به زودی بین کاغذ و پارچه مدفون میشم تو این اتاق

شکلات واقعا همه چیز رو بهتر می‌کنه چطور بگم

اصفهان اینجوریه که: 6037 اوا قابلتو نداره عزیزم 9972*??

یه مسئله‌ی مهم و ساده ای که وجود داره اینه که «آدم‌ها مجبور نیستن دنیا رو شبیه ما ببینن.»

دیدگاه شخصی من اینه که درمورد همه‌چیز فقط یه لحظه‌ی اوج کوتاه وجود داره، یه لحظه که معمولا بهش خیلی توجه نمی‌کنیم. لحظه ی اوج لذت بردن از غذای مورد علاقت، یه آهنگ، یه‌ فیلم، یه مکالمه، سفر، دوستی و عشق و... بعد از اون اوج، ادامه ی اون لحظه یا یه خط ممتد ناهموار میشه یا همه چی سقوط میکنه و متلاشی میشه

چیزی که بهش نیاز داشتم مانگا خوندن بود و نمی‌دونم چرا از ده سال قبل بیخیالش شده بودم تا امشب

اینجوریم که انگار روزی شصت بار سرما میخورم و خوب می‌شم و اصلا برام فرقی نداره‌ توی کدوم فصلیم

«همه‌ی خواسته‌ام مستی‌ای هوش‌زدا بود اما پولش را نداشتم»

«عاشق کسی بودن یعنی دانستن این که روزی مجبوری شکستنش را تماشا کنی مگر آن‌که‌ خودت زودتر بشکنی و عاشق کسی بودن یعنی بی‌گمان آن عشق را رفته رفته از دست بدهی، با خستگی یا انباشته شدن نفرتی عفونی یا به سرعت، با تصادف یا پیشامدی عجیب و غریب یا باکتری گوشت‌خواری که کسی نمی‌داند از کجا آمده. از دستش می‌دهی و همه فقط می‌گویند چه آدم خوش‌قیافه ای بود، افسوس... و جانور درونت، جانور درون هر انسانی، فقط میخواهد از شر همه چیز خلاص شود چون نمی‌تواند سختی پرسه زنی در دنیا را تاب بیاورد، جوری که انگار ناچاریم تا ابد به این کار ادامه بدهیم.»

How many lovers do I go through to find you?
How many heartbreaks I take just to get to you?