اونقدر پلی اش کن که بمیری بدبخت. بدبخت فلک زده. شب زده.

تو یه چیزی داشتی که همیشه منو می‌برد.

نشسته بود که عمق را جدا کند
و بعد سر بگذارد به گوش دیوارهایی که تنهایی اش را کوچک تر می کردند
آنقدر گریه کند که همه موش ها و گوش های دیوار درد بگیرد
نشسته بود که ببیند
چه کسی می تواند آن دیوار را خراب کند
و نجاتش دهد
او تنها شده بود که نجات بیابد
اما چه نجاتی؟

دوباره با غروب مواجه شد. دوباره با دلتنگی اش. دوباره خواست که ادامه دهد، اما نتوانست.

یک قدم تا بهشت.

کلمه هامو گم کردم.

بهم حس زندگی و حس زنده بودن میده =)))))

احساس می کنم همه ازم دوری می‌کنن، البته خودمم همینطورم.

و حالا که تمامن و کمالن در تاریکی و سکوت فرو رفته ام سبک ترم. بلاخره بعد از ساعتی طولانی پرسه زدن در قعر رویاها و فکر هایی پوچ، حالا سبک ترم و می‌خواهم اگر بتوانم چشم دردناکم را ببندم و بخوابم. اما انگار چیزی هنوز برای بیدار ماندن، جلویم را می‌گیرد. چیزی مثل غریبی ای عمیق در تاریکی و تنهایی هایی ‌که هیچکس نمی داند چقدر درونشان غمگینم.