.

آه ایران خدا را از پس و پیش زخم هایت میدیدم .طوفان شد گنداب چوب دار و باتوم و تفنگ بالا آمد جرعه جرعه خون روانه میگشت از سوی چشمانت درد چشمانت . درد چشمانت آه از آن دو چشمت . دقایقی پیش خدارا گم کردم

یکسال میگذرد

نه انگار که دیروز عید بود
نه اینکه چشم گذاشتم و گذشت چشم هامان تر شد تا گذشت

از ابرها
آن تکه که تویی
نخواهد بارید
مه همان خواهد بود
چشم بسته و فرورونده
که بهتر ببیند
پرنده ی گلگون را و
تنها پرنده گلگون

نه این که هر لحظه شکوفاتر است
بر فرق اسب رهگذر
نه چکمه های کوچکش
که به گونه های او مهریز می زنند
زنده یاد هوشنگ چالنگی

عید آمد و ما خانه ی خود را نتکاندیم
گردی نستردیم و غباری نستاندیم
دیدیم که در کسوت بخت آمده نوروز
از بیدلی آن را زدر خانه براندیم
هر جا گذری غلغله ی شادی و شور است
ما آتش اندوه به آبی ننشاندیم
آفاق پر از پیک و پیام است، ولی ما
پیکی ندواندیم و پیامی نرساندیم
احباب کهن را نه یکی نامه بدادیم
و اصحاب جوان را نه یکی بوسه ستاندیم
من دانم و غمگین دلت، ای خسته کبوتر
سالی سپری گشت و ترا ما نپراندیم
صد قافله رفتند و به مقصود رسیدند
ما این خرک لنگ زجویی نجهاندیم
ماننده افسونزدگان، ره به حقیقت
بستیم و جز افسانه ی بیهوده نخواندیم
از نه خم گردون بگذشتند حریفان
مسکین من و دل در خم یک زاویه ماندیم
طوفان بتکاند مگر "امید" که صد بار
عید آمد و ما خانه خود را نتکاندیم
اخوان ثالث