ارزش و معنای چیزیه که برای خودمون به عنوان خوب، عالی، ایده‌آل، هدف در ذهن تعریف کردیم؛ تغییر گاهی اتفاق نمیفته حتی وقتی به ظاهر اتفاق افتاده چون چیزی که به عنوان هدف تغییر تصور کرده بودیم، صرفا یه خیال، یه سراب یا سوتفاهم ذهنی و وجودی بوده... تغییر از جنس ظرفیت‌سازیه، هر چقدر ظرفیت بیشتری برای حس کردن واقعیت درون و بیرونمون آنطور که هست، پرورش بدهیم، ظرفیت بزرگتری برای دربرگرفتن، فهم و همدلی همه چیزها و کسان درون و بیرون، تغییر بنیادی و خودجوش مثل رودی که مسیرش رو پیدا می‌کنه، سرازیر میشه... تغییر از جنس جریانه، یه جریان خودجوش که از درون میجوشه و فضای هماهنگی و هارمونی با درون و بیرون را می‌سازه، تغییر از جنس زندگیه، ازلی و ابدی و هیچوقت متوقف نمیشه، به هدف نمیرسه، به پایان نمیرسه، به شکل و فرم نهایی چیزی که در ذهن بسنده کردیم، تن نمیده...
اما ظرفیت‌سازی چطور و به چه شیوه ممکنه و مارو در جریان تغییر جاری میکنه؟ این چیزیه که دوست دارم در سطح فردی و جمعی تجربه‌ش کنم/کنیم، امیدوارم شما هم همراه بشین، چون تغییر فردی بدون تغییر جمعی یه وهمه...

? ترامای جمعی و مواجهه با آن ?

? در این گفتگوی زنده که روز جمعه به میزبانی سمانه سوادی، کنشگر برابری جنسیتی، و دکتر مینا اورنگ، روانشناس در اینستاگرام ما برگزار شد به تعریف ترامای جمعی‌ و اثرات آن بر فرد، جامعه و فرهنگ پرداختیم. همینطور راهکارهای فردی و جمعی برای مواجهه با ترامای جمعی مورد بررسی قرار گرفت.

? شما می‌توانید نسخه صوتی و کامل این گفتگوی ارزشمند را از تلگرام ما بشنوید.

? کنش‌سلامت، برای سلامت کنشگران

Instagram | Telegram | Website

@KoneshHealth

? کنشگری و احساس گناه ?

? جمعه گذشته در اینستاگرام کنش‌سلامت با میزبانی سمانه سوادی، حقوق‌دان و کنشگر و با حضور مینا اورنگ، روانشناس از تفاوت احساس گناه بازمانده و احساس گناهی که کنشگران با آن مواجه می‌شوند صحبت کردیم. در همین رابطه احساس گناه کارآمد و احساس گناه نامتناسب که می‌تواند حتی بر ضد کنشگری عمل کند نیز مورد بررسی قرار گرفت.

? شما می‌توانید نسخه صوتی و کامل این گفتگو را از تلگرام ما بشنوید.

? کنش‌سلامت، برای سلامت کنشگران

Instagram | Telegram | Website

@KoneshHealth

?دور دوم جلسات سوپرویژن گروهی تروما

هدف جلسات سوپرویژن گروهی تروما ایجاد فضایی امن برای رواندرمانگران، مشاوران و کوچ‌هایی است که در کار با مراجعان ترومادیده به حمایت حرفه‌ای بیشتر نیاز دارند. در این دوره  چهار جلسه‌ای آنلاین، هر جلسه 120 دقیقه‌، تلاش می‌کنیم فضایی امن و حمایتگر برای یکدیگر فراهم کرده و روی چالش‌های روند کوچینگ، مشاوره و درمان با کیس‌های ترومادیده کار ‌کنیم.

ساختار جلسات به این ترتیب است که در یک ساعت و نیم ابتدایی حداقل دو کیس ترومادیده توسط شرکت‌کنندگان مطرح و پیچیدگی‌های کار با مراجع موردنظر در گفتگو با برگزارکننده دوره بحث و بررسی خواهد شد. هر زمان برگزارکننده دوره تشخیص دهد که به نظر و تجربه سایر درمانگران و مربیان شرکت‌کننده در دوره برای بررسی کیس مورد بحث نیاز است، از شرکت‌کنندگان دعوت خواهد شد میکروفون خود را باز کنند و در صورت تمایل مشارکت کنند. از آنجا که هدف دیگر جلسات سوپرویژن گروهی افزایش ظرفیت روانی مشاوران، مربیان و درمانگران در کار با مراجعان ترومادیده است، در نیم ساعت چهل دقیقه پایانی در هر جلسه به موضوعات مرتبط با «مراقبت از خود» برای درمانگران و تسهیلگران خواهیم پرداخت. بعد از پایان هر جلسه دو ساعته، شرکت‌کنندگان نیم ساعت فرصت خواهند داشت تا در صورت تمایل در گروه‌های کوچک (breakout rooms) با یکدیگر بیشتر آشنا شده و درباره کیس مورد بحث یا موضوعات مورد علاقه دیگر گفتگو کنند.

با توجه به اینکه رویکرد درمانگران شرکت‌کننده ممکن است متفاوت باشد، در این جلسات بیشتر روی فهم و مداخلات تروماآگاه در پروسۀ درمان کیس خاص تاکید خواهد شد و کمتر روش درمانی مشخصی را دنبال خواهیم کرد.

?جلسات در چهار سه‌شنبه در ساعت 20:00 به وقت تهران در تاریخ‌های زیر برگزار خواهد شد:

(1)  دوم مرداد 1403 (23.07.2024)
(2)  16 مرداد 1403 (6.08.2024)
(3)  30 مرداد 1403  (20.08.2024)
(4)  13 شهریور 1403 (3.09.2024)

ظرفیت دوره محدود و شامل رواندرمانگران، روانپزشکان، مشاوران و مربیانی می‌شود که در حال حاضر در حوزه مشاوره، روان‌درمانی و کوچینگ فعال هستند یا در نظر دارند در این حوزه فعالیت خود را آغاز کنند. جلسات ضبط نخواهد شد. جلسات در گوگل میت برگزار خواهد شد.

لطفا در صورت تمایل برای اطلاع از هزینۀ دوره و ثبت‌نام با آدرس کاربری تلگرام @MinaOrang تماس بگیرید.

با تشکر و احترام
مینا اورنگ، دکتری روانشناسی با تخصص درمان تروما

لینک ثبت‌نام در کارگاه در فایل pdf هست