💙‌

💙‌

from now,
for ever.

نترسم من از غرش این زمستان چالاک و باقی.

قرار این بود که حالا تو توی اتاقت نشسته باشی. چای عصر را خورده باشی. منتظر باشی سحر و زینب و مریم و باقی هم بیایند. که پسرها بروند چوب جمع کنند برای آتش. هندوانه تکه کنی برای نوه‌ها. به من بگویی: «فصل زادروزت مبارک شادا خانم.» هیچ‌وقت نشد بهت بگویم از میوه‌های…

خیلی شد که بخوام ناخن‌های تیز و بلند داشته باشم، خیلی سال موهام رو شونه کردم. خیلی وقت دوییدم که توجه آدم‌هایی رو بچسبونم به خودم. که هوی فلونی، بلآخره ریاضی رو بالای ۹ شدم. می‌تونم برات حرفای قلمبه سلمبه بزنم. مکتب وقوع رو برات شرحه شرحه کنم و فلان شعر سهراب رو ریز ریز برات ریز کنم. ولی بعد تموم این چیزهایی که هنوز ادامه‌دارن، فلونی رو توی خونه پیدا کردم. توی سرم. چیزی که هنوز هم باعث می‌شه گم کنم کی بودم و چی بودم و چی دوست داشتم؟ شدم مهشیدِ هامون، با این تفاوت که «عوض شدم، خیلی چیزام دیگه دوست ندارم.» توی این مسیرم هنوز. و هنوز پیش می‌آد که بخوام توی بهم ریختگی‌های خودم و این حرفای درون‌مغزی، سعی کنم آشفتگی‌هام هم مرتب باشن. که شبیه به چیزی باشن که شاید فلونی تأییدش کنه. و خب از تموم اون دویدن‌ها، سوغات زیاد دارم. هنوز در سفرم.

ثباتِ بین متونی که باید واسه این امتحان بخونیم بدین شکله؛ یکی درباره‌ی تاریخچه‌ی باگت و کروسانه و دیگری زندگی‌نامه‌ی آقای هوگو. استاد بنده الآن چیزی که بلدم یه مرزیه وسط اینکه یه کروسانی در ۸۳ سالگی مُرد و هوگو تُردش خوشمزه‌تره.

ببر مرا به عالمت
به عالمِ جنون خود.

آخرِ ویدئوی کومان پلی شد و دلم رفت فرنگ وسط شمبه‌ای.