آدما ازت نظر می‌خوان و وقتی نظر واقعیتو بهشون میگی بدشون میاد و دیگه باهات حرف نمیزنن

کاش یه مکان اروم و کوچیک برای خودم داشتم

از الان استرس فردا رو دارم که قراره پاره بشم

روزی هزار بار باید لعنت فرستاد به خانواده‌ی ایرانی.

روزی ۳۷۴۹ بار به خودم می‌گم ناامید نشو؛ ناامیدی مرگه.

همه میگن تو که تجربت بیشتره تو که صد بار شکست خوردی از تو بعیده که اینجوری وا بدی و شل بگیری تو باید محکم‌تر طنابو بگیری
نه من میخوام هیچ طناب اتصالی با هیچ کجا نداشته باشم اگر جرئتشو داشتم طناب اتصال خودمو با دنیا هم قط میکردم من فقط دلم میخواد بمیرم یا حداقل صد سالی بخوابم

در اعماق چاه خودسرزنشی گیر افتادم.

کاش چیزی به اسم درک کردن تو مامانم وجود داشت

خانواده منم در نوع خودش جالبه
حرفی رو که درسته و همه قبولش دارن رو بهشون میگی و هر جوری شده میخوان قضیه رو بپیچونن یا بحثو عوض کنن تا تو ادامه ندی و وقتی برای پافشاری رو حرفت ادامه میدی و سعی میکنی کلمات مناسب انتخاب کنی تا شاید یکم ازین حرفا به اون مغز سنگ مانندشون نفوذ کنه با متهم کردنت به وراجی و چرت‌وپرت گفتن و حتی کار رو به دعوا کشوندن قضیه رو تموم میکنن و تهش برای اینکه ذهنشون بیشتر از این آشفته نشه خودشون رو مشغول کارای چرت از جمله چک کردن بیهوده‌ی اپ‌های گوشیشون میکنن و تو میمونی و یه خشم درونی که نمیدونی از کجا یهو نشات میگیره و به خودت میگی چرا اینقدر عصبانی؟ مگه بار اولته که متهمت میکنن یا نادیده‌ات میگیرن؟