قصه‌ی ما تموم شده با ی علامت سوال...
:))))))

آدم های کمی هستند که می‌دانند،
تنهایی ِ یک نفر حرمت دارد.
همین طور بی هوا سرشان را پایین نمی‌اندازند
و بپرند وسط تنهایی آن فرد..!
چون خوب می‌دانند که اگر آمدند،
باید بمانند؛ تا آخرش باید بمانند؛
آنقدر که دیگر تنهایی وجود نداشته باشد.
و گرنه مسافرها همیشه موقع خداحافظی،
تنهایی را هزار برابر می‌کنند...

علیرضا_اسفندیاری

چشم‌ها دروغ نمی‌گویند. چندبار بهتان گفتم که
اشتباه اساسی شما کم بها دادن به اهمیت چشم
است. زبان آدمی شاید بتواند حقیقت را کتمان
کند، ولی چشم‌ها هرگز.

- میخائیل بولگاکف

کرگدن گفت: «عاشق یعنی چی؟»
دُم‌جنبانک گفت:‌ «یعنی کسی که قلبش از چشم‌هایش می‌چکد.»

📚 از کتاب کرگدن‌ها هم عاشق می‌شوند | نوشته‌ی
رفان_نظرآهاری

_بی ربط با مطلب امروز چنل_
ولی شنیدن این بار لازم است تا بدانید که کارهای کوچکتان چقدر با‌ارزش است_
:))))

پادکستی گوش می‌دادم به نام رود _قدرت‌خواندن_ که از دنیایی از گذشته می‌گفت که در آن کتاب ها جهانی ممنوعه بودند برای مردمان ، و کتابدار ها زندانبان های کتاب‌خانه ها .
از دو دستگی مخالفان کتاب‌خواندن و
موافقان شنیده‌ام .
و دانستم که اگر خواندن بی آزاترین کار دنیا در ظاهر و موثرترین کار در باطن باشد ، ادمیانی بوده اند و _هستند_ که موثر بودن آن را خطری برای خود خواهند گرفت که مبادا خواندن آگاه سازد و دنیا را آن‌گونه که آنها نمی‌خواهند تغییر دهند....

بیشتر باز نمی‌کنم که شاید علاقه مند باشید که بشنوید: https://castbox.fm/vb/667283849

امیدوارم اثری که بر من گذاشت که بخوانم و بخوانم که قدرت یابم برای تغییر جامعه‌‌ای که در آن در حال رشد هستم ، حتی با تغییر طرز فکری .
قدر نویسندگان را بیشتر خواهیم دانست گر بدانیم که آنها برای هر آنچه از تغییر تمایل به نوشتن پیدا کردند ، توسط خیلی از افراد قلمشان خاموش می‌شد که مبادا تغییری در مقابل نفع آنها در این دنیا صورت بگیرد.

به چیز‌های خوب فکر کن
:))))

هیچ چیز دائمی نیست و‌ هیچکس کامل نیست. همه مأیوستان میکنند؛ حتی والدینتان. وقتی این را پذیرفتم که دیگر منتظر نبودم کسی از راه برسد و نجاتم دهد یا زندگی را برایم آسان‌تر کند.

📚از کتاب از عشق گفتن |نوشته‌ی ناتاشل_لان

صدای قلب نیست
صدای پای توست
که شب‌ها در سینه‌ام می‌دوی
کافی‌ست کمی خسته شوی
کافی‌ست بایستی

گروس_عبدالملکیان

عشق و علاقه، پایداری می آفریند. در واقع، صبورى به اندازه‏ عشق است.
آدمى به اندازه‌‏اى كه چيزى را مى‌‏خواهد، بر آن پايدار مى‌‏ ماند و در راه آن سختى‌‏ها را تحمّل مى‌‏نمايد و براى آن مقدّمه مى‌‏سازد و زمينه فراهم مى‌‏آورد.

📚 از کتاب نامه های بلوغ |نوشته‌ی علی_صفایی_حائری