البته که دیدم

‎
دیگه فیلم ندیدی؟

سعی می‌کنم

آنیما چرا گریه می‌کنی؟ما قراره کلی لبخند چال دار بزنیم؛تو خونه‌ی خودمون،تو ساحل شب،تو یه کافه قدیمی،توی بالکن موقع سیگار کشیدن با اون،توی هواپیما موقع رفتن به سمت آرزوها،موقع عکاسی،موقع خلق آثارمون،موقع چاپ شدن کتاب‌هامون،موقع آشپزی‌های شبانه،موقع کوتاه کردن موهامون،موقع نواختن،موقع میکاپ کردن تو روز‌های کسل کننده،موقع فیلم‌نامه نوشتن،موقع زبان‌های جدید یاد گرفتن،موقع شنیدن جمله‌ی«چه چشم‌های زیبایی» از یک غریبه،موقع مامان خطاب شدن،موقع نامه نوشتن و عود روشن کردن،موقع گل هدیه گرفتن،موقع جشن گرفتن با اون برای رسیدن به چیزهایی که الان براشون گریه می‌کنی؛خیلی مواقع قراره بخندی که هرچقدر هم بگم کمه.درست میشه قربونت برم.

اگر قرار بود یه آهنگ برام بخونی،یقین دارم همین بود.

سلام جفرسون عزیزم،بله این یک نامه است،یک نامه برای خودِ خودِ تو!
از آخرین باری که گفتم دیگر برایت نامه نمی‌نویسم اندکی می‌گذرد و چه افسوسمندانه که من تسلیم احساساتم شدم و دست به نوشتن برایت زدم.
راستش را بخواهی فقط دلتنگم،همین.
گفتم یک عکس دو نفری داریم که آن را ندیده ای،آخرین عکسمان بود،از آن لحظه که برایت ارسالش کردم پلک نزده‌ام و محوِ غم آنم.
کاش همه چیز فقط یک خاطره نبود،ولی هست.
کاش دوباره آن آغوشِ سرشار از دلتنگی تکرار می‌شد.
از دور میدان می‌آمدی،ده و بیست دقیقه‌ی صبح بود،هنگام تماشای نزدیک شدنت سر برمی‌گرداندم سمت پریسیلا و ذوق می‌کردم. آمدی،چنان با تمام وجود در آغوش فشردمت که انگار مادری بچه‌ی گم شده‌‌اش در شلوغی بازار را دوباره پیدا کرده.
رد بوسه‌هایت را هنوز یادم هست،تک‌تکشان را.
این روز ها می‌گویم تنها کسی که دلتنگش می‌شوم خودمم،آری،من دلتنگ منی هستم که دست‌هایت قاب صورتش بود،لب‌هایت قفل لبانش،بازوانت پناهش و صدایت لالایی‌اش. من دلتنگ منم،منِ تو.
نه،نمی‌خواهم برگردم،رنج و درد به قلبم و اشک به چشمانم و حسرت به دلم می‌دهی،ولی دلم می‌خواهد فقط یک بار دیگر تو را ببوسم،من با لعل لبانت آرام می‌گیرم،هنوز هم خودخواهم،لبانت را برای آرامش خودم می‌خواهم.
اگر دلت تنگ شد،یک روز به دیدنم بیا مرا ببوس،و بعد دوباره از دستم بده.
_سیلویا کلاریِ دلتنگ.