You do you. Embrace the weirdness, and live it all to its fullest.?*✨*

خلاصه که، چرا هر کدوممون مهمونی چای خودش رو برگزار نکنه؟ و چرا هم‌دیگه رو به میز‌های هم دعوت نکنیم؟

گاهی وقتی به انسان‌ها و قصه‌هاشون فکر می‌کنم، حس می‌کنم درون خیلی‌ها یه آلیس وجود داره که در حال زیستِ ورژن خودش از سرزمین عجایبه و آشفته‌ به دنبال خونه می‌گرده.

بچه که بودم تو هر مسیری که قرار می‌گرفتم، هر چه بیشتر به انسان‌ها نگاه می‌کردم و هر چه بیشتر دنیا رو می‌شناختم، بیشتر و بیشتر احساس گم‌شدن می‌کردم. احساس این ‌که به این جهان، انسان‌ها، شهر و کشور تعلق نداشته باشم. هرگز توی هیچ کامینیوتی‌ای احساس «خودم بودن» و «تو جای درستی بودن» نداشتم.

بزرگ‌تر که شدم، چیز‌ها خیلی عوض شدن، ولی این احساس هنوز این‌قدر نزدیکه که کافیه دستم رو دراز کنم تا بهش برسم. هنوز هم گاهی آلیس درونم سراسیمه به دنبال یك خرگوش سفید می‌دوه و مهمانی چای کلاهخودهای دیوانه رو تحمل می‌کنه تا «خونه» رو پیدا کنه.

تغییر و بزرگ‌شدن همیشه ترسناکه. جوری که دنیا دستت رو می‌گیره و مجبورت می‌کنه از دنیای توی ذهنت در بیای و بیفتی تو چالهٔ توی «واقعیت». گاهی در مسیرت به قدری احساس بیگانگی و عدم تعلق طغیان می‌کنه که نزدیك‌ترین حس رو به آلیس پیدا می‌کنی، انگار تو هم پرت شدی وسط…

[مهمونی چای] : دورهمی‌ای که در اون چای بهونه‌ای برای معاشرت و وقت‌گذرونی با انسان‌های هم دغدغه و دوست داشتنیه.