چندتا عکس رندوم از حال و هوای پاییزی دانشگاه:

دلم میخواد برم خونه و هیچوقت نبینمش.

این پسر اشکمو در آورده این دو هفته.

بعد که اومدم خوابگاه دیدم یهو بابام بهم زنگ زد. جواب که دادم همچین با نگرانی بهم گفت سلام بابا، چطوری؟ چیشده؟! با تعجب بهش گفتم سلام بابا هیچی چطور مگه؟ گفت رفتی بیمارستان چرا؟ گفتم عههه پیام اومد. بعد گفت آره تو هرکاری کنی پیام میاد. حالا بگو چیشدی؟ بهش گفتم سرما خوردم و واسه گواهی رفتم. بعد گفت آهاا نمی‌خوای بیام دنبالت؟ امروز بیام؟ خوبی؟ می‌تونی بری سر کلاس و ... . یعنی هرچی نگرانی بود تو جمله‌هاش مشخص بود. ??

سری پیش که هانیه رو دیدم فوق‌العاده بهم خوش گذشت. کاش بشه سری بعد بازم ببینمش.

دلم می‌خواد سری بعد که اومدم اهواز دوست دوران راهنماییمو ببینم. اون دوست واقعاً برام عزیزه حتی بااینکه دیگه اصلا در جریان زندگی همدیگه نیستیم و نمی‌دونیم چه ماجراهایی رو از سر گذروندیم (حداقل من).

۱۳:۲۱ روز ۱۳ شهریور ۱۴۰۲:

- امروز بیدار شدم که به کارام برسم و در عین ناباوری یهو یادم افتاد که ای وای امروز روز رزرو اتاقه و الانه که جا بمونم. فوری زنگ زدم به دوستم که می‌خواست رزرو گروهی رو بزنه و دیدم که یادش بوده. سریع رفتیم سایت و اتاق رزرو کردیم ولی آخر سر که همه تایید زدیم که فلانی سرگروهمونه دیدیم نمی‌شه اتاق رزرو کرد! دوستی که سرگروه شده بود انصراف داد و به جاش من رفتم اتاق رزرو کنم و همه چی اوکی شد ولی قسمت بد ماجرا این بود که اتاقای طبقه یک کامل پر شده بودن و فقط طبقه ۲ و ۳ مونده بودن. سریعا رفتم اتاقای طبقه ۲ رو دیدم و از شانس دیدم ۵تا اتاق بیشتر نمونده واسه انتخاب و سریع اتاق ۲۱۰ رو انتخاب کردم. امسال سال آخره و من سه سال کامل تو این طبقه با آدمای مختلف زندگی کردم، خوردم و خوابیدم. درس خوندم، حرف زدم، خندیدم و گریه کردم. این طبقه، طبقه‌ایه که خیلی ماجراها برام توش رخ داد و الان، فقط دوتا اتاق با اولین اتاقی که تو خوابگاه گرفتم فاصله دارم.

۰۱:۲۵ روز ۲۰ اردیبهشت ۱۴۰۳:

- پارسال که ترم چهار بودم همه چیز حال و هوای دیگه‌ای داشت. همه چیز که می‌گم منظورم واقعاً همه چیزه. بیشتر از همه دلتنگ جمع صمیمانه‌ی اتاق ۲۰۸مونم که متلاشی شد و هرکی یه جا رفت. پارسال این موقع‌ها خیلی حس صمیمانه‌ای داشتم نسبت به هم‌اتاقیام ولی امسال، با اینکه دیگه چیزی به تموم شدنش نمونده هیچ احساس صمیمانه‌ای ندارم هنوز بهشون. درواقع بهتره بگم تحمل کردم تا به اینجا برسم. دلم بچه‌های اتاق پارسال رو می‌خواد.