Je t’aimerai à Téhéran encore

از اصطلاح «جشن گرفتنِ زندگی فرد» که به جای «مراسم ختم» استفاده می‌شه، زیبایی به جونم می‌شینه. سوگ رو واقعی‌تر نشون می‌ده، و بغل کردنی‌تر.

چقدر عجیبه که از ما چندین ورژن وجود داره توی دنیا. از نظر یکی فقط یه جوونیم، از نظر یکی یه همکاریم، از نظر یکی یه همکلاسی‌ایم، از دید یکی دیگه فقط یه همسایه‌ایم‌. یکی ما رو خجالتی و کم حرف می‌بینه و یکی دیگه ما رو فقط با حرف‌هامون می‌شناسه. بعضی‌ها تو شرایط مختلف از ما ترسو بودن یادشونه و بعضی‌ها جون سخت بودن. بعضی‌ها مارو با فوبیاهامون و ضعف‌هامون می‌شناسن و بعضی‌ها رنگ موها و صدای خنده‌هامون رو به یاد دارن. هرکدوممون چندین و چندبار توی داستان‌های مختلف به دنیا اومدیم و زندگی می‌کنیم و این مسئله یکی از بی‌انتهاترین جنبه‌های زندگیه.

You do you. Embrace the weirdness, and live it all to its fullest.?*✨*

خلاصه که، چرا هر کدوممون مهمونی چای خودش رو برگزار نکنه؟ و چرا هم‌دیگه رو به میز‌های هم دعوت نکنیم؟

گاهی وقتی به انسان‌ها و قصه‌هاشون فکر می‌کنم، حس می‌کنم درون خیلی‌ها یه آلیس وجود داره که در حال زیستِ ورژن خودش از سرزمین عجایبه و آشفته‌ به دنبال خونه می‌گرده.

بچه که بودم تو هر مسیری که قرار می‌گرفتم، هر چه بیشتر به انسان‌ها نگاه می‌کردم و هر چه بیشتر دنیا رو می‌شناختم، بیشتر و بیشتر احساس گم‌شدن می‌کردم. احساس این ‌که به این جهان، انسان‌ها، شهر و کشور تعلق نداشته باشم. هرگز توی هیچ کامینیوتی‌ای احساس «خودم بودن» و «تو جای درستی بودن» نداشتم.

بزرگ‌تر که شدم، چیز‌ها خیلی عوض شدن، ولی این احساس هنوز این‌قدر نزدیکه که کافیه دستم رو دراز کنم تا بهش برسم. هنوز هم گاهی آلیس درونم سراسیمه به دنبال یك خرگوش سفید می‌دوه و مهمانی چای کلاهخودهای دیوانه رو تحمل می‌کنه تا «خونه» رو پیدا کنه.

تغییر و بزرگ‌شدن همیشه ترسناکه. جوری که دنیا دستت رو می‌گیره و مجبورت می‌کنه از دنیای توی ذهنت در بیای و بیفتی تو چالهٔ توی «واقعیت». گاهی در مسیرت به قدری احساس بیگانگی و عدم تعلق طغیان می‌کنه که نزدیك‌ترین حس رو به آلیس پیدا می‌کنی، انگار تو هم پرت شدی وسط…

[مهمونی چای] : دورهمی‌ای که در اون چای بهونه‌ای برای معاشرت و وقت‌گذرونی با انسان‌های هم دغدغه و دوست داشتنیه.