با کلی حال بدی همو ساختیم ، یه ایران باهات بد بود منو داشتی

میشینم کنار ساحل تا هی موج بزنه بیای!

ما قصمون رفت بگا تهش

دلم برای دوستای قدیمیم تنگ شده ولی من دیگه توان تحمل خاله‌زنک بازی و دورویی رو ندارم

مثل برگای بی جون از دلم آبرو میریزی

میشن له مثل قلبم زیر پام برگای پاییزی

بزار بارون بزنه پر بشم از هوای تو ؛

از پول کم دارم تا برسون خونم ...
من بودم با اینکه میشد ولتون کنم :)

چی میخواستین که من غیر اون بودم؟

شب شد وقت غم که چه گویم وقت مرگ فرارسیده غم قاتل آدمیزاد های بی دوز کلک بود ، گویی خالق ما عجیب در روح ما غم دمیده که ما اینگونه پژمرده و محزون گشتیم ، کمی غم و کمی افسردگی با هم عجین شده اند و این ترکیب توانایی سپردن بدن بشر را  به خاک دارد ، همه شب درحال مردنیم و با طلوع چشمان در روز بعد آدمی جدید با اخلاقی عجیب تر ولی با  خاطره های قدیمی جان میگیرد...
دیروقت شد باز ولی خب حیف است که در این گفتارم از تو نام نبرم چون تو بذر غم را درون روح من کشت کردی که چنین شدیم و چنان جان دادیم ، رمق نوشتن که هیچ انگیزه نفس کشیدن هم ندارم ولی به امید اینکه نوشتار مرا میخوانی مینویسم برایت ، قبول کن شروع داستان بهترین شروع بود اما پایان! تلخ ترین پایان ممکن بود میگویند هرچه بکاری همان درو میکنی ولی چرا محصول عشق ما غم محصور شد در روح ما؟
اواخر بودنت با تقُ لق گذرتم که به ما تلو تلو میخورد ، حقیقتا نای ماندن نبود در وجودم ، من خسته ترینم خستگی هایمان را در کنیم شاید برگردیم ولی هیچگاه مثل قدیم نمیشویم ...

ما حیف شدیم