دردمند از کوچه ی دلدار می‌آییم ما

آه کز دارالشفا بیمار می آییم ما..!

?

گر بدانی حال من ، گریان شوی بی‌اختیار

ای که منع گریه‌ی بی اختیارم می‌کنی ...

?

حال من بد نیست و یعنی هیچ جای بدنم درد نمی‌کند؛ ولی اگر بخواهی حالم را عمیق‌تر جویا شوی باید به تو بگویم که به هیچ وجه از زندگی خوشم نمی‌آید.

?

تجویز طبیب است که در تنگی دل ، عشق بورزم

این حادثه محتاج یکی هست که در دسترسم نیست ...
?

گفتم از اشکم مگر گردون بپرهیزد ولی

نیست بیم از گریه ام این گرگ باران دیده را ...
?

انسان نه می‌خواهد
مورد مشاوره قرار بگیرد،
نه اصلاح شود و نه نجات یابد،
بلکه او می‌خواهد شنیده و دیده شود
و دقیقا همان‌طور که هست
همراهی شود.

هنگامی که ما
چنین تعظیم عمیقی را
برای روح فرد رنج دیده
نشان می‌دهیم ،
احترام ما
منبع شفای آن شخص را
تقویت می‌کند ،
یعنی تنها منبعی که
به فرد رنج دیده
کمک می‌کند تا دوام بیاورد.

ما نمیتوانیم از دردمان فرار کنیم ،
پس در آن غسل می‌کنیم!

?

شبیه شادی دیوانگان، غم‌‌انگیزم
ِرها شده‌ای پیش پای پاییزم

اگرچه عشق مرا دست عقل داده، ولی
همیشه با دل دیوانه‌ام گلآویزم

به میخ مهر و وفا یا به بند دلتنگی
لباس دلهره‌ام را کجا بیاویزم؟

نه می‌شود که به پای خیال بنشینم
نه می‌توانم از این جای امن برخیزم ...

?

قرارمان
فصل انگور

شراب که شدم
بیا

تو جام بیاور ، من جان ...

?

زِ عشقت بند بندِ این دل دیوانه می لرزد

خرابم می کنی اما خرابی با تو می ارزد!

?

کار سن نیست که این‌گونه زمین‌گیر شدم
من به اندازه‌ی غمهای دلم ، پیر شدم

ما در این عقرب سرا هرلحظه از سرتا به پا
نیش یاران ، نیش ماران ، نیش جانان خورده‌ایم ...

?