از این آدما بردیم.

عوض شدنی وجود نداره، مار پوست بندازه‌ام نیشش سرجاشه.

من گفتم عیبی نداره، اما تا دلت بخواد عیب داشت.

او قبر مرا میکَند و من نگران زخمی شدن انگشت هایش بودم.

کاش دوباره بشینه روبه روم.

از ی جایی به بعد دیگه آدم فقط خسته‌ست یعنی نه که خسته‌ی جسمی باشه‌ها اینجوری که فقط دوست داره همه چیز تموم بشه و بازم نه اینکه خودش چیزی رو تموم کنه چون حتی برای اون هم خسته‌ست، فقط دلش میخواد که همه‌ چی به طرز عجیبی تموم بشه، انگار که از اول هیچی نبوده.

دروغ چرا؟
من میترسم، از خودم، از شمایی که پشت گوشی نشستی و داری میخونی، از آینده‌م، حتی از الانم میترسم، میترسم از این همه تلاش کردن و آخرش رو ندونستن، از شنیدن "دوستت دارم" هم میترسم، از گفتنش هم میترسم البته میترسم این طنابی که بهش میگم زندگی رو توی لبه پرتگاه ولکنم و همچنان میترسم از این که به نگه داشتنش ادامه بدم.

اگه نجات دهنده تو آینست که بدبخت شدیم.

بزرگ‌ترین مشکلی که دارم اینه که طرف ناراحتم میکنه بعد من سعی میکنم مثلا سرد رفتار کنم، تهش اینجوریم که نکنه ناراحت شه؟
پیام میدم بهش.