به قصدِ عشق

به قصدِ عشق آدم باید از خود بی خبر گردد
تمامِ لذّتش بیداری و سوزِ جگر گردد

چو مرغی شد شکار آیا به نزدِ او کند فرقی
که دائم در قفس کنجی بدونِ بال و پر گردد

به روی شانه افکند آن پریشان مویِ مشکین را
گمانم‌ خواست از شرمش شبِ مِشکین سحر گردد

رسیدن چون گذر از خویش میخواهد که هر رودی
گذشت از خویش در آغوشِ دریا غوطه ور گردد

وصالِ عشق میخواهی نخستین گامِ تو صبر است
که رویِ شاخه هر خام از صبوری پخته تر گردد

✍علی پیرانی شال(آرام)

پشتِ قابِ کوچه ها

پیچشِ گیسویِ خود را هر زمان وا میکنی
شهر را از عطرِ نابش مست و شیدا میکنی

بَه، چه خوش عطرِ نسیمی می وزد در کوچه ها
تو مگر کارِ نسیمِ صبحِ دریا میکنی؟

بویِ صدها شاخه رُز می پیچد اینجا در فضا
آینه در دستِ خود را لحظه ای"ها" میکنی

پشتِ قابِ کوچه ها چشمانِ من در انتظار
با منِ عاشق چرا امروز و فردا میکنی

تو همان دریا و من ماهیِ رویِ ساحلم
آه، من در کامِ مرگ و تو تماشا میکنی

✍علی پیرانی شال(آرام)

مکتبِ عشق

مکتبِ عشقِ تو را هر مُدّعی استاد نیست
هر کسی دارد به دستش تیشه ای فرهاد نیست

مویِ تو چون شب سیاه و رویِ تو ماهِ تمام
گشتم امّا در جهان دیگر چنین اضداد نیست

کوهی از غم در دلم امّا لبم خندان چنین
هر که لبخندی به لب دارد که او دلشاد نیست

صبر باید مرد را در راهِ عشق از درد و غم
چاره ی دردِ درون بی تابی و فریاد نیست

ای که میخواهی بدانی کیست عاشق چیست عشق
عشق صیّاد است و هر کس صیدِ این صیّاد نیست!

آسمان پهناور است امّا، نه بر مرغِ قفس
آنکه افتاده به دامِ عشقِ یار آزاد نیست

✍علی پیرانی شال(آرام)

تکرارِ درد

زندگی تکرارِ دردی بیش نیست
هیچ کس آسوده از این نیش نیست

هر که عاقل تر عذابش بیشتر
نیک بختی جز برای میش نیست!

گل به خارش طعنه زد کین جان و تن
جز ز مهرت، همنشینم، ریش نیست

دشمنان جایِ خود امّا دردِ ما
هدیه جز از دوستانِ خویش نیست

آه، از گندم نمایِ جو فروش
هر که ریش بر صورتش درویش نیست

آینه در ظاهر و پشتش دو رنگ!
کو پس آن یاری که بد اندیش نیست

✍علی پیرانی شال(آرام)

خوبم! تو بمان

خوبم! تو بمان با من و دیگر همگان هیچ
معنایِ جهانِ منی و جز تو جهان هیچ

گل بویِ تو تا می وزد از کوچه یِ هر باغ
هر باغ بهاریست که تاراجِ خزان هیچ

جنگیست میانِ تو و عشّاقِ تو ای یار
ابرویِ تو باشد همه ی تیر و کمان هیچ

آنسو که نباشی تو به هنگامِ نمازم
صد سجده و سجّاده و گلبانگِ اذان هیچ

حالا که منم دست به دامانِ تو ای عشق
آغوشِ خودت گیر مرا و دگران هیچ

آن صبر که گفتی به دلم بعدِ تو باشد
وان لحظه نبودی دلِ من دید همان هیچ

لبخند بزن که به شکرخندِ لبانت
میمیرم اگرچه که نیرزد دل و جان هیچ

دلخسته از این شهرم و زان خلقِ ریاکار 
امّا تو که باشی همه ی این نه و آن هیچ

✍️علی پیرانی شال(آرام)

نوروزِ باستانی…

یکبارِ دیگر آمد 
نوروزِ باستانی

آغازِ سالِ نو شد
ایّامِ شادمانی

آمد زِ کوی و برزن 
آوازه یِ جوانی

بلبل نَوازد اکنون
آوازِ جاودانی

گوید که ای هنرمند
چندان که میتوانی

از جانِ خود بِدر کن
رنج و غمِ نهانی

برخیز و جامه نو کن
با شوقِ زندگانی

فالی گرفتم اکنون
باید تو هم بدانی

بادت مبارک امسال
نوروزِ باستانی

✍علی پیرانی شال(آرام)

پیشاپیش نوروز باستانی خجسته و مبارک

شیر باشی یا که آهو

شیر باشی یا که آهو عاقبت این روزگار
بر زمینت میزند با پنجه ی خونین شکار

سنگِ خارا هم اگر باشی میانِ صخره ها
تکّه تکّه گردی آخر زیرِ چرخِ روزگار

مُلک و تختِ پادشاهی باشَدَت در زیرِ پا
عاقبت گردی به دستش چون گدا بی اعتبار

عزّتِ صدها سلیمان را اگر بخشد به تو
عاقبت گردی به زیرِ چرخِ این چرخنده خوار

فرقِ چندانی ندارد نزدِ او آخر تو را
بیگناهی یا که مُجرم می بَرَد بالایِ دار

شیشه ی غم را بکوب اکنون به رویِ سنگِ سخت
آدمی کی می نشیند با یَلِ غم در قمار؟

✍️علی پیرانی شال(آرام)