لطفا هر کجا که هستید، بیشتر مراقبِ خودتون باشید. بغل.

فقط می‌خوام همین رو بنویسم و بس: امیرمحمد خالقی، یک فریم از زندگی هزاران دانشجوییه که با هزار امید و آرزو، کیلومترها فاصله از خونواده رو به جون می‌خرن، تو شهر غریب برای کمی بهتر زندگی‌کردن می‌جنگن، هر چی که زندگی سخت‌تر می‌شه، چنگ‌هاشون رو محکم می‌گیرن تا داشته‌هاشون رو از دست ندن و در آخر، جونشون رو می‌دن، تا قدری کمتر، بازنده باشن. مثل من، مثلِ ما، خیلی از ما.

ولی من دلم می‌خواد آدمایی تویِ زندگیم باشن که هنوز با چیزایِ کوچولو ذوق می‌کنن. آدمایی که عاشقِ پنجره‌هایِ رنگی‌ان، زیرِ نور می‌رقصن، از سریالایی که دوست دارن، می‌نویسن، آدمایی که از جوونه زدنِ برگِ جدیدِ گیاهِ آپارتمانی‌شون خوشحال می‌شن، با حیوونا مهربونن، از باریکه‌هایِ نور، آسمون، برف، بارون، عکس می‌گیرن، آدمایی که هنوز لباسایِ رنگ و وارنگ می‌پوشن و با خودکارایِ رنگی می‌نویسن. آدمایی که هنوز نامهٔ کاغذی می‌نویسن، کنارش برات قلب می‌کشن و خودشون پاکت درست می‌کنن. آدمایی که هر چقدر هم زندگی سخت بشه، خوشحالی گم بشه، باز یه چیزی پیدا می‌کنن که باهاش لبخند بزنن. آدمایی که سرعتِ جهان، دقتشون به قشنگیای کوچیکِ زندگی رو کم نمی‌کنه و اگه یه روز اینترنت قطع شد، برق رفت، می‌تونن به کتاب بردارن، یه گوشه کتاب بخونن و باهاش کیف کنن. آدمایِ عمیق، ظریف، زیبا.

هنوز دنیا آدم‌هایِ فوق‌العادهٔ زیادی داره. آدم‌هایِ سخاوتمندِ روشن؛ آدم‌هایی که ردِ دست‌هاشون رویِ قلبت، نوره.

مشکل آدم‌های خوش‌قلب این است که هر کاری با آنها می‌کنید، تاب می‌آورند چون خوبی‌هایتان را می‌بینند. آنها باور دارند که می‌توانید تغییر کنید، باور دارند که ارزش دارید برایتان بجنگند، آنها پشت سرهم به شما فرصت می‌دهند تا ثابت کنید آدم بهتری هستید و دست آخر به این باور برسند که قلباً آنها را آن طور که لایقش هستند دوست می‌دارید. در عین حال، آن‌ها شما را بی‌قید و شرط دوست دارند اما شما آن قدر سرتان گرمِ خودتان است که این را نمی‌بینید و سرانجام روزی می‌رسد که رهایتان می‌کنند و می‌روند. مدام با خودتان فکر می‌کنید چه اشتباهاتی کردید و چه کاری می‌توانستید برای بهتر کردن اوضاع انجام دهید.
آدم‌های خوش قلب را نادیده نگیرید.
آنها تا ابد پیشتان نخواهند ماند.

-رهایی؛ ام سوسا.

«دویدن و نرسیدن هم حدی داره.»

وقتی کمالگرایی رو هُل می‌دی عقب، دیگه مهم نیست ساعت چند از خواب بیدار شدی، می‌ری سمتِ انجام دادنِ کارات. این شاید لذتبخش‌ترین قسمتشه. حداقل برای من.

بفرمایید خونهٔ ناشناسامون. اگه دوست نداشتین، می‌تونین جوین نشین و همونطوری از لایِ در ناشناسا رو بخونید. ولی خب، بیاین تو، قدمتون رویِ چشمه. چایی هم دم می‌کنم با گلِ محمدی‌.
@khooneroshan

از یه جایی به بعد، باید برای خودت تلاش کنی. فارغ از این که اون بیرون چی می‌گذره.