این کتاب بی‌رحمانه با واقعیت تلخ تاریخ ایران روبه‌روم می‌کنه؛ تلخی‌ای که کسی نمی‌دونه دقیقاً کِی و چطور شروع شد و انگار هیچ نقطه‌ی پایانی نداره. تلخی‌ای که چند نسله چشیده می‌شه؛ اما تموم، نه…

از شبی که توی دمای منفی ۱۰ درجه، با لباس نازک راه‌راه، توی بالکنِ پوشیده از برف کالیمبا زدم؛ چون اگه این‌کار رو نمی‌کردم، مغزم از شدت فکر کردن می‌ترکید.

مثل یه‌ ماشین زمان.

- یه جمله‌ی معروفه که می‌گه غم بزرگ رو به کار بزرگ تبدیل کن. اشکی که وقتی ناراحتی از چشمت می‌چکه، می‌تونه تبدیل به الماس بشه؛ اگه غمت رو درست درک کنی.
- کامو می‌گه تنها عشق است که ما را به خودمان می‌آورد.
- عشق به من آموخته است که شعر بسرایم و ماتم‌زده باشم.
- هانا آرنست می‌گه با هر انسانی جهانی نو متولد می‌شود.
- پس اگه کسی به یه انسان آسیب بزنه، به یه جهان آسیب زده.

تموم شد. فهمیدم هنوز هم داستان کوتاه با پایان باز از هر سبکی برام جذاب‌تره. من عاشق اینم که برای پایان‌های باز توی ذهنم داستان بسازم. اون‌قدر برام شگفت‌انگیزه که بعد جلسه، به سمت کتاب‌فروشی پرواز کردم و دو تا کتاب همین سبکی خریدم.

تا قبل از امشب، فکر می‌کردم فقط من مهارت‌هایی رو توی کانون یاد گرفتم که هزار جای دیگه هم به‌دردم خورده؛ اما وقتی باز دور هم نشستیم و از هر دری حرف زدیم، تازه فهمیدم چقدر انعطاف‌پذیری و آگاهی‌ای که کانون بهمون بخشید، توی دانشگاه گره از کار بچه‌ها باز کرده. که چقدر اون‌جا جلوتر بودن از بچه‌هایی که صرفاً درس خوندن، هیچ مهارتی یاد نگرفتن و بعد کنکور، سردرگم و خسته، حتی نمی‌دونستن چی از جون درس خوندن می‌خوان.

توی کانون که بودیم، برای این‌که کارها منظم پیش بره، یه تایم‌باکس درست کردم و برای همه‌چی ددلاین گذاشتیم. همون‌جا هم برنامه‌ریزی رو یاد گرفتم. این مهارت توی درس خوندن بی‌نهایت کمکم کرد. امروز «میم» بهم گفت توی کانون‌های دانشگاه برای این‌که بتونه بهتر مدیریت کنه، از ایده‌ی تایم‌باکسی که من یادش دادم، استفاده کرده. وقتی این رو گفت، من فهمیدم رسالت نوجوونی‌م رو انجام دادم و رُسش رو کشیدم. =)