مثل یه‌ ماشین زمان.

- یه جمله‌ی معروفه که می‌گه غم بزرگ رو به کار بزرگ تبدیل کن. اشکی که وقتی ناراحتی از چشمت می‌چکه، می‌تونه تبدیل به الماس بشه؛ اگه غمت رو درست درک کنی.
- کامو می‌گه تنها عشق است که ما را به خودمان می‌آورد.
- عشق به من آموخته است که شعر بسرایم و ماتم‌زده باشم.
- هانا آرنست می‌گه با هر انسانی جهانی نو متولد می‌شود.
- پس اگه کسی به یه انسان آسیب بزنه، به یه جهان آسیب زده.

تموم شد. فهمیدم هنوز هم داستان کوتاه با پایان باز از هر سبکی برام جذاب‌تره. من عاشق اینم که برای پایان‌های باز توی ذهنم داستان بسازم. اون‌قدر برام شگفت‌انگیزه که بعد جلسه، به سمت کتاب‌فروشی پرواز کردم و دو تا کتاب همین سبکی خریدم.

تا قبل از امشب، فکر می‌کردم فقط من مهارت‌هایی رو توی کانون یاد گرفتم که هزار جای دیگه هم به‌دردم خورده؛ اما وقتی باز دور هم نشستیم و از هر دری حرف زدیم، تازه فهمیدم چقدر انعطاف‌پذیری و آگاهی‌ای که کانون بهمون بخشید، توی دانشگاه گره از کار بچه‌ها باز کرده. که چقدر اون‌جا جلوتر بودن از بچه‌هایی که صرفاً درس خوندن، هیچ مهارتی یاد نگرفتن و بعد کنکور، سردرگم و خسته، حتی نمی‌دونستن چی از جون درس خوندن می‌خوان.

توی کانون که بودیم، برای این‌که کارها منظم پیش بره، یه تایم‌باکس درست کردم و برای همه‌چی ددلاین گذاشتیم. همون‌جا هم برنامه‌ریزی رو یاد گرفتم. این مهارت توی درس خوندن بی‌نهایت کمکم کرد. امروز «میم» بهم گفت توی کانون‌های دانشگاه برای این‌که بتونه بهتر مدیریت کنه، از ایده‌ی تایم‌باکسی که من یادش دادم، استفاده کرده. وقتی این رو گفت، من فهمیدم رسالت نوجوونی‌م رو انجام دادم و رُسش رو کشیدم. =)

مصاحبه‌ی من و مصاحبه‌ی احسان نعیمی‌خواه، رتبه‌ی ۵ تجربی رو توی گروه کتاب‌خوانی گذاشتن و یه‌نفر همین‌قدر قشنگ هر دو رو تحلیل کرد. برام ارزشمنده و می‌خوام توی دفتر خاطرات مجازیم هم ثبت بشه.

امروز پیام‌هایی دریافت کردم که قلبم تا مدت‌ها به‌خاطرشون پر از ستاره می‌مونه ‌و فهمیدم آدم حسابی‌ها رحمت واسعه‌ی الهی‌اند.

تنها چیزی که مهمه، شناخت خودمونه؛ چون درون ما یه نسخه‌ی کوچیک از همه‌ی جهانه. اما خودشناسی اون‌قدرها هم کار راحتی نیست. دلیل؟ انسان مثل عروسک ماتروشکاست. طراحی ماتروشکا این‌جوریه که درون هر عروسک یه عروسک دیگه وجود داره. ما هم همینیم؛ هر چقدر هم که تلاش کنیم خودمون رو بشناسیم، می‌بینم عه، یه منِ دیگه هم هست که هنوز برامون مجهوله. همه‌ش انگار یه تیکه از این پازل نیست. انگار آگاه شدن از آدمی که واقعاً هستیم، ته نداره.
اما خب زندگی همینه. همین تلاش‌های ستودنی برای شناختن خویشتنِ بی‌انتها. همین خوشحالی‌های کوتاه برای کشف‌های کوچیک از یه معمای بزرگ.