دل و جراتی رو که از ساعت ۱ بامداد الی ۶ صبح دارم تزریق کنین به بقیه روزم. ممنون.

خواستم، دوییدم، تلاش‌کردم فراموش کنم؛ نشد. اوس کریم خودت برس به داد دل بی‌قرار ما. یه مرهمی، خنجری، چیزی بزار روش خلاص شیم.

علایق، فعالیت‌ها و کانتکتای مشترک با بابام اینجوریه که یهو زنگ میزنه به یکی شروع میکنه بگو بخند، یه نیم نگاهی به من میکنه و میگه "بله بله سلام میرسونه. وااای حاجی چند روز پیش داشتم بهش میگفتم فلان..." :))))
پدر من،دیگه سه سالم نیست. واسه خودم شرافت دارم جلو بقیه?

من خواب با ژست جنین، روی دستِ خواب‌رفته، با گردن درد و درحال سگ لرزه توی سرداب الحجه رو میخوام.

بازم نیمه‌شب‌های اتاق و درد و این صحبتا.

با توجه به شناختی که از سیستم ایمنی‌م دارن به هر کی میگم امسال نه درست حسابی چیزی خوردم و نه خوابیدم، تازه سه برابر وزن خودمم کل مسیرو کالسکه روندم و بازم مريض نشدم میخنده لامروت.?

دیشب نون میگفت "قشنگ گیر کردی تو اربعین پارسال". دا پارسال مگه هزاروچارصد نبود؟ اون اصلا خوش نگذشته بود که.

[مثل یه چشم به هم زدن]

نیمه‌شب، بیابون، جاموندن یکی‌از بچه‌ها؛ هیاتی نیستیم اگه یاد روضه "چهل منزل" نیافتیم. نخلستون و ماه و کوچه‌های تاریک؛ آدم حسابی نیستیم یاد دردودل ماه و چاه نکنیم. زینبی که روی کالسکه وسط حرف زدن از خستگی خوابش برده، مادرای خسته، نگاه‌های‌نگران پدرانه، عجیب اینجا همه‌چیز روضه‌ست.

"مژگانی دارم دائما تر از خون دیده."
از ساعت پنج و نیم صبح تا خود الان با کوچیکترین چیزی اشکم در میاد. توی چشم الف نگاه میکنم و گریه میکنم. کاف رو بغل می‌کنم و با یه کلمه‌ اشک میریزم. بی بهونه گریه میکنم. نمیدونم چرا -شایدم بدونم- ولی تنها چیزیه که میتونه این نفس‌های سنگینم رو آروم کنه.