عقلی تمام باید تا دل قرار گیرد
عقل از کجا و دل کو تا برقرار دارم؟

گر من سخن نگویم در وصفِ روی و مویت
آیینه‌ات بگوید پنهان که بی‌نظیری

ما را تو به خاطری همه روز
یک روز تو نیز یاد ما کن

بی تو همه هیچ حاصل من

که هم کمندِ بلایی و هم کلیدِ نجاتی

شبانِ تیره امیدم به صبحِ رویِ تو باشد

آن که مرا آرزوست، دیر میسّر شود

چون دلم زنده نباشد؟ که تو در وِی جانی

مرا کمند میفکن، که خود گرفتارم

آسوده‌خاطرم که تو در خاطرِ منی