نمی‌تونم بخوابم
و مدام فکر می‌کنم. به روزهای گذشته، به همین حالا، به آینده.
به چیزهایی که دارم، که زیاد نیستند
و به چیزهایی که ندارم، که کم نیستند.
به از دست دادن‌ها، به مدت‌های طولانی معمولی بودن، به رنجم از آدم‌ها و در نهایت به نبودن.

نمی‌دونم
شاید واقعا آدم‌ها باید دو نیمه‌شب به سقف نگاه کنن و گریه‌شون بگیره. شاید واقعا زندگی همینه.

چشمامو سرزنش نکن
از پسشون بر نمیام.

https://t.me/hearshe چنل پلی‌لیستمه. دوست داشتین بیاین.

اگرچه من به چشم تو کمم، قدیمی‌ام، گُمم.

دلم صحبت درمورد غم‌هامو می‌خواد.
یه صحبت آروم، سبک و امن که بعدش شنونده باشم.

https://t.me/HarfChatBot?start=3d7899be5d30
نمی‌دونم. اگه حرفی چیزی دارید که بهم بزنید.

همين مجازات تو را بس، كه من ديگر تو را، آن‌طور كه مى‌ديدم، نمی‌بینم.
- محمود درویش.

با گرفتگی صدا و گلودرد و سرماخوردگی شدید شده‌ی دیشب از خواب بیدار شدم. چشم‌هایم باز نمی‌شوند و گوش‌هایم گرسنه‌ی سکوت‌اند. دلم می‌خواهد خودم را لای پتو بپیچم و تا ابد، دقیقا تا ابد به پهلو روی تختم دراز بکشم. از سر و کله زدن با آدم‌ها بیزارم و مایلم تا مدت‌ها کسی از من سوالی نپرسد و چیزی نخواهد. اگر می‌تواند محبت کند بماند و اگر نمی‌تواند هم خوشآمد. بهرحال من اندوهگین نخواهم شد. یعنی آنقدر از دست داده‌ام که از دست دادن چیزی برایم آنقدر دردناک نیست. و تازگی‌ها احساس می‌کنم هیچ گوشی برای شنیدن آنچه درون سرم رخ می‌دهد، امن نیست.